Από το λυκόφως του Messi, στο λυκαυγές του Mbappe

“Oid mortales” (Ακούστε το θνητοί”) λέει ο εθνικός ύμνος της Αργεντινής.
Ακούστε το λοιπόν θνητοί όλου του κόσμου: Η Αργεντινή είναι για 3η φορά στην ιστορία της παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Αν ένα ματς στην καριέρα του, άξιζε πραγματικά να το πάρει ο Messi, δεν ήταν άλλο παρά αυτός ο τελικός. Και μπορεί ο θεός της μπάλας να είχε διαφορετική άποψη και να νεκρανάστησε από το πουθενά τους Γάλλους, βγάζοντας τους μέσα σε ένα δεκάλεπτο από την αφάνεια και βάζοντάς τους ξανά στο χάρτη, όμως σ’ αυτόν το τελικό, ο “pulga” είχε αποφασίσει να έχει αυτός, την τελευταία λέξη. Κι ο Μαρτίνεζ, φρόντισε για μία ακόμη φορά, να του κλείσει το μάτι συνωμοτικά και να του κάνει το καλύτερο δώρο, με δύο κατεβάσματα των ρολών σε ισάριθμα πέναλτυ.

Αυτός ο τελικός, είχε μεν μιά Γαλλία που ξυπνώντας αργά μέσα της το μέταλο του πρωταθλητή κόσμου, πήγε να κάνει την μεγάλη ανατροπή, είχε όμως από την άλλη, μία Αργεντινή, με… Messi αλλά δίχως… τέλος. Ο «Lio» άνοιξε το σκορ με δικό του πέναλτυ. Παρά την εμφανή κούραση πρός το τέλος της αναμέτρησης, τράβηξε κουπί, έδωσε το προβάδισμα στην ομάδα του με δικό του το τρίτο τέρμα. Έβαλε ένα από τα πλέον καθοριστικά πέναλτυ στην διαδικασία (το πρώτο), κάλμαρε την ομάδα του, όταν εντελώς ανέλπιστα αυτή βρέθηκε στο καναβάτσο, κράτησε το ηθικό των συμπαικτών του, κράτησε την μπάλα όσο έπρεπε και έδωσε μέχρι και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του, για να δει το όνειρό του να ολοκληρώνεται.
Αναμφίβλα, ήταν ο καλύτερος τελικός που έχουμε ποτέ δει οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι. Ένας τελικός, που άναψε από την αρχή με τους διψασμένους για τον τίτλο Αργεντίνους, αλλά φούντωσε για τα καλά με το come back των Γάλλων. Το κέφι και το κυνήγι ενός πολυπόθητου τίτλου από μία «Albiceleste» που έδειξε ξεκάθαρα ότι το ήθελε περισσότερο, κόντρα στην ολική επαναφορά-νεκρανάσταση των τρικολόρ, που έδειξαν πολύ σκληροί για να πεθάνουν και τιμώρησαν την αφέλεια των Αργεντίνων, που από το 70 και μετά, θεώρησαν ότι είχαν ως μοναδικό αντίπαλό τους… τον χρόνο.

