Τάδε έφη Μάνος …
Δεν μπορώ να χωνέψω ότι δεν θα ξαναπάρω τηλέφωνο γύρω στις 17:00 το απόγευμα να πω: «Καλησπέρα, καλά;» και να μου απαντήσει: «Καλά! Πάμε!».
Δεν συγκαταλέγομαι στους πιστούς ακροατές των τελευταίων 40 ετών, που τον άκουγαν από τον Sprint FM, οι οποίοι ξενυχτούσαν μπροστά στην τηλεόραση για το καφενείο των φιλάθλων ή σε αυτούς που είχαν προσωπική επαφή μαζί του και γνώριζαν σε βάθος στοιχεία του χαρακτήρα του. Δεν μεγάλωσα με τον Γεωργίου και ας είμαι σαρανταπεντάρης ποδοσφαιρόφιλος. Τον ήξερα, είχα ακούσει αποσπάσματα από τις εκπομπές, είχα γελάσει με μιμήσεις του Μητσικώστα μέχρις εκεί. Άρχισα να ακούω συστηματικά τα 3-4 τελευταία χρόνια και κόλλησα. Παράλληλα ανακάλυψα αναδρομικά τις παλιές εκπομπές χάρις στο YOUTUBE. Δεν μπορώ να πω ότι θα γινόμουν συστηματικός ακροατής και τηλεθεατής αν ο Γεωργίου έμενε σε όσα έκανε τότε, πιθανότατα ούτε και κανένας άλλος. Μπορώ μετά βεβαιότητας να πω ότι θεωρώ ότι ωρίμασε, θέλω να πιστεύω διατηρώντας κάποια βασικά χαρακτηριστικά που τον έκαναν πάντα να ξεχωρίζει: λιτότητα στην ανάλυση, ντομπροσύνη, αντικειμενικότητα, αναζήτηση της ατάκας, αλλά παράλληλα: άρχισε να ακούει περισσότερο και να μιλά λιγότερο, δεν έδινε μασημένη έτοιμη πληροφορία αλλά απαιτούσε από όλους εμάς σκέψη, φέρθηκε με περισσότερο σεβασμό γιατί πιστεύω συνειδητοποίησε ότι φέρει ευθύνη.
Χωρίς να γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο θεωρώ ότι ταυτίστηκα μαζί του στο εξής: δεν μπορούσε όπως και εγώ τον ισαποστακισμό και τον καθωσπρεπισμό της σύγχρονης δημοσιογραφίας και της σύγχρονης κοινωνίας. Επίσης δε δίσταζε, κάτι που δεν κάνει ΚΑΝΕΝΑΣ, να εκφράσει απόψεις λογικές αλλά ταυτόχρονα αιρετικές για μία κοινωνία στην οποία αν ξεφεύγεις από την μέση κατάσταση είσαι το λιγότερο περίεργος.
Παραδείγματα; ΑΠΕΙΡΑ! Δε δίστασε να αποδομήσει τον Δημήτρη Μητροπάνο, έναν από τους πιο αγαπητούς στον λαό τραγουδιστή, φανατικό ΑΚΡΟΑΤΗ του (πελάτη του ας πούμε), ως φάλτσο, κάτι που είναι «κοινό μυστικό» ανάμεσα στους επαγγελματίες μουσικούς που έχουν παίξει με τον Μητροπάνο και κατά τα άλλα τον λατρεύουν. Ο Μητροπάνος, αν και δεν είναι το θέμα μας, έγινε τόσο αγαπητός γιατί η φωνή του είναι ακριβώς στο μέσο αυτί, όπως είναι και του Σφακιανάκη (ο οποίος σημειωτέον ηχογραφεί δύο (2) φορές τη φωνή του στους δίσκους για να καλύψει τα φάλτσα, μία ψηλά και μία χαμηλά – αλλά αν το πεις σε οπαδό του θα σου πει: τι μου λες ρε; φωνάρα ρε!! άρχοντας!). Όλοι οι συνάδελφοί του δημοσιογράφοι σκέφτονται εκ του πονηρού: «…ρε φάλτσος είναι αλλά με Καζαντζίδη, Μητροπάνο, Αλεξίου κτλ δεν τα βάζουμε, για τα πελατάκια μας είναι οι Θεοί τους…». Δεν είναι κακό να πεις είναι φάλτσος αλλά μ αρέσει (τρελαίνομαι για Μητροπάνο και εγώ ο ίδιος). Εκεί που σταματά η λογική είναι επειδή σου αρέσει να λες δεν είναι φάλτσος. Και αυτό πάει και στην μπάλα: όταν είσαι οπαδός της τάδε ομάδας (όπως όταν είσαι οπαδός του Σφακιανάκη) τότε πάει περίπατο η λογική. Αυτό έλεγε στις εκπομπές και οι οπαδοί μόνο που δεν τον έστειλαν στην πυρά.
