Από την Σμύρνη με αγάπη: ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ! ΔΕΝ ΦΥΓΑΜΕ ΠΟΤΕ! (El Comandante)

Εκεί που κάποτε δέσποζε το σημείο αναφοράς του αθλητισμού ολόκληρης της Ιωνίας, το γήπεδο του Πανιωνίου στην Σμύρνη, σήμερα υψώνεται το νέο γήπεδο της Altay. Φυσικά, το όλο τοπίο, τίποτα δεν θυμίζει από την τοποθεσία εκείνων των αλλοτινών εποχών. Το μόνο μέρος που πεισματικά αντιστεκόταν στον χρόνο και αποτελούσε το μοναδικό σημείο αναφοράς και σύνδεσης με εκείνη την εποχή, ήταν το ελληνορθόδοξο νεκροταφείο, που βρισκόταν ακριβώς πίσω από το γήπεδο, καθώς εκεί είχε φροντίσει ο Εθνομάρτυρας Χρυσόστομος να βρεθεί ο χώρος που θα στεγαζόταν ο Πανιώνιος.

Για να χτιστεί το καινούργιο στάδιο της Altay, οι απόγονοι της τουρκιάς, ως γνήσιοι… “πρεσβευτές” αυτών που δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο (κυριολεκτικά) δεν πολυ-στάθηκαν σε πράγματα που γι’ αυτούς αποτελούσαν ανέκαθεν… λεπτομέρειες: ξεπατώσανε το νεκροταφείο εκ… βάθρων. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο… Κι όταν λέμε τίποτα, ο όρος αποδίδεται στο απόλυτο της ερμηνείας του. Καλύτερα να μην σας πω τί απέγιναν τα κόκκαλα των Σμυρνιών προγόνων μας που εδώ και αιώνες αναπαύονταν εκεί…
Ανοίγω μιά παρένθεση εδώ για να σας ενημερώσω, ότι ευτυχώς βρέθηκαν κάποιοι και φρόντισαν να πάνε νύχτα, μετά τα έργα, κυριολεκτικά μετά φόβου Θεού, αλλά και πλήρεις… πίστεως και περιμάζεψαν όσα οστά είχαν ξεθαφτεί και οι Τούρκοι τα είχαν πετάξει τριγύρω…

Δύναμαι δε να γνωρίζω, ότι τα έχουν κρύψει σε ασφαλές μέρος. Μάλιστα πρόθεσή τους είναι, να έρθουν σύντομα σε επαφή με τους αρμόδιους προσφυγικών Δήμων στην Ελλάδα, ώστε τα κόκκαλα των προγόνων μας, να επιστρέψουν στα εδάφη της μητέρας πατρίδας, με τις τιμές που τους αρμόζουν, ώστε να αναπαυτούν -επιτέλους- σε ένα νεκροταφείο στον τόπο τους. Μακάρι να πετύχουν αυτό που έχουν βάλει στο μυαλό τους, άν και πολύ φοβάμαι πως σε εποχές που οι πολιτικοί και οι Δημοτικοί άρχοντες, έχουν καταληφθεί από… ιστορική αλεργία, δύσκολα θα βρούν ευήκοα ώτα (κι εύχομαι ολοψύχως να διαψευστώ…).

Ένα άλλο σημείο αναφοράς της Σμύρνης ήταν το περίηφμο “quai”. Η προκυμαία δηλαδή, που πρίν την καταστροφή, έσφυζε από ζωντάνια. Μιά ζωντάνια που έσβησε μιά και καλή τον μαύρο Σεπτέμβρη του Ελληνικού ολοκαυτώματος. Σήμερα, εκεί που πρίν από έναν αιώνα σφαγιάζονταν οι πρόγονοί μας εν μέσω… συνωστιμού, το τοπίο φαντάζει ήσυχο, ό,τι πρέπει για μιά χαλαρή, ρομαντική περατζάδα. Τίποτα δεν μαρτυράει τις σκηνές της γεννοκτονίας που εκτυλίχτηκαν στην προκυμαία, πρίν από 100 χρόνια.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τίποτα πια, δεν θυμίζει την ιστορία ούτε του γηπέδου του Πανιωνίου (απ’ όπου και μεταλαμπεδεύτηκε το άθλημα, στην μητροπολιτική Ελλάδα), ούτε από το ξακουστό σε Δύση και Ανατολή “quai de Smyrne” που στόλιζε τα καρτ-ποστάλ της εποχής και ώθησε τον ίδιο τον Ernest Hemingway να γράψει το ομώνυμο βιβλίο του περιγράφοντας το δράμα του ξεριζωμού…

