Εasy Rider …
Θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα για πραγματικά ποδοσφαιρόφιλους.
Κάθεσαι σε μια παραλία. Ξαφνικά έρχεται μια ιδιαίτερα καλλίγραμμη τύπισσα μπροστά, η οποία προφανώς εξ απόψεως, είναι εντελώς τσίτσιδη. Θα ταραχτείς, θα καρφωθείς, θα κάνεις διάφορες περίεργες σκέψεις. Μετά; Πόσες φορές θα ταραχθείς και θα την κοιτάξεις έτσι; Μήπως μετά τη δεύτερη – τρίτη φορά θα σκεφτείς με μια δόση γραφικότητας, ότι «πάλι ήρθε αυτή…»;
Αντίθετα, σκάει μύτη σε ένα μαγαζί μια τύπισσα με τη δαντέλα της, με τα πονηρά της, με την πρόκλησή της, με κάποιες σημαντικές διαφάνειες που δηλώνουν αλλά και κρύβουν ταυτόχρονα. Εκεί δεν θα ταραχθείς απλά, αλλά θα χάσεις τον ύπνο σου για όλες τις φορές που θα τη δεις και κυρίως για όσες φορές δεν θα τη βλέπεις.
Ερώτηση: έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί θεωρούμε «προκλητική» μια εμφάνιση με εσώρουχα αλλά όχι με το μαγιό που καλύπτει ακριβώς τα ίδια σημεία σε μια γυναίκα;
Απάντηση: διότι, κύριε, αυτό που το βλέπεις συνέχεια, νομοτελειακά το βαριέσαι κάποια στιγμή, όπως το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Η πολύ συχνή επανάληψη, ευτελίζει, εξοικειώνει. Θα σε εξιτάρει αυτό που ΔΕΝ βλέπεις, αυτό που φαντάζεσαι, αυτό που σε ξυπνάει να το κυνηγήσεις. Το ίδιο ισχύει και με το μουντιάλ αλλά και με την μπάλα γενικότερα.
Αυτό που έχω δει μέχρι τώρα είναι πως δεν βαριέμαι μόνο εγώ διότι έχω μπουχτίσει, αλλά βαριούνται και οι ίδιοι οι παίκτες και γι’αυτό και, κατά την άποψή μου, μέχρι στιγμής παρακολουθούμε, ίσως, ένα από τα χειρότερα μουντιάλ από πλευράς θεάματος, με πολύ συγκεκριμένες εξάρσεις και ξεσπάσματα.
Θυμάμαι παλιά που περιμέναμε πως και πως να δούμε ευρωπαϊκό αγώνα. Η Κυριακή είχε μια μυσταγωγία, είτε πήγαινες στο γήπεδο, είτε δεν πήγαινες όπου μετά τα ματς μαζεύονταν παρέες σε συγκεκριμένα σημεία για σχολιασμό της αγωνιστικής. Η προσπάθεια μια ομάδας, είτε εθνικής, είτε συλλόγου, εμπεριείχε κάτι το σημαντικό. Σήμερα μιλάμε για ποδόσφαιρο και σε μεγάλο βαθμό κάνουμε σα να σχολιάζουμε τη λίστα για τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ. Έχουν καταφέρει να μας κάνουν να ξενερώνουμε ακόμα και για το μουντιάλ που είναι κάθε 4 χρόνια, αυτό κι αν είναι κατόρθωμα. Είμαστε στις 32 ομάδες και ο άλλος έχει ήδη προαναγγείλει ότι θα τις κάνει 48, μάλλον για να διασφαλιστεί μετά βεβαιότητας ότι το κατηγορίας μάπα, θα αναβαθμιστεί σε κατηγορία και πολύ μάπα δικέ μου.
