Στο… πύρ το εξώτερον τα πεύκα
Έχω διαβάσει τόσα πολλά και αλλοπρόσαλλα σχόλια για τα πεύκα, που από την μιά λυπάμαι γιατί διαψεύδω εαυτόν, πιστεύοντας ότι το επίπεδό μας έχει πιάσει πάτο… Από την άλλη εξοργίζομαι που κυκλοφορώ ανάμεσα σε όσους σκέφτονται έτσι… Δεν θα κρυφτώ,: έχω ακούσει τα μύρια όσα για το άμοιρο το δεντράκι, που φοβάμαι να πάω στο μπάνιο, μην τυχόν κι αρχίσω και κλάνω πευκοβελόνες…
«Καταραμένο δέντρο» σύμφωνα με τους Ρωμαίους, λέει ο ένας.
«Άχρηστο» το βγάζει ο άλλος.
«Να τα κλαδεύουμε και να αφήνουμε μόνο τα κλαδιά που είναι πολύ ψηλά» έρχεται η πρόταση-σωτηρίας, από κάποιον… ειδήμονα, που νομίζει ότι πάει το… κανίς του για κούρεμα.
Να τα κόψουμε όλα να τελειώνουμε, ρε μάγκες; Πάσο.
Και τί θα μείνει… όρθιο; Κρανίου τόπος θα γίνουμε; (άσε που ήδη είμαστε…).
Να κόψουμε όσα είναι μέσα σε σπίτια; Κόψτε τα.
Θα τα αντικαταστήσετε όμως ή θα φυτρώσουν… πισίνες και deck με ξαπλώστρες;
Να κόψουμε όσα είναι απλώς κοντά σε σπίτια και τα… απειλούν;
Αντί να τα κόψετε, γιατί δεν τα μεταφυτεύετε κάπου πιό μακριά;
Το έχω δει αυτό να γίνεται και μάλιστα με ευλαβικό τρόπο, σε ξένες χώρες…
Μόνο ο απολίτιστος αράπης από την μπαρμπαριά που ήρθε να μας υποδουλώσει, θέλησε να τα κόψει όλα τα δέντρα του τόπου μας κι εσείς προσπαθείτε να ξεπεράσετε ακόμα κι αυτόν, θεωρώντας συνυπεύθυνο το ανυπεράσπιστο πευκάκι;
Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, οι κορμοί τους, γίνηκαν σύγχρονοι σταυροί, στα χρόνια της Κατοχής… Μόνο που τούτη τη φορά, δεν ήταν Ρωμαίοι, αλλά άλλοι… “πολιτισμένοι”. Γερμανοί ήταν αυτοί, που πάνω τους, στήσανε κορμιά αντρίκια και αμούστακων παιδιών… Οι σφαίρες από το εκτελεστικό απόσπασμα του κατακτητή που τα διαπέρασαν βρίσκονται ακόμα σφηνωμένες μέσα στο ξύλο τους κι έτσι, με το αίμα των αθώων παληκαριών να τα έχει ποτίσει, μεγάλωσαν, ψήλωσαν, άγιασαν…
Μετέπειτα, τα κλαδιά τους, χρησίμευσαν σε κάποιους «πατριώτες» για να κρεμάσουν σ’ αυτά, κάποιους αδελφούς τους Έλληνες που τους θεωρούσαν «μη πατριώτες» (κάτι ανάλογο με αυτό που ζούμε σήμερα με την κόντρα μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων, γιατί ως γνωστόν, σ’ αυτόν τον τόπο χωρίς έναν μίνι-εμφύλιο παρόντα, δεν κάνουμε…).