Τίποτα;
Όχι ακριβώς…
Κάποιοι ως φαίνεται έχουν διαφορετική γνώμη…
Και μάλιστα πεισματικά, κινούμενοι ενάντια στη λήθη του χρόνου και αρνούμενοι να παραδοθούν, ακόμα κι αν πέρασαν 100 χρόνια από τότε, αντί να… “κάτσουν ήσυχοι”, βροντοφωνάζουν πως τα χώματα των προγόνων τους τα ιερά, είναι ακόμα δικά μας. Γιατί είναι ΑΥΤΟΙ, εκεί! Ακόμα… Και χάρη σ’ αυτούς οι δρόμοι της Σμύρνης γύρω από το παλιό γήπεδο του Πανιωνίου και πολλά σημεία, όπως κολώνες, παγκάκια και τοίχοι στην προκυμαία γέμισαν με αυτοκόλλητα που με κυανέρυθρα γράμματα αποκαθιστούσαν την αλήθεια:
“ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ. ΔΕΝ ΦΥΓΑΜΕ ΠΟΤΕ!”

Επιμένουν με αυτήν τη στάση τους, να μας δείχνουν ότι όλοι μας ουσιαστικά, είμαστε κατά κάποιον τρόπο ακόμα εκεί…Όλοι εμείς, οι απόγονοι των Σμυρνιών, είμαστε εκεί, χάρη σ’ αυτούς τους λιγοστούς, που κόντρα σε κάθε λογική, βρήκαν και την ευκαιρία και τον τρόπο να μας το θυμίσουν. Κάποιοι που επιμένουν σταθερά… κυανέρυθραστα να θυμίζουν σε όλους, με μιά συγκινητική συμβολική κίνηση, ότι… “Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρνει κι άλλο”.

Δεν ξέρω με τί συναισθήματα μπορεί να υποδέχτηκε ο καθένας σας τις φωτογραφίες αυτές. Εγώ μιά φορά έκλαψα. Και δεν ντρέπομαι να το πω δημόσια. Έκλαψα από πίκρα, από παράπονο, από οργή, από λύπη, από νοσταλγία για την γη των πατέρων, από “γαμώτο”, από το βάρος της αδικίας, από την ανέχεια, από όλα… Μα πιό πολύ έκλαψα, γιατί ένιωσα μηδαμινός μπροστά στο μεγαλείο εκείνων των λιγοστών, που προχώρησαν σ’ αυτήν την κίνηση.

Ούτε μιά χούφτα άνθρωποι δεν έμειναν στα “ματωμένα χώματα” της Διδώς, μα όρθωσαν τ’ ανάστημά τους και φώναξαν έναν αιώνα μετά ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ! ΔΕΝ ΦΥΓΑΜΕ ΠΟΤΕ! Κι ο αχός από την… σιωπηρή αυτή κραυγή τους, αποτυπωμένη σε ένα αυτοκόλλητο με κυανέρυθρα γράμματα, διασχίζει το Αιγαίο, για να φτάσει στ’ αυτιά μας και να αντηχήσει σε άλλους ενοχλητικά και σε άλλους σαν μελωδία. Κι έτσι όπως αυτό το… υπόκωφα παταγώδες μήνυμα, κοινωνεί ιστορικές μνήμες και ατέλειωτο βαθύ γαλάζιο στην ηπειρωτική Ελλάδα, καταφέρνει να σπάσει τα δεσμά του χώρου και να φτάσει ως τα ουράνια. Εκεί  που οι παππούδες μας κι οι γιαγιάδες μας, λάμποντας από χαρά, κλείνουν πονηρά το μάτι σ’ αυτούς που βρήκαν τα… cojones να κάνουν προβούν σ’ αυτήν την κίνηση και τους σιγοψιθυρίζουν:
“Εμείς σας ευχαριστούμε! Χάρη σ’ εσάς, ξαναγυρίσαμε για λίγο στις εστίες μας…”

El Comandante

Διαβάστε Περισσότερα