Superleague, το δικό μας... ανιαρό πρωτάθλημα

Εκεί που στην αρχή της σεζόν προσμέναμε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με ανανεωμένο ενδιαφέρον στο συναγωνισμό μεταξύ των «Μεγάλων», τελικά κλείνουμε τον πρώτο γύρο γνωρίζοντας ήδη τον νικητή της φετινής κούρσας. Παρότι προβλέπαμε σύγκρουση μέχρι τέλους, ο Ολυμπιακός ακόμη και στη πιο μέτρια εκδοχή του τα τελευταία χρόνια προελαύνει με δίχως να του αντιστέκεται κανείς, πράγμα που έως τώρα θα έπρεπε να προβληματίζει τόσο την ΑΕΚ, όσο κατά δεύτερον και τον ΠΑΟΚ. Κι αν οι υπόλοιποι παραμένουν στην άκρη, από τους δύο τελευταίους έχει κανείς απαιτήσεις από τη στιγμή που θέτουν τον εαυτό τους ως σύλλογοι με βλέψη στον πρωταθλητισμό.

Αν όχι φέτος, πότε;

Αποτελεί το κυριότερο ερώτημα που προκύπτει μετά τα απανωτά ανεπιτυχή αποτελέσματα της Ένωσης και του Δικεφάλου του Βορρά. Πως γίνεται και φέτος, με έναν υποδεέστερο ποιοτικά Ολυμπιακό σε σύγκριση με προηγούμενα στάνταρ του, να μην μπορούν να κάνουν δύο βήματα οι δύο συνδιεκδικητές και να εκμεταλλευτούν την χλωμή του εκκίνηση, αλλά και τον αρχικό προβληματισμό στο Πειραιά. Πιο αναλυτικά, η ΑΕΚ βελτίωσε κατά πολύ τις επιδόσεις της στην επίθεση, προσθέτοντας όντως ποιοτικούς παίκτες με ατομικό χάρισμα και ουσιώδη μεταξύ τους συνεργασία. Βέβαια, η νέα διαμορφωμένη αμυντική γραμμή και η μη ανανέωση του κέντρου της δεν της δίνει την απαιτούμενη ισορροπία, προκειμένου τα ύπουλα παιχνίδια να τα φέρνει στα μέτρα της. Από την άλλη, ο ΠΑΟΚ εμπιστεύθηκε την παλιά φρουρά, εκείνη που πριν τρία έτη κατέκτησε το πρωτάθλημα. Ελάτε όμως, που οι περισσότεροι εκείνης της επιτυχίας βρίσκονται σε διαφορετικό αριθμό ηλικίας, πιο προχωρημένο, ενώ η φυσική τους κατάσταση δεν τους επιτρέπει να λογίζονται ως κορυφαίοι στις θέσεις τους. Να σημειώσουμε εξίσου πως ο ΠΑΟΚ ως σύλλογος δείχνει αυτό το διάστημα αβοήθητος αγωνιστικά και διοικητικά αντίστοιχα.

Η ανικανότητα των άλλων καθησυχάζει επικίνδυνα τον Ολυμπιακό

Κι ενώ ο Ολυμπιακός παράγει λιγότερες φάσεις από πέρσι, μάλιστα δεν διαθέτει δημιουργό στον άξονα ούτε φυσικά κάποια στιβαρή αμυντική λειτουργία έως τώρα, οι αντίπαλοί του δεν είναι και πάλι σε θέση να δικαιολογήσουν με τη παρουσία τους πως πρόκειται για άξιους συναγωνιστές του πρώτου. Η ευκαιρία το να βρει κανείς τους Ερυθρόλευκους σε μία ασταθή εικόνα που για αρκετό καιρό δεν είχε κατασταλάξει σε πρόσωπα και καταστάσεις, είναι πραγματικά σπάνια και δυσεύρετη. Παράλληλα, όσο κι αν θελήσουν να ενισχυθούν και να εισέλθουν στο κυνήγι του Ολυμπιακού, μπορεί ορθά να το πράξει και ο δεύτερος.

Ωστόσο, προκύπτει και ένα συμπέρασμα όσον αφορά στη πορεία του Ολυμπιακού και την αναζήτηση όλο και πιο βελτιωμένης παρουσίας στους ερχόμενους αγώνες του. Ίσως η σφοδρή επιθυμία του ερυθρόλευκου κοινού περί παραγωγικού ποδοσφαίρου να μην πραγματοποιηθεί καθόλου, όσο οι έτεροι αντίπαλοι δεν φροντίζουν και οι ίδιοι για ένα ακόμη καλύτερο επίπεδο του αγωνιστικού συνόλου τους. Οι Ερυθρόλευκοι εμφανίζονται ως χαλαροί, εφησυχασμένοι πάνω στις διαδοχικές επιτυχίες δίχως κόπο, οπότε έχουν μειώσει κατά πολύ πλέον την άνοδό τους. Για αυτό και στην Ευρώπη εκείνη η πρωτόγνωρη υπεροχή τους προ διετίας στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει ξεθωριάσει εντελώς, καθώς με την αποχώρηση πολύτιμων μονάδων έφυγε και ο πόθος για προσθήκη εφάμιλλης αξίας παίκτες. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός μπορεί θεωρητικά να κυριαρχεί στις εγχώριες διοργανώσεις με δίδυμο Σισέ – Παπασταθόπουλο ή με τα φετινά διφορούμενα εξτρέμ πλην Μασούρα, τότε ποιος ο λόγος να πάει ένα βήμα παραπάνω… Κι όμως, η αποτυχία για διάκριση των άλλων στην Ελλάδα έχει οδηγήσει τον πειραϊκό σύλλογο σε μία στασιμότητα ενοχλητικής διάρκειας, που προχωρά με μερικά μονάχα «μερεμέτια» στο ρόστερ του και μικρο-συντηρήσεις.

Από το ενδιαφέρον στην ατονία

Μέσα λοιπόν, σε λίγες εβδομάδες το… συναρπαστικό φετινό πρωτάθλημα μετατράπηκε σε ένα ακόμη επεισόδιο σειράς με πανομοιότυπη πλοκή, περιεχόμενο και δεδομένα ίδιο τέλος. Τουλάχιστον χαζεύουμε ξανά φέτος τον ΠΑΣ Γιάννινα που έχει βαλθεί να εκθέσει τους « Μεγάλους» με τα υψηλά νούμερα μπάτζετ, παρακολουθούμε και κάποια πιο φουσκωμένα σκορ από πλευράς γκολ, φάσεις κλπ. και μέχρι εκεί. Ούτε κούρσες για «δύο και τρεις», ούτε ανατροπές και συγκινήσεις που προεικάζαμε πως θα αντικρίσουμε σε αγώνες και στον αντίστοιχο πίνακα του πρωταθλήματος. Η χαρά για κάτι διαφορετικό, μας την απέτρεψαν οι ίδιες οι ομάδες του πρωταθλητισμού, εκείνες που κρατούν στα χέρια τους ελπίδες, κόσμο και που με διάθεση ρίχνονται στο χορό και προκοπή δεν βλέπουν.