Στη μνήμη του Μάνου, ρε γαμώτο! | El Comandante
Η χρονιά μόνο με το «δεξί» δεν μπήκε για τον Πανιώνιο. Μήπως όμως κάπου κατά έναν περίεργο, ανορθόδοξο τρόπο, μπήκε με το «δεξί» για το εν Ελλάδι αχρωμάτιστο φίλαθλο πνεύμα;
Έμαθα χτες για τον ξαφνικό χαμό ενός οπαδού του Πανιωνίου και ομολογώ, αιφνιδιάστηκα. Δεν το γνώριζα το παληκάρι. Παρά το γεγονός ότι η πλατεία της πόλης μου, δεν με βλέπει όσο τακτικά με βλέπει εκείνη της Νέας Σμύρνης, δεν τον ήξερα τον Μάνο. Ούτε και τον είχα ακούσει ποτέ να μνημονεύεται. Όμως δεν είμαι Πανιώνιος κι ίσως γι’ αυτό κάπου, να έχω χάσει κάποια… κεφάλαια. Δεν έχει και τόση σημασία. Το μεγαλείο μετρώ κάτι τέτοιες στιγμές…
Είδα τις αντιδράσεις του κόσμου και μου ήταν αρκετό. Το πένθος, τη βουβή θλίψη σε πρόσωπα γνωστών, που δεν μπορούσαν να πιστέψουν την απώλεια του φίλου τους. Είδα εκδηλώσεις αγάπης στο διαδίκτυο. Λόγια και αφιερώσεις. Μπροστά στο έρεβος του θανάτου, που μας θυμίζει το εφήμερο, έρχεται ένα τέτοιο νέο για να μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε την ύψιστη ανάγκη: αυτή του να μην ξεχνάμε να ζούμε… Οι κυανέρυθρες σελίδες, γέμισαν με την είδηση. Ο κόσμος του Πανιωνίου, αποχαιρέτησε τον «Μάνο του», με ομορφιά, με τιμή, με περηφάνια.
Το ίδιο έκαναν και οι οπαδοί της Crystal Palace! Είναι γνωστοί οι δεσμοί των δύο ομάδων. Τώρα όμως έγινε γνωστό και στην πράξη, ότι το ποδόσφαιρο, δεν γνωρίζει σύνορα. Δεν καταλαβαίνει από αποστάσεις. Δεν υπακούει σε εμπόδια. Συγκινήθηκα… Και μέσα στη θλίψη για έναν άνθρωπο, που ποτέ μου δεν γνώρισα, ένιωσα πόσο… «προνομιούχος» ήταν μέσα στην ατυχία του, καθώς το όνομά του, το μνημόνευαν από την «μικρή» κουκίδα του χάρτη που λέγεται «πλατεία», μέχρι τις εργατικές συνοικίες του Λονδίνου… «Τί πολιτισμός» σκέφτηκα και ενδόμυχα ζήλεψα. Ζήλεψα γιατί με πήρε το παράπονο… Βλέποντας ξένους να τιμάνε το άθλημα με τον τρόπο τους, όσο κι αν δεν το θέλεις η σύγκρισή είναι αναπόφευκτη…
Μακάρι να φτάσουμε κάποτε να είμαστε όλοι μας, φίλαθλοι μόνο! Μακάρι να έρθει και στον ρημάδιασμένο τούτο τόπο, η ημέρα που θα βάζουμε την οπαδική μας ταυτότητα, πολύ πιο χαμηλά από την ιδιότητα του φίλαθλου. Ελλείψει άλλης λέξης, θα πω πως αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους φίλους της Original 21. Ακόμα κι αν με χωρίζει άβυσος από τις απόψεις τους, από σήμερα τους θεωρώ φίλους μου. Κι ας είμαι ο μόνος ίσως, ας είμαι ολομόναχος και ρομαντικός. Είναι μιά αρχή… Η αρχή ενός θανάτου! Του θανάτου του αρρωστημένου οπαδισμού που όλοι καλούμαστε να σκοτώσουμε μέσα μας.
