Στα απόνερα του Blue Horizon πνίγηκε η ανθρωπιά..

Το λιμάνι τα βράδια έχει άλλον «αέρα». Λιγότερος κόσμος, λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότερη κίνηση. Στον ντόκο οι μικροπωλητές αρχίζουν σιγά-σιγά να μαζεύουν την πραμάτεια τους. Δίπλα κάτι άστεγοι, χρησιμποιούν τα κάγκελα για προσκεφάλι τους. Παρακάτω ένα τσούρμο από ξένους διαφόρων… φυλών, μαλώνουν στη γλώσσα τους.

Οιοσδήποτε θελήσει να μπει μέσα στο λιμάνι, δεν υπάρχει κάποιος να τον εμποδίσει. Μπορεί άνετα να σουλατσάρει, από το παλιό ρολόι, μέχρι τον Άγιο Διονύσιο, έτσι βρε αδερφέ, γιατί του την κάρφωσε να ακούσει το κύμα να παφλάζει και η Πειραϊκή του πέφτει «κάπως», τώρα που μετατρέπεται σε (δεύτερη εν Ελλάδι)… Σαγκάη. Θα ρίχνει όμως στα κλεφτά κάποιες ματιές πρός τα πίσω. Βλέπετε παίζει να μπει και κάνας βιαστικός με το αμάξι και να το «σανιδώσει» προκειμένου να γλυτώσει την κίνηση και να βρεθεί από του Καράμπαμπα, στον «Ηλεκτρικό» σε χρόνο dt…

Δεν ευθύνεται ο Λιμενοφύλακας που έχει βάρδια στην προβλήτα, άν στο τρίτο μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου, η κατάσταση είναι… «μπάτε σκύλι αλέστε». Είναι απελπιστικά λίγοι οι εκπρόσωποι του Λ.Σ. για το μέγεθος του Πειραιά.
Τί να πρωτοκάνουν;
Να σταματήσουν τον Ελληνάρα… “Lauda”, που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε μπει μέσα σ’ αυτό;
Να φροντίζουν για την εύρυθμη φορτo/εκφόρτωση των επιβατηγών;
Να διευθύνουν την κίνηση των εξερχόμενων από αυτά οχημάτων, μην τυχόν και μιμηθούν τον αυτοκινητιστή και πάρουν μαζί τους κανέναν από τους επιβάτες και τον σέρνουν όπως ο Αχιλλέας τον Έκτορα πίσω απ’ τ’ άρμα;
Να μεριμνούν για τον ασφαλή απόπλου των πλοίων;
Να απαντούν σε ερωτήσεις επιβατών;

Των επιβατών που ξεχύνονται από τις σκάλες (και κάποιοι ακόμα πιο βιαστικοί, από τους καταπέλτες) σαν κάτι ορδές βαρβάρων και γίνονται ένας αχταρμάς, με τα Ι.Χ. που βγαίνουν από το γκαράζ… Αλήθεια, σε ποιά άλλη χώρα, θα δούμε σκηνές απείρου κάλους, με πλοία να προσεγγίζουν τα λιμάνια με στιβαγμένους πίσω από τον καταπέλτη επιβάτες ή να εκτελούν απόπλου χωρίς πρώτα να τον έχουν κλείσει;

«Πώς δεν έχουμε θρηνήσει θύματα τόσα χρόνια, είναι άξιον θαυμασμού…» σκέφτεται ο νεαρός Λιμενοφύλακας. Βλέπει όμως από τη μιά τον Αϊ Διονύση, 500 μέτρα παρακάτω τον Άγιο Σπυρίδωνα, στο βάθος ο Άι Νικόλας… «Περικυκλωμένο το λιμάνι από αγίους, μεγάλη η χάρη τους…» δίνει ο ίδιος την απάντηση…

