Μυστήριοι παίκτες, ανεξήγητες αποχωρήσεις και η «παγίδα»

Κι αφού κάπως κόπασε η τρικυμία μετά τη συντριβή από τη Χάιφα, οι άνθρωποι του Ολυμπιακού προσπαθούν να ανατρέψουν μία ομολογουμένως πρόχειρη προεργασία τους, η οποία υστερούσε σε κάθε επίπεδο. Βγήκαν στην αγορά λοιπόν μετά το ξεκαθάρισμα περί αποχώρησης του Μαρτίνς, αναζητώντας τον επόμενο καθοδηγητή ενός «φτωχού» ποιοτικά ρόστερ, με αναπάντητα ερωτήματα, αλλά και υποθέσεις που μέχρι σήμερα λύση ή πειστικές απαντήσεις προς τους φίλους του συλλόγου δεν έχουν δοθεί. Και ούτε πρόκειται, παρά μόνο μπορούμε να εντοπίσουμε τα μελανά σημεία με όσα δεδομένα και «μηνύματα» συλλέξαμε ήδη από την αρχή μιας προβληματικής προετοιμασίας για τον Ολυμπιακό.

Περί μυστήριων παικτών

Τι εννοούμε όταν πρόκειται για μυστήριους παίκτες: η φράση αφορά μονάδες του αγωνιστικού συνόλου που ουδέποτε δικαίωσαν την παρουσία τους σε αυτό, είτε λόγω χαμηλής απόδοσης κατά την καλοκαιρινή προετοιμασία, είτε γιατί έρχονταν μετέωροι μετά από προβληματική απόδοση. Οι υποθέσεις παικτών είναι πάμπολλες ως παραδείγματα στο προαναφερθέν επιχείρημα που οδήγησε στην αυτοκαταστροφή του Ολυμπιακού. Αρχής γενομένης από τον Καρβάλιο, για τον οποίο είχε κτιστεί το αφήγημα ως ο άνθρωπος – αντικαταστάτης στον ρόλο του άξονα, και ασφαλώς στη δημιουργία. Παράλληλα, τα υπερφίαλα κετνρικά χαφ με μοναδικά χαρακτηριστικά την παράλληλη πάσα και την δειλή μεταβίβαση πίσω στην αμυντική γραμμή. Κανείς δηλαδή μέσος έως σήμερα δεν δικαιολογεί την παρουσία του ως βασικός, ενώ προκύπτουν ερωτηματικά αν αξίζουν πλέον τη παρουσία τους στην ομάδα.

Επιπλέον, από τα μάτια τα δικά μας και του Μαρτίνς περάσαν κάστινγκ τέσσερις επιθετικοί, δίχως κανείς να μας δημιουργεί εμπιστοσύνη για την τωρινή τους αξία. Εάν εξαιρέσουμε τον Ελ Αραμπί που διατηρείται στο προσκήνιο λόγω λάμψης του παρελθόντος, είναι αφύσικη η επίμονη δοκιμή ίδιων λύσεων κάθε χρόνο, όπως του Χασάν ή ακόμη και του Ραντζέλοβιτς ερχόμενοι και μία βόλτα στους εξτρέμ. Και έτσι πηγαίνουμε στα «γυμνά φτερά», διότι μόνο έτσι μπορούμε να τα αποκαλέσουμε. Ακόμη κι αν οι επιθετικοί μίας ομάδας διέρχονται κρίση αφλογιστίας, οι ακραίοι γιατί απέχουν από την εξίσωση δημιουργίας ευκαιριών; Διότι δεν είναι σε θέση να προσφέρουν ό,τι χρειάζεται το πόστο τους. Μερικοί εξ αυτών βαφτίζονται (ίσως δικαίως) ως ακραίοι επιθετικοί, καθώς κυρίως σκοράρουν, παρά διαθέτουν ατομική πλαγιοκόπηση. Άλλη περίπτωση ο Νορβηγός Ζίγκερναγκελ, ο οποίος έχει έλθει με την περιγραφή ενός παίκτη που ταιριάζει κυρίως στον άξονα. Άγνωστο βέβαια αν θα τον δούμε να αγωνίζεται εκεί, αμφιβάλλουμε κιόλας αν θα διακριθεί γενικά.

