Το δυσκίνητο κέντρο πρέπει να προβληματίσει τον Μαρτίνς

Η ήττα του Ολυμπιακού στο Οπόρτο προήλθε έπειτα από προσωπικά λάθη, φλύαρη κατοχή και μία αργοκίνητη μεσαία γραμμή που εύλογα ενόχλησε. Το σύνολο του Μαρτίνς πλήρωσε προσωπικά λάθη και αδράνειες σε κομβικά σημεία, όπως το πρώτο γκολ απέναντι στον εξουδετερωμένο Σα ή ένα χαμένο μαρκάρισμα στο δεύτερο γκολ των Πορτογάλων.

Τα χαφ πραγματοποίησαν «φτωχή» εμφάνιση για τα δεδομένα του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Μπουχαλάκης πέρα από το κρίσιμο λάθος στο πρώτο γκολ, ήταν αισθητά αργός σε οποιαδήποτε σκέψη ή απόφαση στο χώρο του ημικυκλίου. Αρκετά λάθη του πιστώθηκαν, τα οποία λίγο έλειψαν να στοιχίσουν πάλι στον Ολυμπιακό.

Από την άλλη, ο Εμβιλά περιορίστηκε σε κοντινές πασούλες, εύκολες δίχως ρίσκο, όπως και σε μακρινές, που ίσως αποτελεί το δυνατό του προσόν. Στα ανασταλτικά καθήκοντα ο Γάλλος, όπως και ο Μπουχαλάκης, βοήθησαν ελάχιστα. Είχαν λιγοστά κλεψίματα, μηδαμινή προώθηση της μπάλας με προοπτικές στην επίθεση και αργές επιστροφές σε κάθε υποψία αντεπίθεσης της Πόρτο.

Ο Εμβιλά εξίσου επιχειρεί λανθασμένο διώξιμο στο πρώτο γκολ, το οποίο ήταν αισθητά αδύναμο και η μπάλα «πάγωσε» στη περιοχή των Ερυθρόλευκων. Τα έχουμε βέβαια σημειώσει πάλι. Η αντίθεση με τον Γκιγιέρμε είναι πως ο δεύτερος ήταν ιδιαίτερο ευέλικτος σε στυλ. Διέθετε πάσα που διασπούσε τη πίεση στο ημικύκλιο και φυσικά ικανός στην αντιμετώπιση των αντιπάλων.

Να επισημάνουμε πως και ο Πέπε και ο Τιάγκο Σίλβα που αρκετοί περιμένουν δείγματα των δύο, αποτελούν παίκτες χωρίς ιδιαίτερη ταχύτητα ή σπιρτάδα. Τουλάχιστον όχι με αντίστοιχη χάρη που ο Φορτούνης απέδειξε και χθες. Σε αυτό το σημείο, έρχεται η απώλεια του κομβικότατου Καμαρά στην ισορροπία του κέντρου. Είναι ο μοναδικός που μεταβιβάζει την μπάλα στο χώρο της επίθεσης, ενώ συγχρόνως παίρνει άριστα στην αναχαίτιση. Ιδαίτερα γρήγορος, με ατελείωτες αντοχές, στοιχεία που μάλλον λείπουν από τους υπόλοιπους του τομέα του.

Τέλος, ένα άλλο μείζον ζήτημα που τείνει να γίνει συνήθεια, αποτελούν τα εξτρέμ που είναι… μπακ. Για άλλη μια φορά χθες η ανάπτυξη του Ολυμπιακού υπήρξε μονοδιάστατη, καθώς κάθε απειλή προερχόταν μόνο από την δεξιά πλευρά. Σε αυτήν, ολομόναχος ο Βαλμπουενά πάσχιζε να βρει λύσεις και σωστή τροφοδότηση στον Ελ Άραμπί. Οι Ραντζέλοβιτς και Μασούρας ήταν αρκετά έμπιστοι στα αμυντικά καθήκοντα, αλλά για εκεί που τους χρειάζεται κανείς δηλώνουν απών. Πολύ απλά διότι τα ατομικά τους στοιχεία στη δημιουργία είναι πράγματι περιορισμένα. Η πλαγιοκόπηση δεν έρχεται από τα πόδια τους, άρα δύσκολα να επιτύχουν και οι δυο πιθανά ρήγματα.

Χθες στο Οπόρτο, ο Ολυμπιακός επέδειξε σταθερή αμυντική λειτουργία και των τεσσάρων στη πρώτη γραμμή. Όμως, η απόδοση του κέντρου δεν συνέβαλε στα μέγιστα για μια ομαλή ισορροπία στη γενική εικόνα. Και πλέον, αποτελεί ένα θέμα προς συζήτηση ανάμεσα στο Μαρτίνς και το τεχνικό του επιτελείο, τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει ο Καμαρά.

ΥΓ. Θα τολμήσω και θα το πω, η πρώτη εντύπωση από τους νεοφερμένους παίκτες δεν ήταν αισιόδοξη. Πάντα σε σύγκριση με τους προκατόχους τους, στις αντίστοιχες θέσεις. Εν συνεχεία, ασφαλέστερα συμπεράσματα…