Άμραμπατ, ο μοναδικός διακριθείς στο γήπεδο | Sons Of Football
Ο Ολυμπιακός εξασφάλισε και σε αυτό το ντέρμπι ιδανικό αποτέλεσμα με βάση την χλιαρή τόσο τη χλιαρή του εικόνα, όσο και της ΑΕΚ. Και οι δύο ομάδες δεν επέδειξαν κάτι το αξιοσημείωτο εντός του αγωνιστικού χώρου. Αντιθέτως, για άλλη μία φορά παρατηρήσαμε τις αδυναμίες και των δύο συνθέσεων, την άσχημη αγωνιστική κατάσταση ορισμένων άξιων μονάδων, αλλά και έναν παίκτη που τουλάχιστον από τη δική του πλευρά ολοκλήρωσε γεμάτη εμφάνιση, σε όποιον χώρο κι αν του ζητήθηκε να δράσει. Αυτός δεν είναι άλλος βέβαια από τον Άμραμπατ της ΑΕΚ, ο μόνος ποδοσφαιριστής της Ένωσης που διασώζεται σε αυτή την ατελείωτη κατρακύλα της ομάδας του.
Ο κινητικότατος Μαροκινός μπορεί να αισθάνεται «νικητής». Οποιαδήποτε ενέργεια κι αν σκέφτηκε και έπραξε στο γήπεδο, είχε θετική εξέλιξη στο έργο της ΑΕΚ. Μπορεί οι συμπαίκτες του και οι κυρίως η γραμμή του κέντρου να μην «επικοινωνούσαν» με τον ίδιο σε ικανοποιητικό βαθμό, αλλά ο Άμραμπατ πέρασε πάσες ακριβείας στα φτερά, κέρδισε μονομαχίες στον άξονα, ενώ απέφευγε όμορφα τα μαρκαρίσματα των αντιπάλων του. Υπήρξαν στιγμές που προσπερνούσε δύο ή τρεις παίκτες του Ολυμπιακού στη σειρά, βάζοντας τα ολομόναχος και με τα αντίπαλα χαφ ουκ ολίγες φορές. Κι αν συμφωνήσουμε πως το κέντρο των γηπεδούχων ήταν πιο δραστήριο σε σχέση με αυτό της Ένωσης, τότε η παρουσία του Άμραμπατ επιβραβεύεται εις διπλούν.
Βλέποντας τον Μαροκινό να μάχεται μόνος με όποιες επινοήσεις έφερνε στο νου του, θυμηθήκαμε έναν αντίστοιχο αγώνα υψηλής ατομικής απόδοσης του Βαλμπουενά, αρχές του 2020 στη Τούμπα. Εκείνο το παιχνίδι υπήρξε το πρώτο από τα δύο στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος, στο οποίο ο Γάλλος επέβαλλε το δικό του ρυθμό βγάζοντας συνεργασίες με τους συμπαίκτες του σε κάθε σημείο του γηπέδου. Το ίδιο σκηνικό πρόσφερε και ο Άμραμπατ στο γήπεδο Καραϊσκάκης, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις ξεχώριζε η ποιότητά του ανάμεσα σε 22 παρευρισκόμενους παίκτες.
Ο αγώνας σίγουρα είχε νικητή – τον Ολυμπιακό -, αλλά κάποια αξιόλογη προσπάθεια δεν είδαμε από τους Ερυθρόλευκους. Συνεχίζουν να αγωνίζονται με το ίδιο ανησυχητικό πρόσωπο των ημερών μας, χωρίς όμως να το πληρώνουν στη πράξη. Για να είμαστε δίκαιοι, στο τελευταίο ντέρμπι υπήρξε περισσότερη διάθεση στη κυκλοφορία, όμως για πιο αποδοτική εμφάνιση δεν αρκεί. Πόσο μάλλον αν λάβουμε υπόψη την πρόκληση με αντίπαλο την Αταλάντα. Παρόμοια εικόνα και από την ΑΕΚ, η οποία σπατάλησε περισσότερες υποψίες σοβαρής τελικής ευκαιρίας. Με ατομικές ενέργειες έφθανε στη περιοχή των Ερυθρόλευκων, της έλειψε όμως ο επικίνδυνος Αραούχο στο κουτί.
Και στις δύο ομάδες αντικρίσαμε ξανά ποδοσφαιριστές που είναι σκιά του εαυτού τους. Παίκτες που δεν επανέρχονται, αλλά και προπονητές που δεν τους καλύπτουν σε αυτό το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που για κάποιο λόγο εξαντλούν τα λεπτά με τη μέτρια παρουσία τους, χωρίς να δίνεται η θέση τους σε πιο ποιοτικές επιλογές. Ιδού το πρώτο παράδειγμα Τικίνιο – Αραμπί, με τον τελευταίο να περνά στο ματς στο… 80′ (!).
Ένα ακόμη συνεχές σφάλμα αποτελεί η επιμονή του Γιαννίκη στον Τσούμπερ. Στο πρώτο ημίχρονο κινούνταν στο αριστερό άκρο και δεν συνέβαλε στη γενική απειλή της ομάδας. Όχι μόνο ήταν άφαντος ο Ελβετός, αλλά ξεκίνησε και στο β΄μέρος στην ίδια ακριβώς θέση. Επίσης, παρόμοια ανησυχητική εικόνα παρουσιάζει ο Μαντί του Ολυμπιακού. Αν και ήταν ελαφρώς πιο ενεργητικός αυτή τη φορά, ο Μαρτίνς τον θυσίασε στην επανάληψη, προκειμένου να περάσει ο Ονιεκούρου στα άκρα και ο Αγκιμπού να είναι ελαφρώς πιο προωθημένος μόνο πίσω από τον στράικερ.
Συνεπώς, το ντέρμπι ομολογουμένως είχε ρυθμό και προϋποθέσεις για περισσότερες συγκινήσεις από τις δύο ομάδες. Ειδικά για την ΑΕΚ που κινείτο καλύτερα στα έξω από την περιοχή του Βάτσλικ και αναζητούσε αντίδραση μέσα στη γενικότερη γκρίνια. Το μειονέκτημα είναι ότι όσα σουτ επιχειρήθηκαν έφτασαν εύκολα στην αγκαλιά του Ελβετού, ενώ το μόνο παρήγορο που κρατά η Ένωση είναι η αδιαμφισβήτητη ποιότητα του Άμραμπατ.