Στις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνίες, που δέχονται προκλήσεις ανάλογα με τα ζητήματα που πραγματευόμαστε, αποτελεί φυσιολογική η στροφή μας προς τους θεσμούς για την ύπαρξη ευημερίας. Τα ΜΜΕ ως κοινωνικός θεσμός, υπηρετώντας (;) την αμερόληπτη ενημέρωση, ενώ η πολιτεία ως πρωταρχικός φορέας, στον οποίο συγκαταλέγονται πολιτική και οικονομία. Όλοι τους σχηματίζουν μία αδιάσπαστη αλυσίδα. ‘Ένας απαραίτητος, λοιπόν, δεσμός, χωρίς βέβαια πάντα να προσανατολίζεται στη καθαρότητα των καταστάσεων και στην ειλικρινή εικόνα προς τους δεσμώτες του.

Τα μέσα ενημέρωσης, λοιπόν, έχουν ριχτεί στη μάχη για την προσέγγιση της κρίσεως του κορωνοϊού. Με αμείωτες ώρες μας μεταδίδουν εικόνα από κάθε άκρη του πλανήτη. Πολιτικές αποφάσεις, επαναπροσδιορισμοί στο ζήτημα ή ακόμη και παραπλανητική αφήγηση ανάλογα με τις προτιμήσεις τους. Ωστόσο, αρκετό πλήθος στρέφεται στην αμφισβήτηση και αμφιβολία.

Κοιτάει και στην απέναντι πλευρά, καθώς η ενημέρωση εδώ και χρόνια δεν του φέρεται με σεβασμό και ειλικρίνεια. Θαμπώνεται, λοιπόν, από αμφιβόλου προελεύσεως ρητορικές, περί ύπαρξης εναλλακτικών θεωριών ή «κατασκευασμένων» ιών. Ως επακόλουθο, το συγκεκριμένο γκρουπ προσεγγίζει την κρίση ως αιτία ενός μυστηριώδους και μεγαλεπήβολου σχεδίου που η ανθρωπότητα ακόμη δεν έχει αντικρίσει.

Σε μία κοινωνία, που τα ΜΜΕ εγκαταλείπουν την υποστήριξη στο κοινό, είναι πλήρως κατανοητό η ατομική αντιπαράθεση σε όλα. Στις υποθέσεις ορισμένων, ότι όλα συνωμοτούν στη διάδοση ψευδών πληροφοριών, προστίθενται και η δυσπιστία ή στάση αρνητικότητας στην παρούσα συλλογική προσπάθεια. Όταν για παράδειγμα ένα ιδιωτικό κανάλι μπορεί και προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, πώς να μην καταλήξουμε σε διχογνωμία;

Γιατί το να τροποποιήσεις τον φακό σε επίπεδο ζωντανής μετάδοσης, μόνο παραπλάνηση και παραποιημένο μοντάζ το χαρακτηρίζει κανείς. Οι λόγοι ίσως να είναι προφανείς: είτε μία «σκηνοθετημένη» γεμάτη Παραλία μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα φόβου και τύψεων στους πολίτες, είτε φυσικά η ανάγκη το να βρίσκεται ο ιδιώτης… στο σακουλάκι των εκατομμυρίων της κυβέρνησης, παρέα με τους υπόλοιπους «αγωνιστές» ή «ευεργέτες» της μετάδοσης ή της δωρεάς. Άρα για εμένα προσωπικά, είναι φυσιολογικό κανείς να αναζητά αλλού την αλήθεια και να εναντιώνεται στην δεδομένα επιτακτική συνεισφορά που χρειάζεται να επιτελείται καθημερινά από όλους.

Κι αν δεν απολαμβάνεις μία υγιής σχέση και εμπιστοσύνη με τα ΜΜΕ, τότε η πολιτεία βρίσκεται εδώ για τη γενική συσπείρωση. Ή μήπως όχι; Τα μέσα ενημέρωσης μπορείς κατά κάποιον τρόπο να τα ελέγξεις. Άλλωστε, αναπτύσσουμε γνώμες και αφηγήσεις, ανάλογα με το τι επιλέγουμε να πληροφορούμαστε. Όμως, το κράτος αποτελεί τον πυρήνα των θεσμών. Από τη στιγμή που ζούμε σε ένα κράτος δίχως πολιτική ακεραιότητα εδώ και χρόνια και οικονομική αστάθεια, τότε η καχυποψία μας όλο και γιγαντώνεται στο πέρασμα του χρόνου.

Στη τωρινή κρίση, παρακολουθούμε μάλιστα τις εξελίξεις γύρω από τους εγωιστές πολιτικούς εθνών, η οποίοι μόνο λαϊκισμό και υπέρμετρη εγωπάθεια προάγουν στη πλάτη των λαών τους. Επιπλέον, η ευρωπαϊκή «οικογένεια» βιώνει κρίση συνεννόησης και συνεργασίας. Έθνη και οι πολιτικές τους ηγεσίες αρνούνται σε μία ίση αντιμετώπιση των επιπτώσεων του ιού, καθώς αφορά όλα τα μέλη της ένωσης.

Πώς λοιπόν οι πολίτες να μη γυρίσουν τη πλάτη σε φορείς που κοιτούν αντίστοιχα το δικό τους μοναδικό καλό; Όταν οι ίδιοι πολιτικοί δεν νοιάζονται πραγματικά για κρυστάλλινες αλήθειες ή κοινές, δραστικές ενέργειες προς τον κόσμο, πώς ο δεύτερος θα εναποθέσει πάλι τις ελπίδες του στις αρχές του κράτους;

Το όραμα λείπει εξ αρχής σε κάθε πολιτική παράταξη. Εάν μία κοινωνία ανοικοδομείται με ίσες ευκαιρίες, με ενδιαφέρον στη συλλογική πορεία, τότε ίσως οι ανένδοτοι άνθρωποι επιστρέψουν στο πλευρό των υπολοίπων. Η ταμπέλα του ‘’όλα είναι ψέματα’’ πιστώνεται και στους ίδιους, καθώς απαιτείται έρευνα για να αναζητήσεις απαντήσεις από όλες τις υπάρχουσες σκοπιές. Έτσι, λοιπόν, κανείς θα καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Η απαντήσεις δεν στέκονται μπροστά μας, αλλά θα χρειαστεί χρόνος μέχρι να αποκομίσουμε τις ορθές και πλήρως εμπεριστατωμένες. Επίσης, η αλήθεια δεν είναι μοναδική και ανέγγιχτη. Αντιθέτως, πολλές αλήθειες σε επιμέρους γεγονότα κατακλύζουν τη ζωή μας.

Αναφέροντας στην εισαγωγή περί αλυσίδας, σε αυτήν όλοι οι θεσμοί παρευρίσκονται αλληλένδετοι. Το ζήτημα είναι κατά πόσο αξία και εγκυρότητα διαθέτουν οι ίδιοι, προκειμένου να επέρχεται ισορροπία έχοντας συμπαραστάτες όλους τους πολίτες. Εγκαταλείποντας την ορθότητα, η αμφισβήτηση θα διαιωνίζεται, ενώ οι άνθρωποι θα απομονώνονται στη δική τους εναλλακτική πραγματικότητα, την αναδυόμενη από την προδοσία των θεσμών μίας κοινωνίας.