Αποχωρήσεις δίχως ξεκάθαρη εξήγηση…

Ο Ολυμπιακός εδώ και χρόνια είχε πάρει το στραβό δρόμο συγκριτικά με ό,τι άξιο οικοδόμησε προ διετίας. Εκείνη η συνύπαρξη ταλέντου παικτών κορυφώθηκε, κι έπειτα από τις πωλήσεις η συνολική αξία υποχώρησε σημαντικά. Όμως, κατά το φετινό καλοκαίρι έλαβαν χώρα περίεργα γεγονότα που επιτάχυναν την τραγωδία που βίωσε ο σύλλογος απέναντι στους Ισραηλινούς. Η πρώτη πράξη ήταν η αιφνίδια αποχώρηση του Μοντεστό, ο οποίος σίγουρα συνέβαλε στην οργάνωση των μεταγραφικών υποθέσεων του Ολυμπιακού, και στην ορθή αξιολόγηση πολύπλευρων θεμάτων όσον αφορά την διαχείριση ατόμων και την αφομοίωση από τον Μαρτίνς. Πρόβλημα δεν είναι ότι έφυγε ένας άνθρωπος που «κλείδωνε» σε ένα πετυχημένο παρεάκι προσώπων που βελτίωσαν κατά πολύ την εικόνα του κλαμπ. Αναπάντητο ερώτημα αποτελεί η μη αντικατάσταση του Μοντεστό, ύστερα μάλιστα από τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της ΠΑΕ, κ. Καραπαπά, ότι «είδαμε τον κ. Ντε Σάνκτις, τον κ. Σαμπαντίνι κι άλλους δεκαπέντε. Δε βιαζόμαστε καθόλου, μπορεί να γίνει σε μία εβδομάδα, σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα». Άρα επίσημα στελέχη διαβεβαίωναν την έλευση ατόμων που θα συνέχιζαν ό,τι άρχισε προ αρκετών χρόνων ο Μοντεστό. Τελικά, από ότι φαίνεται βιασύνη δεν υπάρχει, λόγος ανησυχίας καμία, παρά μόνο ότι η ομάδα αποκλείστηκε με οδυνηρό τρόπο. Δεν πειράζει, ένας νέος τεχνικός διευθυντής μπορεί να έρθει το… επόμενο καλοκαίρι, μετά όμως θα είναι αργά.

Εκτός από τον πολύτιμο σε πόστο Μοντεστό, αποχώρησε και η κ. Σουλούκου από το πόστο της γενικής διευθύντριας της ΠΑΕ, αναλαμβάνοντας χρέη ο κ. Καραπαπάς με διπλό μάλιστα ρόλο πέραν του Αντιπροέδρου. Επειδή όμως, δεν λαμβάνουμε σαφείς εξηγήσεις για αυτές τις εξελίξεις, προσπαθούμε να ερευνήσουμε αν λειτούργησαν ως βάρος στην ανοργάνωτη πορεία του τωρινού Ολυμπιακού. Κανείς έως σήμερα δεν γνωρίζει ποιος υλοποιεί τις μεταγραφές, ή αν οι συγκεκριμένες αποχωρήσεις και η μη έλευση στελεχών διαδραμάτισαν ρόλο στην παρουσία ενός ολόκληρου «κομμένου» ρόστερ στου Ρέντη. Σίγουρα είναι υποθέσεις στο μυαλό μας, όμως αφού τα ζητήματα παραμένουν δίχως λύση είναι εύλογο να οδηγούμαστε σε αυτά τα σενάρια. Το στοιχείο που αποκομίζει κανείς από τον Ολυμπιακό του σήμερα, είναι αυτό της προχειρότητας, μη έχοντας δηλαδή πυξίδα στον ορίζοντα.

