Ο Δώνης τόλμησε, καθώς καθήλωσε με συνεχές πρέσινγκ τις γραμμές του «άφαντου» ΠΑΟΚ και εξασφάλισε νίκη με ελκυστικό ποδόσφαιρο. Η ζωντάνια του Παναθηναϊκού ελκύει και πάλι τον κόσμο του. Σε μία προσπάθεια, λοιπόν, αναζωπύρωσης σχέσεων μεταξύ συλλόγου και φιλάθλων.

Στα πρώτα δέκα λεπτά, η επιθετική τριάδα, Χατζηγιοβάννης – Μακέντα – Νάγκι, προσπάθησε να ασκήσει πίεση στη δημιουργία παιχνιδιού των αμυντικών του ΠΑΟΚ. Απέβλεπε όσο τον δυνατόν σε λιγότερες σωστές μεταβιβάσεις στο «βαρύ» κέντρο του Δικεφάλου. Το ρίσκο του Δώνη ήταν προμελετημένο, καθώς την ίδια στιγμή διατήρησε τον Ζαχίντ και τους δύο καθαρόαιμους χαφ σε ισορροπία, όπως και την αμυντική του γραμμή με αρκετό βάθος.

Ο ΠΑΟΚ δυσκολευόταν να αναπτυχθεί, έχοντας μία ανούσια κατοχή. Το κέντρο υπολειτουργούσε, ενώ η μπάλα δεν έφτανε στον πιο επικίνδυνο παίκτη του, τον Μίσιτς. Βέβαια, στην υψηλή διάθεση πίεσης του ΠΑΟ, παραλίγο να απαντήσει με γκολ ο Σβιντέρσκι. Από εκεί και έπειτα, η πίεση ήρθε στο ημικύκλιο του κέντρου. Το τρικ του Δώνη είχε εφαρμοστεί και στο Καραϊσκάκης. Πρεσάρισμα στους επιρρεπείς Μπουχαλάκη και Καμαρά, με γνώμονα να εκμαιεύσουν λάθη και χάσιμο κοντρόλ. Και το κατάφεραν, αλλά χωρίς συνδυασμό ουσίας με αποτέλεσμα.

Ωστόσο, το χθεσινό κέντρο του ΠΑΟΚ αδυνατούσε να ελαττώσει το κάθετο ποδόσφαιρο του δραστήριου Ζαχίντ. Επιπλέον, Δώνης και Κουρμπέλης επιβλήθηκαν του ανύπαρκτου Εσίτι και αγνώριστου πλέον Μαουρίτσιο. Αξιοσημείωτο είναι και το passing game του Παναθηναϊκού, με αλλεπάλληλες κινήσεις με ή χωρίς το τόπι. Δημιουργώντας εξίσου τριγωνικούς συνδυασμούς. Κυρίως, ο Ζαχίντ ως επιτελικός χαφ δεν έπραξε ρήγματα μόνο στον άξονα, αλλά συνδυάστηκε και στις πτέρυγες με τους ακραίους χαφ και μπακ συμπαίκτες του. Επίσης, όσον αφορά τους Ινσούα και Γιόχανσον, πραγματοποιήσαν την ιδανικότερη εμφάνιση, καθώς προσανατολίστηκαν στην εξουδετέρωση των Γιαννούλη και Λημνιού. Άλλωστε, είναι οι μοναδικοί που επιχειρούν κούρσες στις πτέρυγες του ΠΑΟΚ.

Ο δυναμισμός όμως, η αυταπάρνηση και η πρωτιά στις μονομαχίες από πλευράς των «πράσινων» ακραίων μπακ, έφεραν βραχυκύκλωμα στους ίδιους. Ο Γιαννούλης υπέπεσε σε αρκετά λάθη, χάνοντας τη μπάλα σε καίρια σημεία. Ο Λημνιός, από την άλλη, αρκέστηκε σε ορισμένες επελάσεις εκ των έσω, όμως ήταν εύκολη λεία στο αμυντικό δίδυμο του ΠΑΟ, τους Πούγγουρα και Σένκεφελντ. Εξαίρεση από πλευράς Δικεφάλου αποτέλεσε ο θετικός Μίσιτς, όντας απελπιστικά μόνος.

Ο Δώνης, λοιπόν, εκμεταλλεύτηκε το μομέντουμ της ομάδας του. Βέβαια, βρίσκεται στα πικ της και σε επίπεδο φόρμας η κορυφαία του πρωταθλήματος. Δεν περιορίστηκε ο κόουτς σε αμυντικό ρόλο, αλλά επωφελήθηκε από την υψηλή τελευταία απόδοση του συνόλου. Ακριβώς το αντίθετο με τη περίπτωση του ΠΑΟΚ, ο οποίος «χαμηλώνει» όλο και πιο πολύ αγωνιστικά. Θετική εντύπωση μου προκάλεσε η παρουσία του Σένκεφελντ. Απροσπέλαστος και εγκεφαλικός, δείχνοντας αρκετές γνώσεις μπάλας. Ψύχραιμος στην αναχαίτιση, με σκοπό να μεταφέρει τη μπάλα με ήρεμη πάσα στις μπροστινές θέσεις. Πραγματικά, εάν τον συγκρίνεις με τον υπέρ-προβεβλημένο Σεμέδο του Ολυμπιακού, διαπιστώνεις τη παραφιλολογία ορισμένων. Η προσθήκη του Σένκεφελντ ανέβασε την αξιοπιστία της «πράσινης» άμυνας.

Υγ. Μήπως ήρθε η ώρα να βλέπουμε βασικό Χατζηγιοβάννη με τα «γαλανόλευκα»; Δίπλα στον Φορτούνη και στην αντίπερα όχθη τον Λημνιό. Ανυπομονώ…