Emiliano Martinez: κάντο όπως ο Goycochea
Στον τελικό αυτό είδαμε αναμφίβολα ποιές ήταν οι πραγματικές δυνατότητες της Γαλλίας, απέναντι ίσως στην πλέον δυνατή αντίπαλο που είχε συναντήση μέχρι σήμερα. Αν εξετάσουμε την εξέλιξη του αγώνα με βάση τον τρόπο παιχνιδιού των δύο Εθνικών, τότε η ομάδα του Deschamps δεν δικαιολόγησε σε καμία περίπτωση τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας.
Η Γαλλία -πολύ απλά- έπαιξε το ποδόσφαιρο που την χαρακτηρίζει: αυτό μιάς ομάδας που τελεί εν ληθάργω, πλήν όμως συνέρχεται απ’ αυτόν και μέσα σε ένα δεκάλεπτο ξέσπασμά της, μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω στο παιχνίδι της. Καμία ομάδα όμως, όσο καλά κι άν παίζει στα τελευταία λεπτά του αγώνα, δεν δικαιούται να σηκώσει μία κούπα, όταν είναι εξαφανισμένη στο γήπεδο για 80 ολόκληρα λεπτά.Αυτό λέει η λογική. Στο ποδόσφαιρο όμως, ως γνωστόν οι κανόνες πάνε… περίπατο.
Αντιθέτως η Αργεντινή, για μία ακόμη φορά «κάθησε» στο β’ ημίχρονο και επαναπαυόμενη στη διαφορά του σκορ, δεν έδειξε την απαραίτητη σοβαρότητα, στις δύο ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν, να βάλει τέλος στο παιχνίδι, πολύ πριν ο Διαιτητής σφυρίξει τη λήξη. Παρ’ ολίγον δεν να πληρώσει την αφλογιστία του Lautaro Martinez σε 3 φάσεις-κλειδιά.Όμως ένας άλλος Μαρτίνεζ, ο υπερασπιστής της εστίας των Αργεντίνων, ένα παιδί που βίωσε φτώχεια και πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, είχε άλλη γνώμη και στην εκπνοή του αγώνα, έσωσε και τον συνεπώνυμό του και την Εθνική του ομάδα, από την ήττα. Στη δε διαδικασία των πέναλτυ (και σε αυτόν τον αγώνα) θεώρησε σωστό, να κλέψει κάτι από τη δόξα του Goycochea μόνο που αυτή τη φορά, ο νεαρός γκολκήπερ, έδωσε στην Εθνική της χώρας του, το Κύπελλο.

Τους έκανε… Kolo–M(a)uni
Οι Γάλλοι είχαν πολλές λανθασμένες μεταβιβάσεις, παρουσιάστηκαν ασύνδετοι στο κέντρο και κυριολεκτικά ανύπαρκτοι μπροστά, κατά τη διάρκεια της 90λεπτης αναμέτρησης. Ο Βαραν επάνω στον Αλβαρεζ, απεδείχθη λάθος από τη μεριά του Deschamps. Ωστόσο, η αλλαγή του Giroud ο οποίος δεν φάνηκε και η είσοδος του νεαρού Τουρέ και της αποκάλυψης του αγώνα, του.. Κολο Μαουνί, έκαναν την Γαλλία να ξαναβρίσκει σιγά-σιγά τα πατήματά της. Μία Γαλλία που καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού παρουσιάστηκε άνευρη και που μέχρι την επίτευξη του πρώτου της τέρματος, δεν είχε βγάλει αντίδραση.Αρχής γενομένης στο 80΄ λεπτό όμως, ο Γάλλος γίγαντας «ξύπνησε» και μέσα σε ελάχιστα λεπτά, κατάφερε με δύο φάσεις να βγάλει ισάριθμα γκολ, στήνοντας τον Messi και την παρέα του, με την πλάτη στον τοίχο. Από εκείνο το σημείο και μετά, το momentum το είχε αναμφίβολα η Γαλλία. Έχοντας απέναντί τους, τους Αργεντίνους χωρίς λύσεις και με το ηθικό… στο χόρτο, οι «τρικολόρ» με τον Mbappe, σε ρόλο λιονταριού που ξυπνάει από λήθαργο και τον Kolo–Mauni να αποτελεί την μεγάλη αποκάλυψη αυτού του τελικού, έπαιξαν τα ρέστα τους μέχρι τέλους.

