Αναγκαία η αντίληψη της πραγματικότητας όταν ο χρόνος τελειώνει

Η μία και μοναδική παράσταση της Ρεάλ Μαδρίτης έλαβε τέλος, ολοκληρώνοντας το ωραιότερο ημίχρονο στην επανάληψη έναντι της Παρί, ένα διάστημα που θύμισε την τρανή Βασίλισσα του παρελθόντος. Εκεί ανάμεσα στα λαμπρά φαντάσματα μίας άλλης εποχής, διέπρεψαν τόσο ο βιονικός Μόντριτς, όσο και ο κορυφαίος Μπενζεμά, οι οποίοι εξέθεσαν την στρατηγική του Ποκετίνο, αλλά και τους έτερους χλιδάτους αστέρες της Παρί. Οι Γάλλοι είδαν την δυναμική τους να μεταφράζεται αρχικά μέσα από την αρετή και νεανικότητα του Εμπαπέ, αλλά εξίσου αυτή να χάνεται από την απουσία των μονάδων της, Μέσι και Νεϊμάρ.

Ο αγώνας άρχισε από εκεί που το αφήσαμε, καθώς η Παρί έπαιρνε εύκολα τα ηνία του και απέτρεπε τους Μαδριλένους να βρουν ιδανικές ευκαιρίες. Μπορεί η επανάληψη να μας πρόσφερε ένα δείγμα καταστροφικής άμυνας από τους Γάλλους, αλλά στο πρώτο μέρος ανασταλτικά τα πήγαιναν περίφημα. Τα δύο ακραία μπακ με ελάχιστες πρωτοβουλίες πήραν το θάρρος των αντιπάλων τους, με τον Βινίσιους ειδικά να μπλοκάρεται σε μεγάλο βαθμό. Ο μοναδικός που εξ αρχής προειδοποιούσε ήταν ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, ο Μπενζεμά. Με αντίπαλο τον ασταθή Μαρκίνιος έβρισκε καλές θέσεις, αλλά και χώρο να απειλήσει τον Ντοναρούμα.

Το τακτικό κομμάτι που… έσβησε μπροστά στις προσωπικότητες

Με σίγουρο λοιπόν, ποδόσφαιρο και συρτά την κατοχή, η Παρί βρήκε και το γκολ, ενώ δεν αισθανόταν κίνδυνο εντός αγωνιστικού χώρου. Ωστόσο, το τακτικό κομμάτι του Ποκετίνο παρέμεινε στην επανάληψη στάσιμο, χωρίς να διεκδικήσει με αλλαγές και επαναπροσδιορισμό ρόλων την φρεσκάδα της σύνθεσής του. Ακριβώς τις αντίθετες ενέργειες έκανε ο Αντσελότι για χάρη της ομάδας του. Όπως απέδειξαν οι εύστοχες αλλαγές του, ο Ιταλός μάντεψε ορθά την αργή κυκλοφορία των τριών χαφ και δε δίστασε να φέρει στο γήπεδο τον άγουρο Καμαβινγκά αντί του Κρος. Κι εκεί ήρθε η απελευθέρωση τόσο του Μόντριτς, όσο και η ταχύτατη μεταβίβαση του πιτσιρικά που βάρυνε το μάτι και το σώμα των αντιπάλων. Οι γρήγορες εναλλαγές με εύστοχη εκμετάλλευση των πλευρών εξουθένωσαν τους Παριζιάνους, οι οποίοι για μεγάλο διάστημα αποκόπηκαν μεταξύ τους.

Η Παρί για ένα σχεδόν ημίχρονο πέρασε σε έναν παθητικό ρόλο, σε σημείο που είχε παραλύσει μπροστά στη φούρια των Μαδριλένων. Οι αμυντικοί έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στο κοντινό passing game έπειτα από τη γκάφα του Ντοναρούμα, ενώ η κραυγαλέα απουσία των Νεϊμάρ και Μέσσι σε ζωντάνια και ενέργειες καταδίκασε ολόκληρη την ομάδα. Η επιλογή μη αποχώρησης ενός εκ των δύο από το γήπεδο στοχοποιεί και τον Ποκετίνο, ο οποίος μπροστά στις ισχυρές αυτές προσωπικότητες δεν έχει το σθένος να προχωρήσει σε δραστικές αλλαγές. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ήταν εγκληματική η ολοκλήρωση 90 λεπτών αγώνα κυρίως για τον ανύπαρκτο Μέσι, αλλά και για τον αγνώριστο 30άρη Νεϊμάρ. Είναι πραγματικά εύλογο ερώτημα, γιατί ο μαχητικός Ντι Μαρία δεν είχε θέση στην ενδεκάδα νωρίτερα. Βλέποντας κανείς την πενιχρή εικόνα των δύο αυτών αστέρων στον αγωνιστικό χώρο, οι οποίοι με διαφορετικό όνομα και ιστορία θα είχαν περάσει στο πάγκο ήδη από το 60λεπτο και μετά.

