Τα δάκρυα του Ντιμπαλά και η ανάγκη αξιοποίησης των αρετών του | Sons Of Football
Η Γιουβέντους στο πέρασμα αυτής της εφταετίας ήταν σε θέση να χαίρεται τον δικό της μικρό «μάγο», τον Ντιμπαλά. Πορεύονταν μαζί προς κάθε κορυφή και πρόκληση, ψήλωναν τόσο καιρό, αλλά χαμήλωσαν και απότομα μετά την φυγή της αίγλης από τον σύλλογο. Ο Αργεντινός αποχαιρετά ένα απαιτητικό κοινό, στο οποίο πρόσφερε ουσία μέσα από έξοχα γκολ και την δόση ποιότητας που διέθετε σε κρίσιμα διαστήματα παιχνιδιών.
Ανέκαθεν μετά τα λαμπρά χαρακτηριστικά που φανέρωνε ο τότε νεαρός Ντιμπαλά, υπήρχε έπειτα μία πίεση προς το πρόσωπό του για ακόμη περισσότερες κατακτήσεις για χάρη της ικανοποίησης ενός αχόρταγου κοινού. Είχε την χάρη μάλιστα να αγωνίζεται στη θέση μεσοεπιθετικού, λειτουργώντας είτε ως «δεκάρι» είτε ως κρυφός επιθετικός με απροσδόκητη επιτυχία. Κύρια στοιχεία του είναι η διείσδυση στην αντίπαλη εστία, όπως και το θανατηφόρο σουτ δίχως να αφήνει περιθώρια αντίδρασης στον αντίπαλο. Ο Ντιμπαλά κατόρθωσε να φτάσει σε πρωτόγνωρα νούμερα, αφού δρούσε σε κρίσιμης σημασίας χώρους, σε εκείνους που μόνο κάποιος παίκτης με υψηλή αντίληψη δύναται να διαπρέψει.
Ωστόσο, όσο εντυπωσιακή ήταν η άνοδος του Αργεντινού, άλλο τόσο διακριτή ήταν και η παύση στο να ευδοκιμεί το ταλέντο του. Ακόμη κι αν ορισμένοι ευελπιστούσαν σε τίλτους πέρι «κορυφαίου», ο Ντιμπαλά εξασθένουσε από δυνάμεις και λάμψη, όπως και ο Ιταλικός σύλλογος. Άλλον Ντιμπαλά γνωρίσαμε στην πρώτη θητεία του Αλέγκρι με ένα διψασμένο και αγωνιστικό σύνολο ικανό για τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Διαφορετική πλέον η κατάσταση στο κλαμπ με τις αποχωρήσεις τρανών προσωπικοτήτων όπως οι Βιντάλ, Τέβεζ, Ρονάλντο πέρσι και τελευταίες αυτή του Αργνετινού και του αξέχαστου Κιελίνι.
Αγωνιζόμενος με την επιρροή μίας διαφορετικής φιλοσοφίας
Παράλληλα, το σφάλμα που συχνά κάνουμε με την περίπτωση του Ντιμπαλά είναι ότι τον κρίνουμε σε ένα περιβάλλον που ομολογουμένως πέτυχε και ουδέποτε ήταν προσχεδιασμένο για την διευκολύνση του δικού του στυλ. Τα χρόνια έχουν επέλθει, τον Αργεντινό όμως δεν τον έχουμε παρακολουθήσει σε μία ομάδα διαφορετικής τακτικής υπό την επίβλεψη ενός προπονητή που είναι λάτρης της τεχνικής. Ίσως ο Ντιμπαλά αξίζει να δοκιμαστεί, έχοντας γύρω του παίκτες που φέρνουν σε στυλ ομοιότητες με αυτόν, σε ένα ρόστερ που προωθεί το συρτό ποδόσφαιρο, και την κατοχή σε μικρούς χώρους. Αρκετοί παίκτες υπερκάλυψαν τις προσδοκίες πολλών φιλάθλων γύρω από αυτούς. Χαρακτηριστικά παραδέιγματα ο Στέρλινγκ που κατελήξε μέχρι και δεινός σκόρερ, ή o Βαϊνάλντουμ που ως «οχτάρι» πήρε στους ώμους του έναν σύνθετο ρόλο, αυτόν της δημιουργίας και της ανασταλτικής κάλυψης.
Αντιθέτως, ο Ντιμπαλά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δοκιμάσει θέσεις, γενικά τακτικές που του αρμόζουν σε στυλ και ίσως θα αισθανόταν ο ίδιος ευνοημένος. Ο ίδιος δεν έχει εξετάσει στο απόλυτο τις δυνάμεις στο κατά πόσο θα μπορούσε να ελέγξει τον ρυθμό ενός παιχνιδιού, αν είναι σε θέση να διαμορφώσει διάρκεια στη καλή του απόδοση. Μη ξεχνάμε μάλιστα ότι τελευταίες σεζόν αγωνιζόταν συχνά σε αταίριαστες για τον ίδιο θέσεις.
Συγκεκριμένα, τον παρατηρούσε κανείς στη δεξιά πτέρυγα, σε έναν χώρο που απαιτεί έκρηξη και ενέργεια. Ο Ντιμπαλά αποτελεί έναν παίκτη που έχει έφεση στον άξονα, στον ανοιχτό χώρο αντίστοιχα χρειάζεται να διανύει αρκετά μέτρα μακριά από το κλασικό πεδίο δράσης του. Αρκετές φορές μετακινήθηκε από τη φυσική του θέση, προκειμένου να χωρέσουν τόσο ο Ρονάλντο, όσο και ο Μοράτα σε ένα άτυπο και πρόχειρο 4-4-2. Ούτως ή άλλως δεν ήταν μόνο το βραχυκύκλωμα στην επιθετική γραμμή, αλλά μία ακόμη αιτία για την καθίζηση της Γιουβέντους τα απόντα σε πρωταγωνιστικό ρόλο χαφ της.
Ο Ντιμπαλά έχει τον χρόνο υπέρ του για μία νέα περιπέτεια στη καριέρα του. Θα αφήσει πίσω του το σκληρό και άγονο περιβάλλον της Γιουβέντους, ενώ θετικό για τον ίδιο θα ήταν να αγωνιστεί σε ομάδα που αποβλέπει στην υπεροχή έναντι του αντιπάλου. Διαθέτει άλλωστε το γκολ, του περισσεύει και η υψηλή τεχνική. Το μόνο που χρειάζεται ο ίδιος είναι να αποφύγει τραυματισμούς και να κυνηγήσει ένα πλάνο ομάδας για το οποίο ήταν εξ αρχής πλασμένος. Τα δάκρυα του Αργεντινού στο τελικό του αντίο στη Γιουβέντους αντιπροσωπεύουν την ευγνωμοσύνη εκ μέρους του στο κλαμπ, αλλά και τον καημό του για ένα κεφάλαιο που πιθανόν παραμένει ανολοκλήρωτο.