Αυτά που έλεγε για την ελληνική λαϊκή και παραδοσιακή μουσική που ήρθε σε κόντρα με πολλούς είναι ότι λογικότερο αλλά ταυτόχρονα ότι πιο αιρετικό για τον ελληνικό λαό. Συγχωρήστε με αλλά παραφράζω την σκέψη του: Βγάλε από τον Καζαντζίδη, τον Διονυσίου κτλ τον στίχο. Σβήσε ας πούμε από το μυαλό σου την καψούρα που σου έρχεται όταν ακούς: «…της γυναίκας η καρδιά είναι μία άβυσσος…» και κράτα την μουσική. Σε φτιάχνει; Η μουσική σε φτιάχνει, ο στίχος, ή η καψούρα ή όλα μαζί; Δεν είναι περίεργο συμβαίνει σε όλες τις πολιτιστικές εκφράσεις. Στην Ελλάδα πχ δεν έκανε ποτέ την επιτυχία που έχει κάνει στην Αμερική και σε όλο τον αγγλόφωνο κόσμο ο Springsteen. Η μουσική του είναι μάλλον μέτρια, οι στίχοι όμως καθηλωτικοί. Οι μισοί Αμερικανοί που έχουν γεννηθεί από 1950 έως 1980 έχουν ζήσει (σαν τον στίχο της γυναίκας η καρδιά) έναν στίχο του Dancing in the dark – ήταν το 1ο τραγούδι για την νίκη κατά της κατάθλιψης και υπολογίζεται ότι έχει παιχτεί σε 150 εκατομμύρια γάμους ως τραγούδι των νεόνυμφων στην Αμερική. Στην Ελλάδα δεν παίζει ούτε στον Kosmos FM επειδή ο ηχολήπτης πάτησε το 3 αντί του 4 στην playlist. Τελευταίο παράδειγμα για να κλείσουμε το θέμα: πάρτε 100 τουρίστες που δεν ξέρουν γρι ελληνικά και βάλτε τους Καζαντζίδη, Διονυσίου, Μητροπάνο, Αλεξίου, Σφακιανάκη, Καρρά, Ταλιούυυυυυυρη (δε θα το ξανακούσω να το λες γαμώ την κοινωνία μου) κα και στο τέλος ρεμπέτικα καμένα του Μάρκου και ρωτήστε τι από όλα τους αρέσει. Δεν είναι τυχαίο ότι η ρεμπέτικη είναι η πρώτη σε πωλήσεις ελληνική μουσική στο εξωτερικό, λόγω πενιάς, λόγω απλής και δυναμικής μουσικής φράσης. Ο ξένος θα δώσει βάση στην μουσική και όπως έλεγε/λέει ο Γεωργίου «…μουσική χωρίς όργανα και μελωδία δεν είναι μουσική…». Πείτε το κάπως αλλιώς.