Χρειάζεται και ρεαλισμός

Ωστόσο, παρότι κρίνουμε τον κάθε Ποκετίνο, γνωρίζουμε μέσα μας πως είναι δύσκολο οποιοσδήποτε να θέσει όρια σε αυτού του επιπέδου τους ποδοσφαιριστές. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει και οι αστέρες προσωπικά να συνειδητοποιήσουν την νέα πραγματικότητα. Υπάρχει ανάγκη από ρεαλισμό, ώστε ακόμη και ο Μέσι να κατανοήσει το πόσο πίσω είναι πλέον σε φυσική κατάσταση, ταχύτητα και φρεσκάδα. Έμοιαζε αποκομμένος και υπνωτισμένος εντός του συστήματος. Δικαιολογίες μπορεί να βρεθούν για τον πιο επιδραστικό ποδοσφαιριστή της δεκαετίας, όμως το ξέρει και ο ίδιος ότι τα πόδια του δεν ακολουθούν το νου εύκολα. Αδυνατούν να πράττουν την προσποίηση που γνώριζε ο ίδιος απ’ έξω και ανακατωτά. Το σώμα του έχει εγκαταλειφθεί από τα άλλοτε χρόνια της νιότης και της δόξας, διαμορφώνοντας τώρα έναν παίκτη που άσκοπα περιφέρεται στο γήπεδο. Η αλήθεια είναι μάλιστα ότι στο χώρο που δρα ο «κοντός», είναι αδύνατο να συνεισφέρει. Καλύτερα κοντά στο τέρμα παρά μονάχος στο ημικύκλιο.

Δίνοντας απάντηση, ή μάλλον αντίστροφα

Κι ενώ ο Εμπαπέ συνέχιζε ακάθεκτος για την απόλυτη δόξα, πεπεισμένος ότι δίνει απαντήσεις στο κοινό της Ρεάλ, η γηπεδούχος στην επανάληψη βρήκαν τη δική τους απάντηση. Πίστη στο στάτους του συλλόγου, στις αρετές των ποιοτικών μονάδων, και το ξεσήκωμα μίας δύσκολης έδρας, ήταν αυτά τα στοιχεία που ανέτρεψαν την αρχική εικόνα που έκτιζε ο νεαρός Γάλλος. Ο ίδιος μπορεί να διασώθηκε από το ναυάγιο της Παρί, αλλά ένιωσε ότι η εύρεση της δόξας περνά μονάχα μέσα από το περιβάλλον μίας Ρεάλ Μαδρίτης. Όσο κι αν εντυπωσιάζει ο Εμπαπέ ανάμεσα στα άλλα ξεθωριασμένα αστέρια, υπάρχει ένα κλαμπ που περιμένει την έλευση του για να συμβαδίσουν ξανά προς τη κορυφή. Όσο ο Γάλλος διέθετε δυνάμεις, διατηρούσε τις ισορροπίες. Το διάστημα όμως, που δέχτηκε δύο δυνατές μονομαχίες τον άφησαν στο περιθώριο, ένα σημαντικό διάστημα όταν η Ρεάλ σφυροκοπούσε τους συμπαίκτες του. Κάθε φορά που άγγιζε μπάλα ο Εμπαπέ όχι μόνο δημιουργούσε ρήγματα, αλλά σκόραρε κιόλας, στις δύο από τις τρεις φορές όμως ήταν οφσάιντ.

Η αλήθεια είναι πλέον ότι ο κλοιός σφίγγει γύρω από τα τρανά ονόματα που δοξάσαμε και λατρέψαμε. Ήδη ο βίος ορισμένων είναι αντίθετος, προσφέροντας ένα κοντράστ γενεών και καταστάσεων. Ο φέρελπις και κορυφαίος Εμπαπέ οδεύει προς τη Ρεάλ Μαδρίτης του μέλλοντος, ενώ ο κορυφαίος διαχρονικά κατά πολλούς Μέσι θα βλέπει τις πιθανότητες πρωταγωνιστικού ρόλου να μειώνονται δραματικά. Όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τον Ρονάλντο, τον Νεϊμάρ και τους υπόλοιπους αυτής της φουρνιάς. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, όπως ο Μόντριτς ή ο Μπενζεμά, αλλά δύσκολα κι εκείνοι να ξεφύγουν από τον αμείλικτο χρόνο. Απλώς μερικοί συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι οι μεγάλες βραδιές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, ορισμένοι άλλοι όχι ακόμη.

ΥΓ. Υπέροχος Μπενζεμά με ασυγχώρητα τελειώματα στις φάσεις…

ΥΓ. Ούτε ένα σουτ (!) δεν επιχείρησε ο Λέο…