Σαν σήμερα: Όταν ο ΠΑΣ "άλωσε" την Νέα Φιλαδέλφεια!

Είναι κάποιες στιγμές στο πέρασμα του χρόνου που χαρακτηρίζουν την κάθε ομάδα. Στιγμές ένδοξες ή μη, που μένουν ωστόσο χαραγμένες στη μνήμη του φίλαθλου κοινού, γεννούν οπαδούς και γίνονται σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές. Για τη δική μου αγάπη, τον Άγιαξ της Ηπείρου, η 18η Ιουνίου του 2000, έμελλε να είναι η αιτία να λατρέψω ως παιδί τα χρώματα και τον κόσμο της ομάδας.

Μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια απουσίας ο ΠΑΣ Γιάννινα είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει την άνοδο στα μεγάλα σαλόνια. Πάμε να θυμηθούμε πως έχει η ιστορία μέχρι και την μεγάλη αναμέτρηση της Φιλαδέλφειας.

Αιγάλεω, ΠΑΣ Γιάννινα και Πανσερραϊκός, θα διασταύρωναν τα ξίφη τους για μια θέση στη μεγάλη κατηγορία μέσω μονών αγώνων μπαράζ. Η αρχή έγινε με τον Πανσερραϊκό και το Αιγάλεω να μένουν στο 2-2, και τον ΠΑΣ να κερδίζει στη συνέχεια με 3-1 την ομάδα των Σερρών. Το κλίμα στη πόλη των Ιωαννίνων, απλά ονειρικό. Άπαντες πετούν στα ουράνια και ήδη βλέπουν τον ΠΑΣ στα μεγάλα σαλόνια. Μοναδικό εμπόδιο στο δρόμο τους το Αιγάλεω, καθώς στις 18 Ιουνίου, η ηπειρωτική ομάδα θα παίξει για δύο αποτελέσματα. Το “Σίτι” θέλει αποκλειστικά και μόνο την νίκη. Το παιχνίδι θα διεξάγονταν εν μέσω του τριημέρου του Αγίου Πνεύματος και έτσι αντί για παραλίες και εξοχικά, οι Γιαννιώτες φίλαθλοι επέλεξαν τη μαζική κάθοδο για την πρωτεύουσα.

Πάνω από 10.000 Γιαννιώτες έχουν ξεκινήσει λοιπόν για το ραντεβού τους με την ιστορία. Συνολικά την ημέρα του αγώνα, 15.000 Ηπειρώτες παίρνουν θέση στο πέταλο για το μεγάλο παιχνίδι. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο απλά πρωτόγνωρη. Οι σεληνιασμένοι ηπειρώτες έστελναν την ενέργεια τους στο γήπεδο κάνοντας σαφές πως το εισιτήριο για την πρώτη εθνική τους ανήκει.

Το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο εξελίσσεται ιδανικά. Ο ΠΑΣ υπενθυμίζω πως έπαιζε για δύο αποτελέσματα και το Αιγάλεω έδειχνε να μη μπορεί να βρει το δρόμο προς τα δίχτυα. Στο 72ο λεπτό όμως ο Πέτρου, σε μια φάση διαρκείας, βρίσκει δίχτυα βάζοντας στα σχοινιά τους παίκτες του ΠΑΣ, και στα επόμενα λεπτά οι παίκτες του Γιώργου Φοιρού, έπρεπε να βρουν το χρυσό γκολ για την άνοδο. Σαν να μην έφτανε η εξέλιξη του παιχνιδιού, στο 89ο λεπτό ο Σεντεμέντες αντικρίζει την κόκκινη κάρτα και οι Γιαννιώτες μένουν με δέκα παίκτες. Τα φίδια έχουν ζώσει τους απογοητευμένους Γιαννιώτες για τα καλά, και το όνειρο για τη μεγάλη επιστροφή στην ‘Α Εθνική μοιάζει να απομακρύνεται. Έχουμε φτάσει στο 96ο λεπτό, και ουσιαστικά στα χασομέρια του παιχνιδιού, όλα μοιάζουν να έχουν κριθεί αλλά ο Αίαντας της Ηπείρου φύλαξε το καλύτερο για το τέλος. Ο Τάτσης σημαδεύει τον Κοζανίδη στο αριστερό άκρο της περιοχής, αυτός πασάρει παράλληλα στον Κορμαρή και εκεί ο χρόνος παγώνει. Ο ήρωας της αναμέτρησης, ο Κορμαρής θα πλασάρει τον Κόη κάνοντας το 1-1.

Η παγωμάρα διαδέχθηκε την έκρηξη. Τι να περιγράψεις για τη συνέχεια. Όλος ο ΠΑΣ ένα κουβάρι, ο Κορμαρής με λυγμούς δοξάζεται από 15.000 Γιαννιώτες που κυριολεκτικά έχουν βάλει φωτιά στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας. Από την κόλαση στον παράδεισο και αντίστροφα οι δύο ομάδες. Ακούγεται το σφύριγμα της λήξης και λίγο αργότερα, τα μεγάφωνα του γηπέδου παίζουν ηπειρώτικα τραγούδια με τους παίκτες του Γιώργου Φοιρού να σέρνουν το χορό. Ένα απερίγραπτο ντελίριο κατακλύζει τις κερκίδες των ηπειρωτών, και πλέον ο ΠΑΣ επιστρέφει εκεί που ανήκει.

Το γλέντι των φιλάθλων του ΠΑΣ συνεχίστηκε στην Ομόνοια, ενώ οι παίκτες της ομάδας τα “έσπασαν” σε γνωστό νυχτερινό κέντρο της Αθήνας. Πίσω στη πόλη των Ιωαννίνων η νύχτα έγινε μέρα, και άπαντες σαν μικρά παιδιά αρνήθηκαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Το μυαλό όλων πλέον ήταν στην μεγάλη υποδοχή της ηρωικής αυτής ομάδας. Ένα κομβόι αυτοκινήτων συνόδεψε την αποστολή του ΠΑΣ Γιάννινα μέχρι τη κεντρική πλατεία της πόλης, όπου και γιορτάστηκε η επιστροφή της ομάδας στη πρώτη εθνική.

Μπορεί να ήμουν μόλις 6 χρονών, αλλά τα θυμάμαι όλα σαν χθες. Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί…”δεν κατακτήσατε δα και κάποιο πρωτάθλημα”. Φυσικά… αλλά δεν γίναμε και ΠΑΣ για τις κούπες. Η ομάδα του ΠΑΣ δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την πόλη των Ιωαννίνων, αλλά κομμάτι αυτής. Ο ΠΑΣ ανέκαθεν ήταν κομμάτι της ταυτότητας μας. Αντιπροσώπευε όσα έχουμε μέσα μας οι Ηπειρώτες. Έτσι λοιπόν μετά από 10 χρόνια απουσίας οι Ηπειρώτες, έζησαν αυτή τη γιορτή ως όφειλαν.

Υ.Γ. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω τους Μιχάλη Τσεργογιάννη και Χρήστο Λώλη για τη βοήθεια τους και το οπτικοακουστικό υλικό του άρθρου.