Θα ήθελα πολύ να σας έβλεπα ρε Πανθηρόνια και Ενωσίτες, καθισμένους στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, να βλέπετε μπάλα (όχι… ματς, ΜΠΑΛΑ) και να σας έβλεπα εκεί, όλους μαζί. Να παρακολουθείτε έναν αγώνα, πο-λι-τι-σμέ-να. Δεν είναι ανάγκη να νιώσετε αδέρφια μεταξύ σας. Δεν είστε… Και με το έλειμα παιδείας που διαθέτουμε ως λαός, μάλλον δεν θα γίνετε ποτέ… Φίλαθλοι όμως; Δεν μπορείτε να νιώσετε φίλαθλοι για μιά φορά; Άνθρωποι μήπως; Να είστε καθισμένοι κι όχι στα κάγκελα λες και περιμένετε το τανκς του Πολυτεχνείου, να βλέπετε ποδόσφαιρο, χωρίς βρισιές, χωρίς πολεμική, χωρίς μίσος; Απλώς να πάτε για να υποστηρίξετε τις ομάδες σας, όχι με βία αλλά με πάθος. Όχι με εγωισμό, αλλά με αγάπη!
Να η ευκαιρία λοιπόν! Την άνοιξε η απώλεια ενός ανθρώπου. Το… «γάντι» το σήκωσαν οι οργανωμένοι του αντίπαλλου. Όχι όμως για καβγά… (εντάξει ίσως ούτε και για συμφιλίωση), αλλά σίγουρα, για να αφήσουμε πίσω -έστω και για λίγο- τις διαφορές μας. Κανονίστε την πορεία σας και μη πετάξετε την μπάλα στην εξέδρα. Όχι αυτήν τη φορά… Αυτήν τη φορά, ελάτε σε επαφή μεταξύ σας και οργανώστε ένα φιλικό παιχνίδι στη μνήμη του Μάνου. Είναι προτιμότερο να ενωθείτε για μία στιγμή και να δημιουργήσετε μιά αρχή, παρά να καταστρέφετε δεκαετίες ολόκληρες, εργαζόμενοι για ένα τέλος. Κι ίσως το άδοξο τέλος του Μάνου, να είναι μιά καλή αφορμή για μιά τέτοια αρχή. Τί περιμένετε; Καλά είναι τα πανό και οι διαμαρτυρίες, με τα οποία έχετε κατά καιρούς στολίσει και οι δύο τις κερκίδες σας, μόνο που τώρα, είναι ώρα να περάσετε σε πράξεις ουσίας! Πράξεις που θα σας αναδείξουν, που θα σας κάνουν παράδειγμα πρός μίμησην, σε άλλους Συλλόγους οργανωμένων οπαδών της χώρας.
Τότε μόνο, θα μπορείτε να υπερηφανεύεστε ότι είσαστε… «μεγάλες ομάδες». Και πραγματικά θα είστε! Γιατί οι μεγάλες ομάδες, δεν είναι αυτές που παίρνουν τίτλους, κούπες και διακρίσεις. Μεγάλες είναι οι ομάδες που οι οπαδοί τους, τις κάνουν -με τον σωστό τρόπο- ξεχωριστές.
Και ξεχωριστές γίνονται, όταν μπορούν να απολαμβάνουν το άθλημα πολιτισμένα, χωρίς προβλήματα με τους αντίπαλούς τους, χωρίς κόμπλεξ. Θα με θυμηθείτε όταν κάποια μέρα θα ξαναδείτε στις εξέδρες σας γονείς να φέρνουν μικρά παιδιά, που είναι το μέλλον σας. Όταν θα δείτε να έρχονται οικογένειες ολόκληρες χωρίς να ντρέπονται ή να φοβούνται. Όταν θα δείτε και τις δικές σας σειρές να γεμίζουν από απλούς ανθρώπους, νέους και γέρους, μεσήλικες, γυναίκες και παιδιά, όπως γίνεται στο Selhurst Park.
Μέχρι τότε όμως, θα είστε το «ΑΕΚάκι» και το «Πανιωνάκι»… Οι μεν θα ξαμολάτε τον αετό στο «Αγιά-Σοφιά» όπως κάνουν χρόνια τώρα στο γήπεδο της Crystal Palace, αλλά το ύψος σας ως φίλαθλοι δεν θα ξεπερνάει αυτό μιάς πεσμένης στο έδαφος εφημερίδας, οι δε θα αρκείστε να λέτε ότι είστε «αδέρφια» με τους “Eagles”, αλλά δεν θα μπορέσετε ποτέ, να φτάσετε ούτε ένα πούπουλό τους. Γι’ αυτό, αδράξτε την ευκαιρία και γυρίστε σελίδα. Στη μνήμη του Μάνου, ρε γαμώτο!
El Comandante