Δε θα ξεχάσω ποτέ μία εκπομπή που πήρε ένας παλιός πρωταθλητής του στίβου και έλεγε ότι εμείς προπονούμασταν 15 ώρες την μέρα για τη δόξα, το εθνόσημο, το άθλημα χωρίς ανταμοιβή κα ενώ οι σημερινοί για τα φράγκα και παράλληλα εκθείαζε τον Γεωργίου ότι είναι ο καλύτερος. Μια στιγμή τον κόβει και λέει: «…ρε μάγκα μου φαίνεται τα λες από πικρία γιατί δεν κονόμησες…» Μου κόπηκαν τα γόνατα, είχα σκεφτεί το ίδιο. Δε θα τόλμαγα να το πω και κανένας μας γιατί εκείνη την ώρα ήξερε ότι έκανε έναν εχθρό. Δεν μας αρέσει να μας πετάνε στην μούρη τη γύμνια του εαυτού μας και ας είναι και αλήθεια. Δεν έβρισε, δε φώναξε, είπε βέβαια όχι αλλά δεν τον ξανάκουσα σε εκπομπή γεγονός που σημαίνει ότι ο Γεωργίου είχε πέσει μέσα. Αν πάλι θεωρούσε ο Γεωργίου ότι έπεφτε έξω, που συνέβαινε συχνά, δε θα δίσταζε και πάλι να πει, φίλε λαλακία μου γράψε λάθος! Να τονίσω εδώ ότι υπάρχουν και άλλοι που την μπαίνουν σε ακροατές τους, αλλά σήμερα έχει γίνει μόδα, ψάχνουν να βρουν σημείο να την πουν στον άλλον. Στον Γεωργίου έχει γίνει λίγες φορές, μετά από σκέψη ή ειλικρινή αυθορμητισμό πιστεύω και όχι επιτηδευμένα, και έχει γίνει viral. Στους άλλους γίνεται σε κάθε εκπομπή, είναι προσβλητικό και γίνεται επί τούτου..
Ο ίδιος έλεγε: «Ροκ και μπάλα – ο καλύτερος γάμος!» και έχουμε όλοι μας βαρεθεί να ακούμε πόσο πολύ του άρεσε η ροκ μουσική και να τον ρωτάνε την ίδια λαλακία όπως θα έλεγε και ο ίδιος – μέχρι και την κόρη του ρώτησαν τι μουσική ακούει. Ήμαρτον! Φανταστείτε να ήταν σε καμία γωνία ζωντανός και να το άκουγε τι είχε να γίνει. Σταυρούλα τι μουσική ακούς; Να κάνω τον Γεωργίου; Πιστεύω θα έλεγε: «…Πες μου ποιο ΙΕΚ Δημοσιογραφίας τελείωσες να τους στείλω τουλούμπες!…».
Για μένα στην ερώτηση που του έκαναν: «…τι άλλο αγαπάς πέρα από την μπάλα και την κόρη σου;…» δεν έπρεπε να απαντάει: «…την rock μουσική…» αλλά την «…μουσική…». Ήταν ο μόνος που έπαιζε εν έτη 2023 πέρα από rock, r’n’b των 50’σ και 60’s, funk των 70’s, blues, άγνωστα oldies των 50’s αλλά και country! (ο μόνος που το έκανε ήταν λίγο πιο παλιά ο Μαστοράκης – δεν είναι τυχαίο που τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση). Οι μουσικοαθλητικές εκπομπές που έκανε στον Ελλάδα FM πιστεύω ότι δεν θα υπάρξουν ξανά. Έμαθε σε λαϊκούς ανθρώπους όπως είναι ο Θόδωρας την Aretha Franklin και τον Pat Boone. Έβαζε funk κομμάτι και έλεγε «…ρυθμικότατο…», έβαζε μπλουζιά και έλεγε: «…σε εσένα μιλάω που χτυπάς τώρα το πόδι κάτω ρυθμικά …» (και μετά τον λένε ρατσιστή που έπαιζε «κατάμαυρα» τραγούδια). Αυτό που σιχαινόταν, όπως και εγώ, είναι το negative culture, την αρνητική πολιτιστική κληρονομιά, που είναι το νέο «φρούτο» της εποχής μας, την ηθικολογία του τίποτα. Να μην ακούσω Ted Nugent: Strangehold και Lynyrd Skynyrd: Sweet Home Alabama, ZZ Top: Gimme all your loving γιατί είναι ρατσιστές νοσταλγοί των φυτειών και κυκλοφορούν με την αστερόεσσα του Νότου; Την μουσική τους θα ακούσω η θα πάω να τα πιώ σε μπαρ μαζί τους; Τι πιο λογικό σήμερα αλλά ταυτόχρονα και τι πιο παράλογο για την εποχή μας όπου όλοι ψάχνουν να βρουν που διαφέρεις για να σε κράξουν.
