Το πάθος υπερτερεί των προσωπικοτήτων! – Ο Τζες
Τί και αν η Μάντσεστερ θεωρούταν το μεγάλο φαβορί; Τί και αν έχει “βαριά” φανέλα; Η τακτική και το πάθος της Βιγιαρεάλ, απέδειξαν πως σε έναν τελικό δεν υπάρχει χώρος για φαβορί, και πως στη προκειμένη περίπτωση οι προσωπικότητες που διαθέτει η Γιουνάιτεντ, δεν αρκούσαν για να κάμψουν τη ψυχωμένη Βιγιαρεάλ. Πανάξια νικήτρια η ομάδα του Ουνάι Έμερι, σε έναν τελικό θρίλερ, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο με τον Ντε Χέα να αστοχεί στη διαδικασία των πέναλτι και με τους Ισπανούς να κατακτούν όχι μόνο το τρόπαιο αλλά και μια θέση στο Champions’ League.
Η ομάδα του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, όπως ήταν αναμενόμενο, από τη πρώτη στιγμή προσπάθησε να επιβάλει το δικό της παιχνίδι, και αναλόγως των συνθηκών να καθαρίσει την υπόθεση “τίτλος” από νωρίς. Η Βιγιαρεάλ γνωρίζοντας, και έχοντας διαβάσει τον αντίπαλο, επέλεξε έναν πιο παθητικό ρόλο κλείνοντας έξυπνα χώρους, και μη επιτρέποντας στους κόκκινους διαβόλους, να απειλήσουν την εστία του Ρούλη. Οι παίκτες του Ουνάι Έμερι επιχείρησαν τόσο με αντεπιθέσεις όσο και από στημένες φάσεις να βρεθούν στη καρδιά της “πολύπαθης” άμυνας της Γιουνάιτεντ. Στο 29ο λεπτό λοιπόν και από φάουλ εκτός της περιοχής, ο Μορένο θα ξεφύγει από τον Λίντελοφ και θα πλασάρει τον Ντε Χέα, βάζοντας μπροστά την ομάδα του.
Στην επανάληψη οι παίκτες του Σόλσκιερ ανασυγκροτήθηκαν, και επιχείρησαν με καλύτερη κυκλοφορία να δημιουργήσουν καταστάσεις στην αντίπαλη περιοχή. Κινητήρια δύναμη στην ανάπτυξη των επιθέσεων, δεν ήταν άλλοι από τους Φερνάντες και Καβάνι, οι οποίοι ξεχώριζαν καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά οι κλασικές ευκαιρίες ήταν ελάχιστες, χάρη στην εξαιρετική άμυνα των Ισπανών εγκλωβίζοντας την επιθετική γραμμή των Άγγλων. Ωστόσο στο 55ο λεπτό και σε φάση διαρκείας στα καρέ του Ρούλη, ο Καβάνι εκμεταλλευόμενος τις κόντρες βρέθηκε τετ- α – τετ πλασάροντας ψύχραιμα για το 1-1.
Στη συνέχεια καμία από τις ομάδες δεν ρίσκαρε, αναμένοντας είτε την ευκαιρία για να χτυπήσει, είτε τη λύτρωση από τον διαιτητή και το σφύριγμα της λήξης της κανονικής διάρκειας. Το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε στη ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι. Χρειάστηκαν 11(!) εκτελέσεις, με τον Ντε Χέα να τραβάει το “τυχερό” λαχνό, αστοχώντας από τη λευκή βούλα, και στερώντας έτσι από την ομάδα του το πολυπόθητο τρόπαιο.
Αν και φίλα προσκείμενος στην ομάδα – θρύλο που γνώρισα μέσω του Σερ Άλεξ, οφείλω να παραδεχτώ πως κατά βάθος με χαροποιεί η διάκριση της Βιγιαρεάλ. Αρχικά κοίταξε στα μάτια, και δεν έδωσε δικαιώματα σε έναν αγωνιστικά ανώτερο αντίπαλό της. Ως εκ φύσεως ρομαντικός ποδοσφαιρόφιλος, δε μπορώ να μη συγκινούμαι από τις κραυγές και εκδηλώσεις πάθους των παικτών και του επιτελείου της Βιγιαρεάλ. Τέλος η νίκη αυτοί των “κίτρινων υποβρυχίων” αποτελεί γροθιά στο στομάχι όσων ονειρευόταν μια κλειστή λίγκα μόνο για τους “ισχυρούς”. Θύμησε τι εστί ποδόσφαιρο και τι συγκινήσεις και ανατροπές μπορεί να προσφέρει.
