“To die on a Sunday afternoon…” Ι El Comandante

To 1983 σε μία συνέντευξή του δήλωνε: “Θέλω να πεθάνω μιά Κυριακή… και να είναι εκείνη που οι Κορίνθιανς, θα παίρνουν το πρωτάθλημα“. Σαν σήμερα, πρίν από 7 χρόνια, η αγαπημένη του Corinthians, στεφόταν πρωταθλήτρια, την ίδια Κυριακή ο πιο φημισμένος “Doutor” της Βραζιλίας, άφηνε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Σάο Πάολο…

Εννιά χρόνια μακριά από όλους εμάς τους τότε πιτσιρικάδες, που με μιά κίτρινη φανέλα αγορασμένη από την λαϊκή και με το νούμερο 8 κολλημένο πίσω με μονωτική ταινία, ξεχυνόμασταν στις αλάνες για να τον μιμηθούμε, μετά την λήξη κάθε αγώνα του Μουντιάλ της Ισπανίας.

Ψηλός, τόσο που εύκολα θα έλεγες ότι δεν ταίριαζε με το άθλημα…Πανέξυπνος. Όταν επρόκειτο να πλασάρει, χαμήλωνε το σώμα του. Ήξερε ότι ρίχνοντας το κέντρο βάρους του, αντιμετώπιζε το δυσανάλογο ύψος του και μπορούσε να στείλει… συστημένη την μπάλα στη γωνία που ήθελε.Εκτέλεση πέναλτυ με φόρα μόλις… δυό βήματα.

Πανηγυρισμός γκολ: χωρίς τρελές εξάρσεις. Tις περισσότερες φορές απέφευγε τους έξαλους πανηγυρισμούς που μας έχουν συνηθίσει άλλοι και τα show: η γροθιά ανεβασμένη προς τον ουρανό και το δάχτυλο να δείχνει τον Θεό. Αφοπλιστικός: “Να πανηγυρίσω γιατί; Γιατί έκανα την δουλειά μου; Εσείς… πανηγυρίζετε κάθε φορά που κάνετε σωστά την δική σας, δηλαδή;“…

Λάτρης (όπως και ο πατέρας του) του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού. Φιλοσοφημένος απέναντι στη ζωή και ορκισμένος εχθρός της αδικίας, δεν δίστασε να τα βάλει με όλους και με όλα πίσω στην πατρίδα του, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των απλών ανθρώπων. “Δώστε τα γκολ μου, σε μιά καλύτερη πατρίδα“ συνήθιζε να λέει, μεμφόμενος την ανισότητα και την κοινωνική αδικία που χαρακτήριζε ανέκαθεν την Βραζιλία, προσπαθώντας να αφυπνίσει τον κόσμο.

Ο μοναδικός που έβγαζε κάθετες (πολύ πριν καν εφευρεθεί ο όρος και η τεχνική) με τακουνάκι.Μία φιγούρα από τις πλέον εμβληματικές στην ιστορία του αθλήματος, ένας… αιρετικός των γηπέδων. Διέθετε το πλέον πανίσχυρο δεξί πόδι μέχρι αφίξεως Eder κι ένα αριστερό… εξίσου ισχυρό όπως κι ο έρωτας που είχαν οι οπαδοί προς το πρόσωπό του: κεραυνοβόλο…

Άνθρωπος που δεν απαρνήθηκε τα πάθη του και τις χαρές της ζωής μόνο και μόνο για να εξαγοράσει…μερικά χρόνια παραπάνω, ένας παίκτης με ευαισθησίες αλλά και με ήθος: Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Mιά ποδοσφαιρική ευφυΐα, που μόνο η “νύχτα της Saria” μπόρεσε να σταματήσει (και αυτόν και την αδικοχαμένη γεννιά εκείνης της Βραζιλίας).