Τι πιο παράδοξο από το άνθρωποι που παλεύουν και καλά για τη διαφορετικότητα (ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα) να θέλουν όλοι να αφομοιώσουν τις απόψεις σου σύμφωνα με τα λεγόμενά τους. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι κινδυνεύουν να φτάσουν να λένε: αν δεν είστε μαζί μας είστε εναντίον μας (θυμίζει κάτι;). Όχι παιδιά, δεν θα σας απαγορεύσω να κάνετε ότι θέλετε, δε θα χαρώ και θα σας υπερασπιστώ αν σηκώσουν χέρι εναντίον σας, αλλά δεν θα συνταχθώ μαζί σας. Θα σας σατιρίσω όπως σας σατιρίζει και ο Γεωργίου. Σατιρίζω και γελάω με τον κάγκουρα straight, τον gay, τον καμπούρη, τον ψηλό, τον κοντό, τον όμορφο, τον άσχημο, τον Πόντιο, τον Σαλονικιό, τον Κρητικό και όλους, δε χρειάζεστε ειδική μεταχείριση και προστασία. Γελάω όταν ο Γκιωνάκης λέει στον Αυλωνίτη: «…γιατί δε θα με βοηθήσετε; Έχω ακούσει οι χοντροί είναι καλοί άνθρωποι…» και ας έχω παραπάνω κιλά. Γελάω με τον Χατζηχρήστο που λέει στον Ρίζο: «…καλώς τον Κιτσάρα με 10 πατώματα στο υπόγειο…». Γιατί να γελάμε όταν λέμε για τις ελιές στην μούρη του Σημίτη και να μην ανοίγει μύτη και να μη γελάμε που ο Καπουτζίδης έβαλε τακούνια; Αν γελάσω για ελιές στην μούρη του Καπουτζίδη και έβαζα τακούνια στον Σημίτη καλύτερο; Αν βγω στο δρόμο με ρούχα νούμερο Small ενώ φοράω XL, ή ντυθώ Πάπας και πάω για καφέ στο Κολωνάκι θα γελάσει ο Καπουτζίδης ή θα πει δικαίωμά του να βάζει ότι του γουστάρει;
Η σπουδαιότερη όμως παρακαταθήκη που άφησε/αφήνει πίσω του ο Γεωργίου είναι ότι όχι μόνο κατάλαβε αλλά εφάρμοσε την αγγλική ρήση που απευθύνει ο Russel Crowe στον Prince John στην ταινία Robin Hood (Ρομπέν των Δασών): «…Empower the powerless and you will become powerful…» την οποία και παραφράζω: «…δώσε δύναμη στους απλούς ανθρώπους και θα γίνεις παντοδύναμος…». Έτσι και έκανε, έδωσε φωνή σε απλούς ανθρώπους, να πουν ότι θέλουν γιατί ήξερε ότι θα κερδίσει και ο ίδιος (περισσότερο σε γνώση παρά σε χρήματα και δόξα). Στις μέρες μας εφαρμόζεται (αν εφαρμόζεται) η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή ο λαός εκλέγει αντιπροσώπους για να μεταφέρουν τη βούλησή του όπως αυτοί νομίζουν. Μόνο στην Αρχαία Αθήνα εφαρμόστηκε η Άμεση Δημοκρατία και στην εκπομπή του Γεωργίου μετά από 2500 χρόνια. Υπερβολή; Ίσως, αλλά κοιτάζω το δρόμο που άνοιξε δίνοντας φωνή σε ακροατές και τηλεθεατές και διαπιστώνω ότι μάλλον δεν το έπιασαν το νόημα. Οι συνεχιστές του θέλεις από ματαιοδοξία (όλοι, και με εμένα μέσα, μας αρέσει να