Πολύς κόσμος που γουστάρει την Αργεντινή ήλπιζε κρυφά ότι (πάλι) ήρθε η ώρα αυτής της ομάδας. Μήπως είδατε τι συνέβη μόλις αποκλείστηκε; Στην Αργεντινή επέστρεψαν τρεις: ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ο προπονητής κι ένα μπακ της Ρίβερ, όλοι οι άλλοι γύρισαν στην Ευρώπη για διακοπές, ο δε Ντιμπάλα από την πολλή στεναχώρια έβαψε πλατινέ το μαλλί του. Για τόση στεναχώρια μιλάμε. Πως περιμένουμε να δούμε μπάλα από ομάδες των οποίων οι παίκτες έχουν απηυδήσει και θέλουν ξεκούραση; Έχετε κάτσει να συνειδητοποιήσετε από ποιες ομάδες έχουμε δει λίγη μπάλα μέχρι τώρα, δίχως να κάτσουμε να κάνουμε εκπτώσεις ως προς την ποιότητα του θεάματος που είδαμε; Ποια ματς, ας πούμε τα κατατάσσουμε στα καλά, που άξιζαν, που πληρούσαν αθροιστικά κάποια στοιχειώδη κριτήρια: της Ιαπωνίας με το Βέλγιο, του Βελγίου με την Τυνησία και της Γαλλίας με την Αργεντινή, άντε και το Ουρουγουάη-Πορτογαλία. Άλλο; Μου διαφεύγει κάποιο;
Άραγε είναι Βραζιλία αυτό που βλέπουμε; Μήπως έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στη μετριότητα που έχουμε ξεχάσει εντελώς πως έπαιζε η Βραζιλία; Που θα δούμε μια φαντεζί ενέργεια και θα ξεσηκωθούμε, έχοντας ξεχάσει ότι τέτοιες συνήθως οι παλαιότερες ομάδες της τις έκαναν στο ζέσταμα; Θέλετε να το πάμε με αριθμούς;
Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της fifa, η παραδοσιακά σκληροτράχηλη Ουρουγουάη, με 5 αγώνες, έχει 10 λιγότερα φάουλ από τη Γαλλία (63-73), ενώ έχει τον ίδιο αριθμό φάουλ (fouls committed) με τις Ν.Κορέα και Κολομβία (63), οι οποίες, όμως, έπαιξαν ένα ματς λιγότερο. Επίσης έχει 7 φάουλ λιγότερα από τη Ρωσία (που ακόμα έχει 4 ματς) και μόλις 1 φάουλ περισσότερο από το… Μαρόκο (62) και μόλις 3 περισσότερα από την Κροατία (60, επίσης με 4 ματς ως τώρα).
Μήπως θέλετε να μιλήσουμε για τις κάρτες της Ουρουγουάης; Ολογράφως, τρεις κίτρινες και μηδέν κόκκινες, ακριβώς όσες και η Ισλανδία με την Πολωνία (αμφότερες με 3 παιχνίδια βέβαια!), οι οποίες (κάρτες) την κατατάσσουν μόλις στην 28η θέση της σχετικής λίστας, ακόμα κάτω και από την Κόστα Ρίκα που με μόλις 3 παιχνίδια έφαγε 6 κίτρινες. Δεν είναι απόλυτη «ξεφτίλα», ότι η Ουρουγουάη δε δέχθηκε ούτε μία κόκκινη κάρτα;;
Ενδεικτικά, το 2014 η Ουρουγουάη έφαγε 8 κίτρινες και 1 κόκκινη σε 4 ματς όντας στη δεύτερη θέση του σχετικού πίνακα, σε ισοβαθμία με την Ελλάδα (που είχε ακριβώς τις ίδιες 8-1), με την Κόστα Ρίκα να είναι πρώτη με άνεση. Πείτε μου λοιπόν, με τέτοια… ατιμωτικά στατιστικά, πρέπει ή δεν πρέπει (για να κάνουμε και λίγο χιούμορ) να απαγορευθεί η είσοδος στη χώρα για τους διεθνείς της Ουρουγουάης;
Αναφέρω αυτά τα παραδείγματα για να σας δείξω ότι και οι παίκτες αντιμετωπίζουν διαφορετικά τα μουντιάλ και γενικά, τους αγώνες με τις εθνικές τους ομάδες. Το γιατί συμβαίνει αυτό, ας το σκεφτεί ο καθένας και κυρίως όλοι εκείνοι που «πλακώνονται» για ξένες εθνικές νομίζοντας ότι ήρθε η ώρα να το πάρει η τάδε ή η παράλλη. Η γνώμη μου είναι ότι τα ματς των εθνικών ομάδων οι παίκτες τα βλέπουν ως αγγαρεία που περιμένουν στωικά να τελειώσει και συμμετέχουν για να μη φάνε τιμωρία. Μετά από γεμάτες σαιζόν, διακοπές θέλουν οι άνθρωποι, όχι μουντιάλ. Είναι λίγες και συγκεκριμένες οι εξαιρέσεις.
Γενικά νομίζω ότι το ποδόσφαιρο που ξέραμε καλά θα κάνουμε να το ξεχάσουμε. Όσο δεν το ξεχνάμε, τόσο θα απογοητευόμαστε από αυτό που βλέπουμε. Δεν ξέρω, ίσως να είμαι πολύ απαιτητικός, αλλά άλλο νερό στο κρασί δε βάζω. Και επειδή το ποδόσφαιρο για εμένα είναι διασκέδαση και όχι μπίζνα, εύχομαι, όπως στη φάση των 16 ανέβηκε κατά τι το επίπεδο, έτσι να συνεχίσει να ανεβαίνει, έστω και λίγο-λίγο, και στη συνέχεια. Έχουμε ανάγκη να ξεσκάσουμε και λίγο.
ΥΓ . Το κείμενο γράφτηκε πριν το παιχνίδι Βραζιλίας-Βελγίου.
Easy Rider
