Αν με αγγίζουν οι παλιές ταινίες του κινηματογρφάφου, είναι ακριβώς επειδή εξέφραζαν, μιά άκρως αρχαιοελληνική στάση στο έπακρό της: την ανάδειξη της ομορφιάς! Όπως ακριβώς στα αγάλματα των αρχαίων μας προγόνων, δεν έβλεπες ποτέ μία άσχημη αναπαράσταση σε ένα ατομικό άγαλμα… Ακόμα και στα γλυπτικά συμπλέγματα, δίπλα στον αδικημένο σε ευμορφία Πάν, (που καθόλου τυχαία δεν ονομαζόταν έτσι καθώς εξέφραζε την ασχήμια του παν-τός, την ασχήμια που είναι κυρίαρχη στον κόσμο μας), αρκούσε η τοποθέτηση μίας Αφροδίτης δίπλα του, για να φέρει την ελπίδα με το άγγιγμα του ωραίου, το φως της ισορροπίας. Δεν αναπαρίστατο ποτέ μία Εστία ή μιά Αθηνά, αλλά η Αφροδίτη… Η αποθέωση του κάλους, εύστοχα τοποθετημένη, προκειμένου να ανακοινώσει την ομορφιά που μπορεί να νικήσει την ασχήμια με την παρουσία της και μόνο. Αυτή η αιώνια γυναικεία ομορφιά, ήταν κάποτε στο επίκεντρο της βιομηχανίας του Hollywood.

Στις ταινίες εποχής, αυτή η ομορφιά που ήταν συνώνυμη της τελειότητας, ήταν που είχε την τιμητική της. Αυτή εξυμνήθηκε από μία γεννιά παραγωγών, που την έκαναν τον κινητήριο άξονα της 7ης τέχνης, για να την παραλάβει άσπιλη, η επομενη φουρνιά κινηματογραφικών παραγόντων, που δυστυχώς αποδείχθηκε ανίκανη, να επενδύσει στην κληρονομιά της και ως άλλος άσωτος υιός την ξεπούλησε στο όνομα του κέρδους. Η ασχήμια, άρχισε σταδιακά να κάνει την εμφάνισή της, σε κάθε της μορφή. Οι ισορροπιές μετατοπίζονταν και το παλιό Hollywood, παρέδιδε τη σκυτάλη της γυναικείας τελειότητας, βορά στις διαθέσεις μιας κάστας που θέλησε να κάνει σημαία της, την προσγείωση του κοινού στην σκληρή πραγματικότητα, αποκαθηλώνοντας έτσι, την σημαία μιάς ολοκληρης βιομηχανίας: την ομορφιά…

Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση εκείνες τις παλιές καλές εποχές, να δεις ποτέ στο πανί μία Eva Mendes που από τη μέση και κάτω θυμίζει… μαούνα.
Oύτε μία ξερακιανή Milla Jovovich, που θύμιζε μάλλον αγιογραφία ασκητή, παρά γυναίκα…
Ούτε μία Jennifer Lawrence που γεμάτη ελιές και στίγματα, παραπέμπει σε μάγισσα του 16ου αιώνα. Δεν θα έβλεπες τότε, μιά άβυζη Cameron Diaz-αποθέωση του συμβόλου της ανορεξίας, να κατακτά έναν γυναικείο ρόλο….

Ούτε μία Sarah Jessica Parker με το χαρακτηριστικό πρόσωπο σχήματος παντόφλας να αναδεικνύεται σε… σύμβολο του σεξ ή μία Mindy Kaling με αυτό το… άμορφου σχήματος σώμα, να θεωρείται… star.

Δεν αναφέρομαι σε ταλέντο (αν και θα μπορούσε να μακρύνει κι άλλο η λίστα αν το έκανα…). Αναφέρομαι ΚΑΘΑΡΑ σε ομορφιά. Ναί, ο κόσμος έχει απ’ όλα. Και όμορφες γυναίκες και άσχημες και οι σύγχρονες ταινίες προσπάθησαν να καλύψουν ΚΑΙ αυτήν του την πτυχή. Όταν όμως πηγαίνω κινηματογράφο, πάω ΑΚΡΙΒΩΣ για να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Για να δραπετεύσω από αυτήν και από αυτό που βλέπω γύρω μου, κάθε μέρα της ζωής μου. Για να αφήσω πίσω μου, την ασχήμια ενός κόσμου, που επιχειρεί διακαώς να μου επιβληθεί ως θέσφατο και ως… ιερό δεδομένο.

Πάω στον κινηματογράφο για να φλερτάρω με τα σύνορα του φανταστικού, που μπορεί να με μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου η ομορφιά, με παρασύρει, με ταξιδεύει, με αποσπά από όλα αυτά που δεν με γεμίζουν και με συνδέει με την αντιπροσώπευση του επιθυμητού.

Πάω σινεμά, για να περπατήσω επάνω στην λεπτή αυτή γραμμή στην οποία συναντίεται η πραγματικότητα, με τον κόσμο του ιδεατού και ΕΠΙΛΕΓΩ να μπω στον δεύτερο, γιατί τον πρώτο τον έχω βαρεθεί (έως και σιχαθεί) καθώς τον ζω στο πετσί μου.

Και η 7η τέχνη, είναι Ο ΜΟΝΟΣ χώρος που μου δίνει τη δυνατότητα να αποδράσω από αυτήν τη μιζέρια που μας περικυκλώνει και μας πνίγει. Και το χειρότερο: οι παλιές ταινίες έρχονται να αντιπροσωπεύσουν την ομορφιά στο απόλυτό της και να την ανεβάσουν στο υψηλότερο σκαλί, σε μία εποχή που σπανίζαν οι όμορφες γυναίκες, συγκριτικά με την αντίστοιχη σημερινή, όπου δύσκολα βρίσκεις άσχημο θηλυκό, όταν η βιομηχανία της ομορφιάς κάνει ακόμα και τον Κουασιμόδο να φαντάζει ως άλλος James Dean… Σε μιά εποχή που κουτσοί-στραβοί, δεν χρειάζονται τον… Άγιο Παντελεήμονα, για να κάνουν την είσοδό τους στο μεγάλο πανί, το κενό που έχει δημιουργηθεί, καλύπτεται -όχι πάντα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις- από τον εχθρό της τελειότητας, που δεν είναι το κακό, το λάθος ή το άσχημο, αλλά το μέτριο!