Κάθε φορά αποδεικνύεται όλο και πιο περίτρανα ότι το μπάσκετ αποτελεί αθλητικό συνώνυμο της εξέλιξης και φυσικά της δικαιοσύνης. Στο τέλος όλοι παίρνουν αυτό που τους αξίζει ή για να το θέσουμε καλύτερα: αυτό που τους αρμόζει ανάλογα με την προσπάθεια και τις ενέργειες που έχουν κάνει.

Τώρα που η κανονική φάση της Euroleague έφτασε στο τέλος όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα και για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο: Παναθηναϊκός και Ολυμπιακούς βρίσκονται αντιμέτωποι με τις πράξεις τους. Σε μια χρονιά που τα πράγματα είχαν ξεκινήσει εντελώς διαφορετικά, τώρα που οδεύουμε προς το τέλος οι ρόλοι αντιστράφηκαν με τους Πράσινους να καταλήγουν χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Εκεί που οι Ερυθρόλευκοι είχαν εξασφαλισμένη μια εύκολη πρόκριση στα play offs, βρέθηκαν δίκαια αποκλεισμένοι με την πτώση τους να κάνει περισσότερο θόρυβο από ότι υπολόγιζαν.

Η λύση του προβλήματος είναι ο εντοπισμός της αιτίας που οδήγησε στην αποδόμηση ενός συνόλου, το οποίο είχε προοπτικές να φτάσεις αρκετά ψηλά. Κυρίως όμως έγκειται στην ταχύτητα με την οποία αντιδράς στα εκάστοτε προβλήματα που αντιμετωπίζεις. Κάπου εκεί πήρε και το πάνω χέρι ο Παναθηναϊκός, όταν την σωστή στιγμή προχώρησε σε μια κίνηση καθαρού εντυπωσιασμού αλλά και μεγάλης ουσίας και αυτή έπιασε. Θα μπορούσε φυσικά η έλευση του Πιτίνο να μην έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ωστόσο αν δεν ρισκάρεις, δεν θα μάθεις ποτέ. Ο Ολυμπιακός στον αντίποδα προτίμησε να στηρίξει μέχρι τέλους τις επιλογές του και να ρίξει το βάρος σε εξωαγωνιστικές κινήσεις, που θεωρητικά θα προστάτευαν την ομάδα. Γιατί άλλωστε, ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον Μπλατ και τις ικανότητές του; Ωστόσο, ακόμα και ένας Μπλατ δυσκολεύτηκε να αντιμετωπίσει όλες τις τρικλοποδιές, μιας και δεν ήταν όλες αγωνιστικού περιεχομένου.

Οι τραυματισμοί αποτελούν φυσικά μια πολύ λογική δικαιολογία της αγωνιστικής πτώσης, όμως δεν αιτιολογούν τα πάντα. Κυρίως επειδή δεν γίνεται μια ομάδα που κυνηγά πρόκριση και κούπα να μην έχει βάθος στον πάγκο της ή να μην έχει μεριμνήσει για αλλαγές – κινήσεις ματ. Το θέμα είναι ότι φέτος ο Ολυμπιακός προτίμησε την λογική: ότι κινείται εξωαγωνιστικά δεν πέφτει κάτω. Τραβώντας το σκοινί μέχρι που κάποιος έπεσε και δυστυχώς αυτός ήταν ο ίδιος ο Ολυμπιακός, αφήνοντας την ομάδα από τα μέσα της σεζόν έξω από όλους τους στόχους που είχε. Μια τακτική που σαφέστατα θα πρέπει να διορθωθεί, με σκοπό να σωθεί ότι περισώζεται πρωτίστως για την προετοιμασία της επόμενης χρονιάς, ανεξάρτητα από το θα αλλάξει διοικητικά χέρια ή όχι.