ακούμε τη φωνή μας και να διατυμπανίζουμε τις απόψεις μας) ή θέλεις από μία ανάγκη να διαφοροποιηθούν για να μην τους πουν Γεωργίου 2 ή αντιγραφή Γεωργίου, δεν κάνουν το ίδιο. Είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές των εκπομπών τους, ενώ στον Γεωργίου πρωταγωνιστής ήταν η άποψη και η ανάλυση του κοινού. Ο Γεωργίου είναι (πανάθεμά με βαρέθηκα να γράφω ήταν) Γεωργίου Listening και όχι Γεωργίου Speaking. Και το Listening είναι όπως το μάθαμε στα φροντιστήρια των Αγγλικών: άλλο Listening (=ακούω με προσοχή, επεξεργάζομαι όσα ακούω, σκέφτομαι και συνθέτω) και άλλο Hearing (=ακούω έναν ήχο). Είναι ο 1ος που εφάρμοσε ψυχοθεραπεία δια τηλεφώνου ΤΣΑΜΠΑ.
Σημειωτέον: οι εκπομπές του στον ALPHA RADIO μετά το δυστύχημα των Τεμπών πρέπει να διδάσκονται στο ΕΚΠΑ και στην Πάντειο στο μάθημα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος ως πρότυπα δημοκρατικής έκφρασης. Αυτές τις εκπομπές είναι επιτακτική ανάγκη να συγκεντρωθούν να ταξινομηθούν, να δεικτοδοτηθούν (tag) και να μείνουν ως παρακαταθήκη.
Το παραπάνω κείμενο περιέχει πολλά ρήματα σε παρελθοντικό χρόνο (είχε, έδωσε, έκανε, έρανε) και όταν το διαβάζει κάποιος ακούγεται περίεργο γιατί πραγματικά ταιριάζει και ενεστώτας, είναι σαν να είναι εδώ μαζί μας. Αυτό γίνεται φανερό ότι ακούσει κάποιος την «και καλά τελευταία εκπομπή – αφιέρωμα» στο ALPHA όπου δικοί του άνθρωποι και η κόρη του δεν μπορούσαν να αναλύσουν το «φαινόμενο Γεωργίου» γιατί ήταν όλοι σε κατάσταση σοκ. Έχω ζήσει στο παρελθόν σχεδόν την ίδια κατάσταση, θείος μου (σχεδόν πατέρας μου) μπήκε με πόνο στην πλάτη στο νοσοκομείο και πέθανε σε 20 μέρες από καλπάζουσα μορφή της παλιαρρώστιας στον πνεύμονα. Κάθε μέρα μας έλεγαν έχει μετάσταση σε άλλο όργανο. Το φοβερό είναι ότι σήμερα 15 χρόνια μετά, όλοι μιλάνε πολλές φορές στον ενεστώτα για αυτόν γιατί κανένας δεν έχει καταλάβει τι έγινε, δεν τον χόρτασαν, δεν σκέφτηκαν ποτέ: «…εντάξει κουράστηκε να παλεύει ας τον αφήσουμε να ξεκουραστεί…». Αυτή είναι και η πραγματική δυσκολία από εδώ και ύστερα για την κόρη και για όσους τον αγαπούν. Δε χωνεύεται, και για μένα που δεν είμαι κοντινός του άνθρωπος, δε χωνεύεται ακόμα περισσότερο, ατενίζοντας την «έρημο» της αθλητικής και μη δημοσιογραφίας, την «έρημο» της μουσικής παραγωγής, την «έρημο» της δημοκρατικής συνείδησης και ελεύθερης έκφρασης.
Συγχωρήστε με δεν μπορώ να εκφραστώ με δυο πινελιές. Δεν έχω την ίδια ικανότητα.
Τάδε έφη Μάνος. Ελπίζω φίλος του αν έχω το δικαίωμα.
