Στο λυκαυγές της μετά Ερντογάν εποχής

Όταν προ εικοσαετίες, είχα γράψει ότι μας συμφέρει η επανεκλογή Ερντογάν, ακριβώς γι’ αυτό το είχα γράψει: γιατί όπως και επί Ερμπακαν, οι Αμερικάνοι είχαν απομακρυνθεί απ’ την Τουρκία, το ίδιο θα έκαναν και με δαύτον.

Η λυκοφιλία του «σουλτανίσκου» με τον Πούτιν, θα διαρκέσει όσο του βγαίνει. Όταν δει ότι δεν τον παίρνει άλλο, όχι μόνο θα στραφεί εναντίον του Ρώσσου με μύδρους, κατηγορίες και κουνώντας του το δάχτυλο, αλλά θα χρησιμοποιήσει την πάγια αυτή τακτική του, για να επιστρέψει στο μαντρί του Ν.Α.Τ.Ο. θεωρώντας ότι δεν έκανε δα και τίποτα το φοβερό με την σύντομη… απουσία του. Ουσιαστικά θα επιβάλει την επιστροφή του, έτσι αναίσχυντα κι ανερυθρίαστα. Διότι μιά βασική διαφορά του Τούρκου με τον Έλληνα και τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο εν γένει, είναι ότι δεν έχει κόμπλεξ αυτού του τύπου. Το να ρίξει την αξιοπρέπειά του, προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, είναι κάτι που τον αφήνει παγερά αδιάφορο. Το να καταπιεί αμάσητα τα όσα έλεγε και να γίνει ρεζίλι, είναι κάτι που δεν τον αγγίζει καθόλου. Την δουλειά του κοιτάζει να κάνει με οποιοδήποτε τίμημα.

Το θέμα είναι τί κάνουμε εμείς, που ως συνήθως χαρακτηριζόμαστε από μιά αδικαιολόγητα κοντόφθαλμη πολιτική. Καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια που οι Αμερικάνοι (αυτόν τον καιρό) είναι με το μέρος μας. Αδυνατούμε να δούμε, ότι για μία ακόμα φορά, μας εκμεταλλεύτονται. Ναί, αυτήν την εποχή είναι με το μέρος μας. Αύριο όμως; Αφού κάνουν το παιχνίδι τους, μήπως μας βάλουν πάλι στο ράφι και συνεχίσουν τις ερωτοτροπίες τους με τους Τούρκους, από εκεί που τις είχαν αφήσει;

Τί εγγυήσεις αποσπάσαμε εμείς ως χώρα και… πιστή σύμμαχος, για την επόμενη (χωρίς τον Ερντογαν) ημέρα, στα πολιτικά δρώμενα της Τουρκίας, ώστε να μην δούμε να επιστρέφουν οι Η.Π.Α. στις αγκάλες των γειτόνων (όπως ακριβώς το γράφω κι όχι αντίστροφα); Τί κινήσεις κάναμε εμείς, ώστε όταν -όχι «άν», αλλά «όταν»- τα ξαναβρούνε οι δύο τους, εμείς στο μεταξύ να έχουμε γίνει τόσο δυνατοί, που να μας υπολογίζουν σε περίπτωση που… στραβώσει το πράμα και οι απέναντι επιχειρήσουν να μας δείξουν τα δόντια τους καθώς θα έχουν -ξανά- τις πλάτες των Αμερικάνων; Τίποτα! Εμείς με τον σταυρό στο χέρι, με το «έχει ο Θεός» (παίζει να το αλλάξουμε αυτό σε «έχει ο Αλλάχ» μην μας κατηγορήσουν για ρατσιστές…), με το «βλέποντας και κάνοντας» πορευόμαστε. Μόνο που με αυτά τα μυαλά, σβήσαμε τον Μικρασιατικό Ελληνισμό από τον χάρτη, χάσαμε την Κύπρο και προσεχώς την Θράκη.

Περιμένοντας το… «ξανθό γέννος»
Συχνά-πυκνά σε τέτοιες περιπτώσεις, προσφεύγουμε στους διακαείς μας πόθους περί διάλυσης της Τουρκίας. Αναφερόμαστε στο παρελθόν, όπου και βρεθήκαμε πολύ κοντά σε αυτό το ενδεχόμενο. Βρίσκουμε καταφύγιο στα περί… «ξανθού γέννους» και στο γεγόνός ότι κάποια στιγμή οι Σύμμαχοί μας θα αντιληφθούν ότι τα εθνικά μας συμφέροντα, ευθυγραμμίζονται με τα δικά τους. Άν οι Η.Π.Α. ήθελαν όντως τον διαμελισμό της Τουρκίας, θα το είχαν κάνει πράξη, με την πολυαναμενόμενη -εδώ και δεκαετίες- ίδρυση του Κουρδικού κράτους. Μία κίνηση την οποία ως καλοί ηθοποιοί που ήταν, πούλησαν ελπίδες και μετά θεατρινίστικα, έκαναν πίσω.
Όμως αυτό το κενό, την κατάλληλη στιγμή, θα έρθει να το καλύψει η Ρωσσία. Οι Ρώσσοι έχουν μία τρομερή αρετή: δεν υπακούουν στα κελεύσματα της στιγμής. Σε αντίθεση με τους Αμερικάνους, οι ίδιοι δεν είναι σκλάβοι της παρόρμησης. Χαρακτηρίζονται από μία Ιώβεια υπομονή, που όταν έρθει η ώρα, απλώς ξεσπάνε με όλη τους την δύναμη (και άντε μετά να τους συγκρατήσεις…). Κι όταν αποφασίσουν να τελειώνου με την Τουρκία μετατρέποντάς την, σε μία ζώνη από επιμέρους κρατίδια, θα το κάνουν ως “αντίβαρο”, ως “εκδίκηση”, για την ύπουλη και ανέντιμη περικύκλωσή που υπέστησαν από τους Αμερικάνους και το Ν.Α.Τ.Ο. Θα τα θυμηθείτε τα λόγια μου…

