«Μάγκες, εγώ είμαι της καλής μπάλας»

Ένα ειλικρινές ευχαριστώ στον Γιώργο Γεωργίου για τη πολύχρονη συντροφιά που μας κράτησε. Ευγνώμονες για το πιστό μας ραντεβού κάθε απόγευμα στο ραδιόφωνο, για τον τρόπο που υπηρετούσε και προσέγγιζε μια από τις μεγάλες του αγάπες το ποδόσφαιρο, μεταφέροντάς μας τον ίδιο ζήλο για το άθλημα. Όπως έλεγε επανειλημμένα και ο ίδιος, «μάγκες, εγώ είμαι της καλής μπάλας».

Αδέσμευτος και ανατρεπτικός. Με αμεροληψία και απροσωποληψία απέναντι στο άθλημα, όπως τον χαρακτήρισε κάποια στιγμή ο αγαπητός κύριος Καθηγητής. Και μας πικραίνει η απώλεια. Διότι ο εγωισμός μας να κρατάμε ξεχωριστά άτομα κοντά μας, δεν αφήνει το μυαλό εύκολα να δεχθεί τον παντοτινό αποχωρισμό.

Ο Γεωργίου δεν διακρινόταν μόνο ως φωνή από τις ατάκες και τη δόση καλής μαγκιάς, παρά αυτά λειτουργούσαν ως «περιτύλιγμα» της ουσίας των απόψεων του γύρω από το άθλημα και όχι μόνο. Λάτρης του καλού ποδοσφαίρου και η ανάλυση κυρίως στο προσκήνιο ως γόνιμη συζήτηση μεταξύ του ίδιου και των ακροατών. Το φάρμακο αν θέλετε, για να ξεπεράσουμε τον οπαδισμό, την ασθενική κουβέντα περί διαιτησίας, την κοντόφθαλμη αγάπη μας για τις ομάδες που εμπόδιζαν συχνά να προσεγγίζουμε άλλες πτυχές του ποδοσφαίρου.

«Όταν εξασκείς το νου, αποπαδοποιείσαι»

«Πάνω από όλα η υγεία, και μετά η κρίση», επαναλάμβανε συχνά ο Γιώργος Γεωργίου, ως δύο αλληλένδετα στοιχεία με τα οποία ο άνθρωπος πορεύεται στη ζωή και ευδοκιμεί. Ακονίζεις το πνεύμα σου, αναζητάς την εμβάθυνση και ακόμη κι αν τα χρόνια βαραίνουν την πλάτη σου, η δίψα για συλλογή γνώσης σε κρατά υγιή, σωματικά και πνευματικά.

Από οπαδοί λοιπόν, γίναμε φίλαθλοι. Και πέρα από φίλαθλο κοινό, γίναμε λάτρεις του ποδοσφαίρου: του καλού κοντρόλ, της ποιότητας ενός σλάλομ, μιας άρτιας πάσας, μιας αγωνιστικής αναποδιάς που βύθιζε ομάδες και προπονητές, όπως και επιτυχιών που καθιστούσαν άλλους θριαμβευτές. Ο Γεωργίου αποτελούσε μια διαφορετική πίστα για τον καθένα. Εφόσον επέλεγες να συμμετάσχεις σ’ αυτήν, με τον καιρό απογαλακτιζόσουν από τη διαρκή αγάπη προς συλλόγους. Στρεφόσουν σταδιακά μόνο προς το ποδόσφαιρο, ίσως και στη μουσική που τόσο πολύ θαύμαζε.

Οι καθημερινές συζητήσεις, μιλώντας ανοικτά -δίχως εκπτώσεις- για τις πληγές του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον καθιέρωσαν στην υπόληψή μας ως έναν καθημερινό ήρωα. Ενδεχομένως δίπλα στο δυναμικό και απρόβλεπτο ύφος του Γεωργίου, που δεν υπολόγιζε το κόστος των απόψεών του πρός διάφορους αφέντες του ποδοσφαίρου, ψηλώναμε λίγο παραπάνω. Τολμούσε να πει ό,τι σκεφτόμασταν πως θα ήταν γνήσιο και γενναίο, όταν εμείς οι ίδιοι θα υποχωρούσαμε μπροστά στο σενάριο των επιπτώσεων. Ο Γιώργος ήταν εκεί να αναλάβει το βαρύ αυτό ρόλο, το ασήκωτο φορτίο. Ακόμη κι αν η ειλικρίνεια και αλήθεια βγαλμένες από τα λόγια του, δεν ευνοούσαν τις σκέψεις και καταστάσεις ορισμένων.

Το τέρας παρασκήνιο και η σίγουρη επιθυμία του

Ο Γιώργος έριχνε κρυφές ματιές και στα άδυτα του ελληνικού ποδοσφαίρου, εκεί που σκηνοθετούνταν ένα ολόκληρο διεφθαρμένο σύστημα που επιβιώνει έως και σήμερα. Το ασφυχτικό αυτό σκηνικό που πνίγει τον έναν φίλαθλο μετά τον άλλο, που μεταμορφώνει παιδιά σε οπαδούς και ολόκληρους στρατούς παρανοϊκών συμφερόντων. Μια ζοφερή πραγματικότητα για την οποία μας μετέφερε ο Γεωργίου εξελίξεις και γεγονότα, έστω και με δόσεις.

Τολμάμε να πούμε πως την ίντριγκα του κολασμένου μας ποδοσφαίρου, ουδέποτε την έκανε κέφι σε μέγιστο βαθμό ο Γιώργος. Θα προτιμούσε έναν υψηλού επιπέδου ευρωπαϊκό αγώνα, θα ήθελε πραγματικά να δει τους ελληνικούς συλλόγους μακριά από το στενόμυαλο περιβάλλον μας. Επιθυμούσε διακαώς τις όμορφες εικόνες του αθλήματος, την αξία μιας ομαδικής ή ατομικής ενέργειας στο χορτάρι, τις επιδόσεις των πρωταγωνιστών και τις πορείες των ομάδων εντός των τεσσάρων γραμμών. Για όλα αυτά λοιπόν, θα θυσίαζε την τοξικότητα περί διαιτησίας, το παρασκήνιο και τις παράγκες που αλλοίωναν την στάση μας για το ποδόσφαιρο. Αναθεμάτιζε μάλιστα το πενιχρό επίπεδο που υποχρεούμαστε διαρκώς να βλέπουμε, έναντι του υψηλού θεάματος που αποτελεί συνήθεια στο εξωτερικό.

Η στεναχώρια σίγουρα θα φωλιάζει μέσα μας τούτο τον καιρό. Αρνούμενη να μας εγκαταλείψει ως ένα φυσιολογικό συναίσθημα για την απώλεια ενός ατόμου που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βάδιζε δίπλα μας όλη τη ζωή. Όμως, και αυτή η ρημάδα ελπίδα φεύγει πάντα πρώτη. Τότε που ελπίζεις, είναι και η στιγμή που σβήνει.

Γιώργο, γεια χαρά λοιπόν. Κι αλίμονό μας αν εγκαταλείψουμε την οπτική που διαμόρφωνες γύρω από το ποδόσφαιρο και μεταλαμπάδευσες σε τόσες γενιές εδώ και 40 χρόνια. Αλίμονο να μην προτάσσουμε την άποψη μας για το καλό του αθλήματος. Απέναντι σε ανθρώπους ισχυρούς, που για δικούς τους λόγους βλάπτουν τη μπαλίτσα και αγνοούν τη δυναμική τους με την οποία θα χάραζαν οι ίδιοι μια διαφορετική, υγιέστερη πορεία της στην Ελλάδα.