Θυμάται τα ταξίδια του στην Μασαλία, στην Βαρκελώνη, στο Αμβούργο, στο Ντόβερ και φέρνει στο νού του, μια άλλη Ευρώπη, στην οποία μάλλον δεν ανήκουμε…
Εκεί οι λιμενεργάτες, με φόρμες, φωσφορίζοντα γιλέκα, κράνη, τηρούν αποστάσεις από την προκυμαία, λίγο πριν «πάρουν κάβο». Δεν στέκονται με το ποδάρι πάνω στην μπίντα και το «Καρέλια Άφιλτρο» στο χέρι, περιμένοντας να σκάσει μπρος στα πόδια τους για να τον μαζέψουν…
Εκεί ο Λιμενικός δεν κάνει τον αστυφύλακα, τον μεσολαβητή, τον επιτόπιο δικαστή, τον διπλωμάτη, τον διαιτητή, το… κινητό γραφείο πληροφοριών. Εκεί, ο Λιμενικός είναι Λιμενικός!
Δεν χρειάζεται να κάνει τον τροχονόμο, γιατί τα αυτοκίνητα ακολουθούν αρμονικά τις λωρίδες επιβίβασης-αποβίβασης.
Τηρούν ευλαβικά τις σημάνσεις ασφάλτου και πινακίδων.
Οι επιβάτες, δεν προχωράνε ανάμεσά στα Ι.Χ., βρίζοντας τους οδηγούς επειδή… τους κόρναραν. Εκεί οι επιβάτες, μπαίνουν στο πλοίο μέσα από προστατευμένες φυσούνες τύπου αεροδρομίων…
«Υποδομές» λέγονται. Και στη χώρα μας, τις βρίσκουμε μόνο στις προεκλογικές υποσχέσεις των πολιτικών και στο λεξικό… Γιατί άν υπήρχαν τέτοιες, δεν θα θρηνούσαμε νεκρούς σε απόνερα, σε σιδηροδρομικές γραμμές και σε κάθε πυρκαγιά που βγάζει… Μάτι.

Τα σκέφτεται όλα αυτά ο ένστολος της βάρδιας, καθώς το BlueStar ετοιμάζεται να σαλπάρει. Στο βάθος ένας νεαρός τρέχει λαχανιασμένος.
«Θα… σου βγει η ψυχή έτσι όπως τρέχεις, φίλε. Ηρέμησε, προλαβαίνεις… Στον Πειραιά είμαστε, όχι στο Λονδίνο να κρατάμε χρονόμετρα…» του κάνει καθώς περναέι σαν σφαίρα από δίπλα του.
Δευτερόλεπτα μετά, φωνές, πανικός και μιά σκηνή που δεν την χωράει ο νούς: 2 μέλη του πληρώματος, απωθούν τον άτυχο νέο, σαν να ήταν κάνας λαθρεπιβάτης.. Ενώ έχει πατήσει καταπέλτη, αυτοί επιμένουν να τον σπρώχνουν βίαια, λες και είναι πορτιέρηδες σε club της παραλιακής… Ξάφνου ο νεαρός χάνεται απ’ τα μάτια του. Εκείνος τρέχει, τους, φωνάζει, να κάνουν «κράττει». Μάταια όμως… Η θάλασσα τον κράτησε για πάντα.
Αδυνατεί να το πιστέψει…
Το βλέμμα του, πέφτει στην επιγραφή με την Ευρωπαϊκή σημαία για φόντο:
«Καλώς ήλθατε στον Πειραιά. Την Ευρωπαϊκή πύλη της Αν. Μεσογείου»…
Σε απόσταση αναπνοής δεσπόζει το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας…

Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά στον Πειραιά, όπως και στην ψυχή μας. Σ’ αυτήν που θρηνεί για το αδικοχαμένο παληκάρι και που θέλει να επουλώσει την βαθιά λαβωμένη εικόνα μας, ως ναυτικό έθνος. Να ευθύνεται ο ψυχικός ακρωτηριασμός μας ως κοινωνία; Το ανύπαρκτο κράτος μας, που ποτέ δεν φταίει και που θα βαλθεί (και σ’ αυτήν την περίπτωση) να μας πείσει πως ήταν… γραφτό να συμβεί και συνέβη;
Μην ανησυχείτε πολίτες αυτής της χώρας…
Κάποτε θα τα καταφέρουμε και θα γίνουμε επιτέλους η τριτοκοσμική εκείνη μπανανία, που δεν θα έχει να ζηλέψει τίποτε από όλες τις άλλες…

El Comandante