Ζητώντας συγνώμη στον Γιώργο Καραγκούνη

Με αφορμή την συνέντευξη του Καραγκούνη στους Betarades, ανατρέξαμε πάλι στη μνήμη μας σε ανεπανάληπτες στιγμές της Εθνικής, σε ευτράπελα συμβάντα από την ποδοσφαιρική του καριέρα, αλλά αντικρίσαμε ξανά την πικρία του για τη «μαύρη» μέρα της Ριζούπολης.

Ως φίλος του Ολυμπιακού, αλλά κυρίως φίλαθλος του αθλήματος, δεν γίνεται παρά να κατανοήσω το δικαιολογημένο παράπονο του Καραγκούνη. Η έκφραση δυσαρέσκειάς του, αλλά και η βαριά χροιά της φωνής του παρατηρούνται έντονα, όταν ο ίδιος αναφέρεται σε σκοτεινά κεφάλαια του Ελληνικού Ποδοσφαίρου. Γιατί περί αυτού πρόκειται το αίσχος της Ριζούπολης. Μάλιστα, κάποιοι υγιείς φίλαθλοι του Ολυμπιακού πιθανόν συμπάσχουν και ασφαλώς συνειδητοποιούν τον καταστροφικό αντίκτυπο τέτοιου είδους γεγονότων στην υστεροφημία του συλλόγου. Διότι κατά βάθος, ο οπαδισμός και το υπέρμετρο πάθος – προερχόμενα κυρίως από την πόλωση των ποδοσφαιρικών ηγετών – βλάπτουν ανεπανόρθωτα την φήμη ενός αθλητικού οργανισμού. Οι αποκρουστικές εικόνες της κάθε Ριζούπολης οδηγούν εύλογα σε μια μακρόβια παρεξήγηση τόσο απέναντι στο αγωνιστικό τμήμα, όσο και στις νεότερες γενιές που ανατρέχουν σε ντοκουμέντα της αθλητικής μας ιστορίας.

Ανατρέχοντας λοιπόν στη διετία 2001 – 03, ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να παραστεί ανάμεσα στα κορυφαία τότε κλαμπ της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, το 2001-02 πέτυχε αξιοθαύμαστη πορεία στο θεσμό του Τσάμπιονς Λιγκ, χάνοντας στα προημιτελικά από την Μπαρτσελόνα, παρά τις άξιες τελικές ευκαιρίες στο Καμπ Νου. Έπειτα, ερχόμενοι λοιπόν στην επεισοδιακή χρονιά του 2002 – 03, ο Παναθηναϊκός του Καραγκούνη άγγιξε μια ανεπανάληπτη πρόκριση έναντι της Πόρτο του Μουρίνιο. Βέβαια, όπως παρατηρούμε σε κάθε κούρσα του πρωταθλήματος, ελάχιστες φορές οι διοργανώτριες αρχές στηρίζουν έμπρακτα τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη, όσον αφορά το ασφυκτικό τους πρόγραμμα. Έτσι λοιπόν, και σε εκείνη την αλησμόνητη σεζόν, το σύνολο του Μαρκαριάν καταπονήθηκε από τα απανωτά παιχνίδια στην Ελλάδα, στην οποία αξίωνε αρκετές πιθανότητες να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Από την ευχαρίστηση της Ευρώπης λοιπόν, στην εγχώρια απογοήτευση με τη μεταχείριση του αγωνιστικού τμήματος του Παναθηναϊκού στο ματς – τελικό της Ριζούπολης. Πραγματικά, το θεωρούμε ανέντιμο να μην αναγνωρίζουμε αδικίες και ατοπήματα που παρέσυραν στο διάβα τους το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ο κάθε Καραγκούνης έχει απόλυτο δικαίωμα να αισθάνεται προδομένος όσον αφορά για την βίαιη «υποδοχή» από το κοινό του Ολυμπιακού στη Ριζούπολη. Η ημέρα της ενέδρας λοιπόν από μερικούς επιτήδειους, που προχώρησαν στο προπηλακισμό των αντιπάλων. Κι όλες αυτές οι ντροπιαστικές ενέργειες, συνοδευόμενες από παράγοντες της διοίκησης, μια μερίδα αστυνομικών, αλλά και από την «γλώσσα» όλων των φιλικά προσκείμενων μέσων του Ολυμπιακού. Με αυτό τον τρόπο, αμαυρώνεται ένας σύλλογος και η μακροχρόνια ιστορία του, δίχως ουσιαστικά να ευθύνεται για τις πράξεις των υπευθύνων που επιβαρύνουν τον ίδιο τον οργανισμό.

Φυσιολογικό λοιπόν, το παράπονο του κάθε Καραγκούνη ή οποιουδήποτε φίλου του ΠΑΟ τόσο για τα αίσχη της Ριζούπολης, όσο και στο αντίστοιχο ακυρωθέν γκολ του Κατσουράνη. Λόγου χάρη, οι ίδιοι παίκτες βίωσαν εκείνη τη μακρινή περίοδο του 2003 την αντίφαση ανάμεσα στο σεβασμό των Ευρωπαίων απέναντι τους και την αντίστοιχη εχθρότητα από το εγχώριο αντίπαλο δέος. Εκεί λοιπόν, που δέχθηκαν πανάξια τα εύσημα από προπονητές της κλάσης του Μουρίνιο, στην Ελλάδα αντιμετώπισαν ένα αδικαιολόγητο μένος που εξελίχθηκε προς το συμφέρον της μίας πλευράς στο γήπεδο, όπως στη Ριζούπολη. Συγκεκριμένα, οι φίλαθλοι – για όποια ομάδα κι αν είναι – οφείλουν να παραδέχονται τα σφάλματα τους, να αναθεωρούν δηλαδή συμβάντα που προηγουμένως τα προσέγγιζαν είτε με έπαρση είτε με αλαζονεία.

Είναι αυτά λοιπόν, τα άβολα βιώματα που μας ενοχλούν από πλευράς ηθικής. Σε όποιο στρατόπεδο κι αν ανήκεις, μια αξιοκρατική θέση χρειάζεται να πάρεις. Όχι τόσο για την δική σου προσωπική εξομολόγηση, αλλά για μια συγχώρεση σε αθλητές που μοχθούν στον αγωνιστικό χώρο και υπηρετούν σε μέγιστο βαθμό το λατρεμένο μας άθλημα. Αυτοί λοιπόν, είναι οι κεντρικοί πρωταγωνιστές. Οι ηθοποιοί των παραστάσεων, για τις οποίες επενδύουμε χρόνο σε αλόγιστο σχολιασμό, ξέφρενους πανηγυρισμούς και φυσικά, μίσος που συχνά πληγώνει τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.