Όταν η Ουκρανική κρίση, θα ανήκει στο παρελθόν και οι Αμερικάνοι θα έχουν -ξανά- ταπεινωθεί (όπως έγινε και στη Συρία…), τότε είναι που οι Ρώσσοι, έχοντας δείξει πρός όλους ποιός είναι το αφεντικό στην περιοχή τους, θα περάσουν στην αντεπίθεση.
Σημειώστε κάτι ακόμα: οι Ρώσσοι, δεν ασχολούνται με… υβριδικούς πολέμους. Δεν έχουν ούτε την τεχνολογία, ούτε την φιλοσοφία αυτή (ακόμα…). Είναι σκληροτράχηλος λαός με σαφέστατα επιθετικό (και εκδικητικό ενίοτε) πνεύμα με ένα σύστημα αξιών που παραμένει εφήμερο παρά τις Δυτικές επιρροές που υπέστην, ένα σύστημα που σίγουρα, δεν το διαθέτει το αντίπαλο δέος τους. Όταν έρθει η ώρα της διάλυσης -του περιορισμού θα έλεγα καλύτερα- αυτού του καρκινώματος του ανθρώπινου πολιτισμού που δεν είναι άλλο από την Τουρκία, οι Αμερικάνοι θα είναι κομπάρσοι στις εξελίξεις. Δεν σημαίνει ότι θα τους αρέσει ή ότι θα αποδεχτούν με ευκολία κάτι τέτοιο. Θα το ανεχθούνε όμως, έστω και με κρύα καρδιά, μόνο και μόνο για να μην χρεωθεί η επιτυχια αυτή, αποκλειστικά στους Ρώσσους.

Α.Ο.Ζ. με αντάλλαγμα χάντρες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς
Τί μπορεί να σημαίνει για εμάς, ο περιορισμός της επιρροής ή ακόμα και η απώλεια εδαφών της Τουρκιάς προς τρίτους;
Κατ’ αρχάς, καλό θα είναι από τώρα να προετοιμαζόμαστε για αυτό το ενδεχόμενο και να μην περιμένουμε τυχόν γεωγραφικά… κέρδη. Το μόνο “όφελος” θα είναι η κατοχύρωση της Α.Ο.Ζ. μας και το πράσινο φως για εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων μας, τα κέρδη των οποίων ωστόσο θα τα καρπωθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, όχι η Ελλάδα, αλλά… ο «θείος Σαμ».

Η χώρα μας, θα συνεχίσει να παίζει το χαρτί του «καλού παιδιού» (που ποτέ δεν της απέφερε κάποιο ουσιαστικό όφελος) και πιστή στις αγκυλώσεις του «η πτωχή πλήν τιμία Ελλάς», θα το καταπιεί (και αυτό). Θα επιμένει να παραμένει η… «αξιόπιστη σύμμαχος στους κόλπους του Ν.Α.Τ.Ο.» και το «παιδί για όλες τις δουλειές», Αμερικανών και Ευρωπαίων.
Και με βαθιά ριζωμένη την επιμονή στην επίδειξη αυτού του… γνώριμου καλού προσώπου μας, σε βαθμό που αυτή η καλή μας πρόθεση, να εκλαμβάνεται -και όχι άδικα- ως δουλοπρέπεια, θα παραχωρήσουμε το πλούσιο υπέδαφός μας, έναντι πινακίου φακής. Στιγμή δεν θα διστάσουν να παραδώσουν οι Κυβερνώντες μας, τον ορυκτό μας πλούτο χωρίς κανέναν ενδοιασμό, με αντάλλαγμα την ησυχία μας, αυτήν της ευρύτερης περιοχής. Μόνο που πρωτίστως θα αποσκοπούν ουσιαστικά, στη διατήρησή των ίδιων στην εξουσία και στην διαφύλαξη του διασωληνωμένου -εδώ και δεκαετίες- μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού.

Σαν κάπου να βλέπω ήδη τον Πούτιν από μιά γωνιά, να μας ψυθιρίζει κλείοντάς μας το μάτι με την χαρακτηριστική πονηριά του:
“Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά εσείς ανέκαθεν, προτιμούσατε τον εκ Δυσμάς δυνάστη σας και τους Ευρωπαίους εκμεταλλευτές σας! Τί να σας κάνω…”

EL COMANDANTE