Η «παγίδα» ήταν η αρχή του τέλους

Αναφερόμαστε στην ανανέωση του Μαρτίνς, μα φυσικά «φωτογραφίζουμε» και τον βολικό του χαρακτήρα ως άνθρωπο απέναντι στα δρώμενα του συλλόγου. Χαρά στην υπομονή του που προπονούσε το σημερινό ρόστερ, δίχως να εκφράζει ανοιχτά τα παράπονά του για τις τρανταχτές ελλείψεις. Μα εξίσου φταίξιμό του που δεν αντέδρασε για την ανάγκη αλλαγής ρότας στην ομάδα. Το θεωρούμε κουτό να πιστεύουμε ότι ο Πορτογάλος τα έβλεπε όλα αρμονικά, δίχως να προβλέπει τις δυσάρεστες μέρες που θα έβρισκε μπροστά του.

Ο Μαρτίνς σίγουρα ευθύνεται για το συνονθύλευμα του Ολυμπιακού, μη πραγματοποιώντας ευκαιρία (!) στα δύο παιχνίδια με την Μακάμπι Χάιφα. Άλλα όπως μετατράπηκε σε πολύ καλό προπονητή με το ποιοτικό ρόστερ του σύντομου παρελθόντος στο οποίο βοήθησε η διοίκηση, έτσι έπρεπε να είναι προετοιμασμένος για τις συνέπειες αν αυτή η εικόνα γκρεμιζόταν στο άμεσο μέλλον. Κι έτσι έγινε, αλλά ο Μαρτίνς συνέχιζε να σηκώνει εγχώριες κούπες με κυνικό στυλ, χωρίς να αποδέχεται ο ίδιος την σκληρή πραγματικότητα. Ανανέωσε παραδόξως το συμβόλαιό του, θεωρώντας ότι το σύνολο παικτών του θα βελτιωνόταν κατά πολύ άμεσα. Αμ δε όμως…

Η ανανέωση συμβολαίου αποτέλεσε παράταση της ταραχώδους εικόνα των τελευταίων ετών, με την οποία μάταια καλούνταν να τα βγάλει πέρα. Υπήρξε η αρχή του τέλους, η δέσμευση του ίδιου ότι θα ανατρέψει μία άνιση μάχη όπως τελικά απεδείχθη. Πιθανόν ο επίλογος μπορούσε να γραφτεί τον Μάιο τόσο για τον ίδιο, όσο και για το κλαμπ. Μία πετυχημένη τετραετία με μία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος, έχοντας όμως ευθύνη κυρίως η διοίκηση. Διότι όπως ήμασταν εδώ στα μεγάλα ευρωπαϊκά βράδια με ιδιαίτερη μνεία προς τους Μαρτίνς και διοικούντες του Ολυμπιακού, έτσι βρισκόμαστε εδώ να κατανοήσουμε τι έφταιξε που κλείνει άδοξα αυτό το κεφάλαιο. Κι αν ο Μαρτίνς εμμέσως παρουσιάζεται ως κύριος υπεύθυνος για την τωρινή κατάσταση, χρειάζεται κανείς να εξετάσει βαθύτερα την κρίση που βιώνει το κλαμπ. Στην προσπάθεια διαπόμπευσης του Πορτογάλου, μας έρχεται στο νου ο συμπατριώτης του, Μάρκο Σίλβα, που τότε ζήτησε να φύγει, έχοντας ίσως προνοήσει για το τι θα ερχόταν ύστερα.

Επομένως, από την βραδιά εξύψωσης του έργου Μαρτίνς, εκείνη τη νύχτα τροφής στα όνειρα των ερυθρόλευκων φιλάθλων, στο απογοητευτικό φινάλε μίας πολλά υποσχόμενης πορείας που μοιάζει ανεκπλήρωτη με τις τότε προυπάρχουσες προσδοκίες. Προοπτικές και φιλοδοξίες που διοικούντες και προπονητικό επιτελείο έφεραν στα μάτια του κόσμου, άγγιξαν το όραμα, αλλά πολύ σύντομα τα πόδια «λύγισαν» και το επίπεδο υποχώρησε για άλλη μία φορά στο ίδιο αβέβαιο σημείο αφετηρίας.