4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2004.

Ημερομηνία ορόσημο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, για τον ελληνικό αθλητισμό και ολόκληρο τον ελληνικό λαό που πραγματικά βγήκε στους δρόμους για μια επιτυχία που μάλλον δεν θα ξαναζήσει. Εκείνο το καλοκαίρι πραγματικά σε συνδυασμό με τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν ο ελληνικός αθλητισμός στο απόγειο της δόξας του… Είχε βει την γη της επαγγελίας μετά από δεκαετίες.

Η εθνική μας ομάδα φθάνει στον Όλυμπο της Ευρώπης.. Κατακτά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με παίκτες χαμηλότερους ποιοτικά ποδοσφαιρικά από τους αντιπάλους τους, αλλά με μπρίο, φαντασία, πάθος,ψυχή και σωστή τακτική τόσο μέσα στον ασβέστη όσο και στην πνευματική καθοδήγηση που έδωσε ο ίδιος ο Ρεχάγκελ.. Και εννοείται και τύχη…Γιατί χωρίς τύχη δεν πας πουθενά..

Δεν θα σταθώ τόσο στα τελικά της Πορτογαλίας αλλά στα προκριματικά του θεσμού.. Είχα την τύχη να παω σε όλα τα εντός έδρας ματς που είχαν γίνει στο γήπεδο της Λεωφόρου. Στο πρώτο ματς μπορεί να χάσαμε από τους Ισπανούς με 0-2 αλλά η ομάδα ήξερε τι ήθελε μέσα στο γήπεδο… Απλά ακόμα Ρεχάγκελ δεν είχε βασιστεί σε συγκεκριμένη ενδεκάδα και δεν είχε δουλέψει μαζί με όλους τους διεθνείς..

Έρχεται και η δεύτερη ήττα απο τους Ουκρανούς..Εκεί άρχισαν μουρμούρες για τον Γερμανό αλλά ο Γκαγάτσης για καλή μας τύχη δεν μάσισε και τον κράτησε στον πάγκο…2-0 σχετικά εύκολα τους Αρμένιους και μετα έρχεται ο αγώνας κλειδί από άποψη ψυχολογίας αλλά και το ματς που έκανε την εθνική να μην φοβάται και να κοιτά στα ίσια όποιον και εαν έχει αντίπαλο…

Ο Ρεχάγκελ μαεστρικά κατεβάζει την ομάδα στο γρασίδι και ο Γιαννακοπούλος λίγο πριν την λήξη του πρώτου ημιχρόνου τραβάει την σούταρα και γκολ…Τέζα οι Ισπανοί!Στα καπάκια μετά από 4 μέρες κερδίζει και τους Ουκρανούς στο 90` και φεύγα με την προβολή του Χαριστέα… Σε εκείνο το ματς που είχε γίνει τον Ιούνιο του 2003 είχαμε μάγκες μου εικόνες απο το μέλλον… Σέντρα γκολ ο Χαριστέας… Στο γήπεδο μας είχαν μοιράσει σε όλους λευκά μπλουζάκια..

Ένα λευκό τοπίο,ποιος να μας το έλεγε ότι κάναμε πρόβα για ένα χρόνο μετα με αυτά που συνέβησαν..Όταν κερδίσαμε με το πεναλντυ το Τσιάρτα την Βόρεια Ιρλανδία με 1-0 είχα κάνει ας το πούμε ένα μικρό γκάλοπ σε γνωστούς και φίλους…Εάν διαλέγατε να πάρει η Εθνική του Εuro ή η ομάδας σας το Champions League τι θα διαλέγατε….Η απάντηση ηταν σαφής από ολούς μηδενός εξαιρουμένου διότι κανένας δεν πιστεύει εκείνη την στιγμή οτι η Ελλάδα μπορεί να σηκώσει το κατσαρόλι αλλά και από την αλλή δεν είχε κάνει επιτυχίες για να τραβήξει τον κόσμο μαζι της όπως η εθνική ομάδα του μπάσκετ…

Βέβαια θα μου πείτε και από την άλλη ήταν σίγουροι ότι θα πάρουν την κούπα με τα αυτιά με τις ομάδες τους..Ναι φυσικά αυτό το πιστεύουν γιατί υπάρχουν και οι κολλημένοι.Όπως και να έχει το ζήσαμε έντονα,με συναίσθημα,με αγωνία με υπερηφάνεια…ο καθένας έχει να διηγηθεί την δικιά του ιστορία σε μάθε ματς …άλλος στην σκοπιά,άλλος στις διακοπές άλλος στο δρόμο και άλλος μέσα από το γήπεδο!

Μακάρι να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές και τέτοια χαρά να θυμόμαστε τι ζήσαμε να παίρνουνε όλοι οι ειδικοί και μη παραδείγματα από το παρελθόν και να τα εφαρμόζουν σωστά για να πάνε μπροστά…Να έρθουν και άλλες μεγάλες επιτυχίες …Μην γιορτάζουμε μονάχα κάθε χρόνο την 4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2004 γιατί στο τέλος ρε μάγκες δεν θα χαιρόμαστε αλλά θα νοσταλγούμε και θα μελαγχολούμε λες και είμαστε σε μνημόσυνο…

Ακόμα και οι διεθνείς του 2004 θέλουν οι νέες γενιές να τους ξεπεράσουν…αυτο είναι το υγιές και το σωστό να γίνει και να γίνεται για ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό!!!