Syd Barrett: το ταλέντο και η ψυχολογική πτώση I Sons Of Football

Ο Syd Barrett θεωρείται δικαιολογημένα ο πρωτεργάτης των αείμνηστων Pink Floyd. Άνθρωπος με αστείρευτη δημιουργικότητα, απλότητα, αλλά εξίσου ένας καλλιτέχνης με λεπτές ισορροπίες στον εσωτερικό κόσμο. Αναζητώντας την εξωτερίκευση των καλλιτεχνικών του ιδεών, προτείνει τη δημιουργία της ψυχεδελικής ροκ μπάντας. Εγχείρημα με άκρως θετικό αντίκτυπο, όμως συγχρόνως κίνηση που ώθησε τον εαυτό του σε μία μακραίωνη απομόνωση.

Νεαρός οραματιζόταν έναν έντονο βίο με ατελείωτη ζωντάνια στα καλλιτεχνικά του δρώμενα. Αναθρεμμένος στο Κέιμπριτζ, της ανατολικής Αγγλίας, ο Syd Barrett υπήρξε αρχικά ένας ταλαντούχος και ανερχόμενος ζωγράφος, ενώ στη πορεία ανακάλυψε τη κρυφή μουσική του γωνιά: έτοιμη να ξεπηδήσει από το μυαλό του, παίρνοντας σάρκα και οστά.

Τα σχολικά χρόνια έφεραν ελευθερία, νεανική σοφία και στο ύφος διάδοσης της βρετανικής μουσικής οδήγησαν στη δημιουργία του σχήματος: Syd Barrett, Roger Waters, Richard Wright και Nick Mason. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι Pink Floyd εξαργύρωσαν το πρωτοποριακό ταλέντο τους, αποκτώντας μία θέση ηχογράφησης στο ιστορικό στούντιο των Beatles, το Abbey Road. Η συνεχής συναναστροφή με τρανούς καλλιτέχνες εκείνης της περιόδου, παραγωγούς και ειδικούς της μουσικής βιομηχανίας διευκόλυνε στην εμφάνιση έπαρσης και όρεξης από πλευράς Barrett για την διαφαινόμενη καταξίωση ως μπάντα.

Οι τρεις πρώτοι δίσκοι των Pink Floyd υπήρξαν επί το πλείστον δημιουργία του «εγκεφάλου» Syd Barrett. Ωστόσο, ο ίδιος απέτυχε να προβλέψει τις επεκτατικές διαστάσεις επιτυχίας τους και έτεινε να εγκλωβιστεί στον εαυτό του.

Άλλωστε, ο Syd δεν απέβλεπε σε τίποτα άλλο παρά μόνο στην υστεροφημία, στη λεγόμενη δόξα τόσο του ίδιου, όσο και της μουσικής του παρέας. Αφελής, παραδόθηκε στις καταχρήσεις, καθώς στο LSD βρήκε την ελευθερία, να ξαποστάσει λίγο μακριά από τους ανθρώπους που τον περιτριγύριζαν σε κάθε μουσικό του βήμα.

Ίσως και ο ίδιος απέτυχε να διαχειριστεί το μουσικό του χάρισμα, το οποίο από ένα σημείο και μετά κατέστη υπευθυνότητα και υποχρέωση συνέχισης της πορείας του. Η επιθυμία το να δημιουργεί, να πειραματίζεται κατέληξε σε μία αναγκαιότητα για την ύπαρξη του, καθώς διάφοροι αρμόδιοι στην σταδιοδρομία των Pink Floyd όριζαν πλέον το πλάνο και την μοίρα τους. Η δημιουργικότητα του Syd Barrett συνδεόταν άρρηκτα με την επόμενη μέρα της μπάντας. Η αδυναμία ακολουθίας, όμως, της έντονης ορμής στον μουσικό χώρο συρρίκνωσε τον Syd και τον απομάκρυνε δίχως γυρισμό.

Η ζωή μέχρι το ήσυχο τέλος του τον βρήκε με λίγες αλλά – εξίσου – ποιοτικές εναπομείναντες δημιουργίες, όπως The Madcap Laughs και Barrett. Ωστόσο, δεν αντήχησαν αρκετά έντονα στα αυτιά και στη συνείδηση του ίδιου. Η πλήρης άνοδος δεν επήλθε ποτέ. Τα εικαστικά εργαλεία δεν μπήκαν σε λειτουργία, όπως και η μουσική του πρεμούρα παρέμεινε εκεί που την άφησε: στα πρώτα και ένδοξα χρόνια των Pink Floyd, λίγο πριν τη ψυχολογική του κατάρρευση. Η οπισθοχώρηση του δίπλα στα οικογενειακά του πρόσωπα και στο τόπο των πρώτων αναμνήσεων του αποτέλεσε ίσως η ύστατη λύση απεμπλοκής από την υπέρμετρη προβολή και την πολύπλευρη δημοσιότητα, που τον αποσιώπησαν μία και καλή από το μουσικό προσκήνιο.

Ο Syd Barrett θα αποτελεί πάντα μία εκκεντρική και μυστήρια φιγούρα. Μία προσωπικότητα παρεξήγησης, εφάμιλλη του Brian Jones των Rolling Stones. Ένα διαμάντι που δεν πρόφτασε να λάμψει όσο μπορούσε και άξιζε στο πέρασμα των χρόνων. Μία αποτυχία των αρμόδιων της μουσικής, που εγκατέλειψαν τη μουσική του ιδιοφυΐα, αντί να σώσουν την κάποτε πηγή έμπνευσης των Pink Floyd.