Ντόρος πολύς έγινε πρόσφατα, σχετικά με τα… γούστα ένδυσης της κας. Αγγελοπούλου. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά, είμαστε και λαός που δεν αφήνει τίποτα να «πέσει κάτω», ε… δεν ήθελε και πολύ ώστε να εκτεθεί για μία ακόμα φορά, η κυρία που δεν χάνει ευκαιρία για να προβληθεί και να «παίξει ψηλά» στα Μ.Μ.Ε.

Ωστόσο, το θέμα δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τις προτιμήσεις της κας. Αγγελοπούλου, σχετικά με στολές, τσαντάκια φεσωμένα (ο μόνος εύστοχος παραλληλισμός καθώς για το αντίστοιχο, της μέσης νοικοκυράς τα φέσια τρέχουν) και… πασουμάκια. Το θέμα βρίσκεται στο έργο που έχει να επιδείξει μέχρι σήμερα η ίδια, όταν μετά από 2 χρόνια που ηγείται της επιτροπής, αυτό κρίνεται επιεικώς φτωχό.

Τί ακριβώς έχει κάνει δύο χρόνια τώρα που έχει αναλάβει το πόστο αυτό η κύρια Αγγελοπούλου, που να μπορεί να θεωρηθεί ως αντάξιο μιας τέτοιας ιστορικής επετείου; Μιά επέτειος που γιορτάζεται… μία φορά στα 100 χρόνια.
Ποιές και πόσες εκδηλώσεις οργάνωσε αυτά τα δύο χρόνια (και δεν χρειάζεται να είναι πολυπληθείς για να είναι αξιόλογες) που να εκπροσωπούν το μέγεθος μιάς τέτοιας επετείου;
Για να το πω απλά: πώς, με τί τρόπο βίωσε ο Έλληνας στο πετσί του, ότι φέτος γιορτάζουμε 200 χρόνια από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα;
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου (ακόμα και αυτές που υπολείπονται της δικής μας ιστορίας), θα ήταν μία χρονιά που τα πάντα θα γύριζαν γύρω από την επέτειο αυτή. Οι πόλεις θα ήταν σημαιοστολισμένες… all year round. Απ’ άκρη σ’ άκρη ο πλανήτης φωταγωγήθηκε στα γαλανόλευκα τιμώντας την επανάσταση των προγόνων μας… Στην Ελλάδα όμως φοβόμαστε, μην μας πούνε «φασίστες»…

Εκτός κι αν μετράνε υπέρ της κυρίας Αγγελοπούλου, όλες αυτές οι εθνομηδενιστικές δηλώσεις και τάσεις αλλοίωσης της ιστορίας, στις οποίες υπέπεσε κατά καιρούς. Δηλώσεις και κινήσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά, ότι ήταν μέγα ατόπημα η τοποθέτησή της σε αυτήν τη θέση, όταν υπάρχουν διακεκριμένοι εκπρόσωποι της παιδείας, πανεπιστημιακοί με εμβέλεια, που θα μπορούσαν κάλλιστα, να έχουν αναλάβει αυτό το πόστο, που τα 200 χρόνια το κάνουν ακόμα πιό ευαίσθητο ιστορικά και κοινωνικά, στις μέρες που διανύουμε.

Όσο για το… συνολάκι της κας. Αγγελοπούλου, όταν την είδα, γεννήθηκε αυτόματα το ερώτημα: αν η γυναίκα μου ή γυναίκα σας ή η οποιαδήποτε Ελληνίδα, φορούσε τη συγκεκριμένη στολή, θα την έλεγαν «φασίστα» και θα την παίρνανε στο κυνήγι όλοι οι προοδευτικοί, ναί ή όχι;
Μπορεί η κόρη σου να ντυθεί «Αμαλία» και να μην φάει bullying κι εσύ να μην λοιδωρηθείς και να μην σε χρεώσουν ότι αναθρέφεις το παιδί σου με… «φασιστικά» ιδεώδη; Ή μήπως ξεχνάτε, τί άκουσε πατέρας σε παρέλαση πρίν από μερικά χρόνια επειδή είχε ντύσει το παιδί του τσολιαδάκι…

Και κάτι τελευταίο που το απευθύνω πρός τον πρωθυπουργό αλλά και την κυρία Αγγελοπούλου, καθώς και στον υπουργό παιδείας και όλους όσους αποφασίζουν για την εκπαίδευση των παιδιών μας: αν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ενδιαφερόσασταν για το μέλλον τους, το μέλλον της χώρας όπως σας την παραδώσανε κι εσάς οι πατέρες σας και θέλατε όχι μόνο να τιμήσετε τα 200 χρόνια από την επανάσταση, αλλά κυρίως να ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ να τα τιμάμε και στο μέλλον, θα είχατε επαναφέρει στις τάξεις τα πορτραίτα των ηρώων που κοσμούσαν τους τοίχους κάθε σχολικής αίθουσας και την σημαία σε κάθε ελληνικό σχολείο. Προτιμάτε όμως δια της σιωπής σας και της ανοχής σας, πρότυπα όπως ο Ζακ, ο Ρωμανός, ο Γρηγορόπουλος και μετά αναρωτιέστε «τί έκανε το παιδί σας και το σέρνουνε οι μπάτσοι από κρατητήριο σε κρατητήριο»…