ΑΡΣΕΝΑΛ η ομάδα του Λονδίνου, ο σύλλογος που έχει αρκετούς φίλους αλλά και φανατικούς εχθρούς..Έχουν περάσει ήδη αρκετά χρόνια και πιο συγκεκριμένα 15, από το τελευταίο και αήττητο πρωτάθλημα που κατέκτησε με προπονητή ποιόν άλλον τον Αλσατό Αρσέν Βενγκέρ. Αφού ξεφεύγει από τα χέρια του Κοκκάλη που τον ήθελε για τον πάγκο του Ολυμπιακού όπως είναι χιλιοειπωμένο καταλήγει στην Άρσεναλ όπου του δίνονται τα κλειδιά σχεδόν για τα πάντα…

Αποκορύφωμα το πρωτάθλημα της σεζόν 2003-2004 με 26 νίκες και 12 ισοπαλίες,καμία ομάδα δεν μπόρεσε να την καταβάλει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.Ακόμα και σήμερα μνημονεύεται αυτό το μεγάλο επίτευμα που δύσκολα θα σημειώσει κατά την γνώμη μου άλλη ομάδα στην σύγχρονη εποχή της Premier League.. Στην μάχη του τίτλου αφήνει πίσω της 2η την Τσέλσι και 3η την Μάντσεστερ Γιουνάιντετ με 11 και 15 βαθμούς διαφορά αντίστοιχα..

Αλλά για να θυμηθούμε λίγο την ομαδάρα που είχαν σε όλες τις γραμμές εκείνη την περίοδο οι κανονιέρηδες.Στο τέρμα ο Λέμαν,που είχε ήδη γίνει και νούμερο 1 στην εθνική Γερμανίας και είχε φάει μέσα σε εισαγωγικά την θέση του Κάν του πολυτιμότερου παίκτη των Γερμανών στο mundial του 2002. Στην άμυνα δέσποζε ο Κάμπελ ιδιαίτερα αλτικός, σκοράρισμα με κεφάλια και αρκετά γρήγορος για το σουλούπι που είχε με τον Κόλο Τουρέ να τον πλαισιώνει στο κέντρο της άμυνας. Πάμε στα μπακ τώρα με Ασλει Κοούλ, Κλισί και Σεντέρος να έχουν τις θέσεις αυτές και να πλαγιοκοπούν διαρκώς…

Στο κέντρο τώρα μάγκες μου, με ονόματα που σε πιάνει δέος αν αναλογιστεί κάποιος ότι τώρα η ομάδα του Βορείου Λονδίνου έχει καλύτερο παίκτη στο κέντρο της τον άψυχο και χωρίς προσωπικότητα Οζίλ. Ξεκινάμε με Λιούμπερκ, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Πιρές, Εντού, Φάμπρεγας και τελειώνουμε με τον ηγέτη της μεσαίας γραμμής τον Πατρίκ Βιέιρα που έκοβε,έραβε,σκούπιζε αντιπάλους και σέρβιρε στους δικούς του επιθετικούς.Στην επίθεση τώρα μιλάμε για τριπλέτα φωτιά που εναλλασσόταν διαρκώς ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε αγώνα… Τιερί Ανρί ο mister πλασέ, η μπάλα έφευγε τόσο γλυκά από το πόδι του και πήγαινε στο μπακλαβωτό άλλο πράγμα..

Ο κοντόπουτανος ο Βιλτόρ όσο μπόι του έλειπε τόση μπαλίτσα ήξερε,ο Νιγηριανός ο Κανού που παρότι είχε τα προβλήματα με την καρδιά του έπαιξε σε υψηλό επίπεδο,ο μακαρίτης δυστυχώς πια Φελίπε Ρέγιες με τα τρομερά δυνατά σουτ,τους ελιγμούς και τις μπούκες του και φυσικά ο τρομερός Ολλανδός ο Denis Bergkamp,ο δικός μας ο Νταμπίζας ακόμα τον ψάχνει σε εκείνη την προσποίηση μύθος που ψηφίστηκε μέσα στα 5 κορυφαία γκολ στο νησί διαχρονικά…

Τι να πει κανείς για αυτήν την ομαδάρα;Συνδιάζε τρομερό,ελκυστικό,σύγχρονο ποδόσφαιρο αλλά και τίτλος και τι τίτλος αηττητός…Στο Champios League εκείνης της περιόδου η πορεία της σταμάτησε στους 8 από την Τσέλσι… Ίσως γιατί εκεί η φανέλα πρέπει να είναι με περισσότερα κιλά πάνω της.. Συμπερασματικά έχει καταστεί σαφές ότι οι Λονδρέζοι παίζουν ακόμα και σήμερα ωραίο και θεαματικό ποδόσφαιρο στο νησί,αλλά απο εκείνη την ομάδα και μετά η πηγή που έδινε την κούπα του πρωταθλητή δυστυχώς για τα τους κανονιέρηδες στέρεψε…