Έχει γεμίσει την χώρα με το όνομά του: Πεύκη, Μεγάλο Πεύκο, Πευκάκια, Πευκιάς, Πευκοχώρι…
Πώς θα γίνει δηλαδή, το δέντρο αυτό, έχει βαθιές τις… ρίζες του, στην ιστορία του τόπου…
Να σου θυμίσω μήπως, ότι υπό τη σκιά τους έπαιζες τα καλοκαίρια στα πάρκα και στις πλατείες;
Κάτω απ’ αυτά άφησες το πρώτο σου φιλί…
Στα παρκάκια που έσφυζαν από δαύτα, ξεμονάχιαζες τις γκομενίτσες πιτσιρικάς…
Στη φλούδα τους χάραξες τα αρχικά σας…
Αυτά άκουσαν τους πρώτους στεναγμούς ικανοποίησής σου… Αυτά σε είδαν να πρωτοβάζεις χέρι και σε κάλυπταν με τη σκιά τους. Κι όπως δεν είχαν μιλιά τότε, για να σε καρφώσουν στην μάνα της, έτσι και τώρα, αμίλητα και αδιαμαρτύρητα, γίνονται παρανάλωμα του πυρός…
Ξέχασες τον θρυλικό έμπορο των αρχών του 20ου αιώνα, που κάτω από το πεύκο του προπάππου του, έδωσε ραντεβού σε όσους χρώσταγε λεφτά κι όταν πήγανε, εισπράξανε μόνο την απουσία του καθώς την είχε κοπανήσει εκτός Αθηνών κι έμεινε έκτοτε η φράση «Πήγαινε να τα πάρεις απ’ του Γεραμάνη το πεύκο»;
Ρε… τσοπαν-ωραίοι, το 65% των δένδρων με τα οποία είναι γεμάτη (ακόμα…) ετούτη η χώρα, είναι πεύκα. Για το… αργυρό και το χάλκινο, συναγωνίζονται τα έλατα με τα πλατάνια.
Tα άλση μας, γεμάτα από αυτά.
Όπου και να πας, μέχρι και στις παραλίες μας -ακόμα κι εκεί- αυτά δεσπόζουν περήφανα και σου κρατάνε σκιά. Είμαστε γεμάτοι (καλώς ή κακώς) σε τέτοιο βαθμό από πεύκα, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το εθνικό μας δέντρο.
Στην τελική, στην Ελλάδα ζούμε ρε φίλε, πώς να το κάνουμε… πεύκα έχουμε! Ούτε κοκκοφοίνικες, ούτε μπανανιές…
Όχι, δεν φταίνε τα πεύκα που καίγεται η χώρα! Φταίει η νοοτροπία μας ως κοινωνία.
Τα’χετε βάλει όλοι με το κακόμοιρο το δεντράκι και ζητάτε να το εξωβελίσουμε. Όσα γλίτωσαν και δεν κάηκαν δηλαδή, να τα κόψουμε να ησυχάσουμε;
Να κάνουμε το κέφι των πολιτικών που είναι τσιράκια των μεγαλο-εργολάβων, που όπου βλέπουνε πευκάκια, ονειρεύονται στη θέση τους βίλες, ανεμογεννήτριες, μαιζονετες…
Ρίξτε όλες τις ευθύνες στο ανυπεράσπιστο δεντράκι ρε, σύμφωνοι.
Μόνο χρησιμοποιήστε το και πρός όφελός σας:
Κάποια στιγμή, πάρτε το απόφαση και κρεμάστε από τα κλαριά του, όλους αυτούς που εξαιτίας τους κάθε καλοκαίρι καίγεται η χώρα. Γιατί άν τα κα(η)μένα αυτά δέντρα είχαν κραυγή, θα ράγιζε ο ουρανός, μετά από αυτό το αίσχος που ζήσαμε (κι) ετούτο το καλοκαίρι.
Κι αφήστε τα παπατζήδικα «Ναί, αλλά δεν χάθηκε κόσμος…». Κι άν καιγόταν (ξανά) κοσμάκης, θα το γυρνούσατε στο: «Ναί, αλλά δεν κάηκαν εκατόν τόσοι…». Μεγαλύτερα νούμερα, από όσους εξ’ υμών θέτετε την ανθρώπινη ζωή, ως σημείο αναφοράς και σύγκρισης, δεν υπάρχουν.
Γι’ αυτό, όσοι σκέφτεστε κατ’ αυτόν τον τρόπο, κρατήστε μιά θέση, στο κλαδί ενός πεύκου, δίπλα από τους πολιτικούς της αρεσκείας σας, καθώς αυτοί, για σας, είναι πολυτιμότεροι από το οξυγόνο των παιδιών σας (ως γνωστόν το δικό σας, δεν βρίσκει τρόπο να φτάσει στον εγκέφαλο…).
Διότι κακά τα ψέμματα: μπορεί να μην θρηνήσαμε… Μάτι αυτήν τη φορά, όμως η κυβερνητική αδιαφορία για την ενίσχυση του κρατικού μηχανισμού πρός αυτήν την κατεύθυνση και η ανοργανωσιά, έβγαζε μάτι…
El Comandante