Έκλεισαν στόματα τα… παλιοσείρια
Από την άλλη, η επιλογή του δίδυμου Ταλιαφίκο-Ντι Μαρία, στην αριστερή πλευρά, δικαίωσε τον πάγκο της Αργεντινής, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό των επιθέσεών τους εκδηλώθηκε από εκεί. Η ομάδα του Μέσσι, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τους διαδρόμους που βρήκαν ανοιχτούς στην Γαλλική άμυνα, ήταν οι αναμφισβήτητοι κυρίαρχοι στον χώρο του κέντρου, γεγονός που απέδωσε καθώς επιθετικά με 9 τελικές έναντι 0 των Γάλλων μέχρι το 70o λεπτό, είχαν το πάνω χέρι σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Μεγαλο παιχνίδι από το δίδυμο De Paul–MacAlister, στα δύο άκρα του κέντρου, οι οποίοι τα έδωσαν όλα και απετέλεσαν τους κινητήριους άξονες της ομάδας τους. Ωστόσο, οι αλλαγές των Paredes-Martinez, άργησαν καθώς τα δύο χαφ των Αργεντίνων, όπως και ο Μέσσι (ως ήταν λογικό) είχαν ήδη αρχίσει να δείχνουν εμφανή σημάδια κόπωσης.
Ωστόσο, στη διακοπή για την παράταση, οι Λατίνοι, βρήκαν τον χαμένο τους εαυτό και με τον Messi, να αναλαμβάνει ξανά ηγετικό ρόλο, πέτυχε να ανυψώσει το ηθικό της ομάδας του. Το τέρμα που έφερε τη σφραγίδα του, έβαλε μπροστά την ομάδα του και άν έληγε με 3-2 το σκορ, θα μιλάγαμε για πολλά χρόνια, για τον τρόπο με τον οποίο ο… Μεσσί-ας κατέβασε από τον σταυρό του μαρτυρίου την “Albiceleste” και την ανέστησε.

Όμως ο Mbappe, θέλησε να δείξει ποιός είναι το αφεντικό και με προσωπικό του τέρμα, έφερε το ματς στα ίσια του και την διαδικασία των πέναλτυ, στις εστίες των δύο αντιπάλων, δηλώνοντας με τον καλύτερο τρόπο, ότι στη μετά-Messi εποχή, αυτόν θα πρέπει να λογαριάζουν ως το… νέο αφεντικό του ποδοσφαίρου.

Τίτλοι τέλους για “Albiceleste” και “τρικολόρ”
Κοινός παρονομαστής για τις δύο ομάδες: το γεγονός πως σε αυτό το μουντιάλ, έκλεισαν τον κύκλο τους. Τον έκλεισαν με ένα παγκόσμιο Κύπελλο η κάθε μία, αφήνοντας ωστόσο μετέωρη την παρακαταθήκη τους για το μέλλον τους: το κτίσιμο των δύο εθνικών ομάδων, ξεκινάει από την αρχή και αναμένεται να είναι μιά δοκιμασία που θα πάρει το χρόνο της. Η Αργεντινή αν και διαθέτει αρκετό… νέο αίμα στις τάξεις της, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την μετά-Μέσσι εποχή. Η Γαλλία αντιθέτως, θα συνεχίσει να έχει στη διάθεσή της το αναδυόμενο αστέρι της τον Εμπαπε, πλήν όμως θα της πάρει χρόνο να ξαναβρεί τον βηματισμό της, καθώς η νέα γεννιά πολλά υποσχόμενων ποδοσφαιριστών, που θα κληθούν να την κρατήσουν στα ψηλά μπαλκόνια βραχυπρόθεσμα, φάνηκε ότι θέλει πολύ δουλειά. Η εσωστρέφια, μάλλον θα είναι ο προορισμός και των δύο φιναλίστ για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν.
Η Διαιτησία του Πολωνού σε γενικές γραμμές ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς σε κάθε μεγάλο ντέρμπυ, με τις λιγοστές -πλήν κομβικές-αμφισβητούμενες φάσεις της αλλά σε καμία στιγμή το παιχνίδι δεν ξέφυγε από τον έλεγχό του. Βρισκόταν κοντά στις φάσεις, δεν χρειάστηκε το V.A.R. άν και δεν θα είχε ουδέν τον μεμπτό αν τον καλούσαν από το control να δει τις φάσεις των 2 πέναλτυ…
Μεγάλο φάουλ η επιβολή της ένδυσης του Lio με… κελεμπία. Είναι κάτι που η F.I.F.A. (κακώς αν δεν ήταν ενήμερη) δεν έπρεπε να αποδεχτεί και θα πρέπει να φροντίσει να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Δηλαδή, άν υποθετικά η Ελλάδα, κατακτήσει ένα μουντιάλ εντός της Τουρκίας, θα αναγκαστεί ο αρχηγός της Εθνικής να φορέσει… φέσι; Η ίδια η Διεθνής Ομονσπονδία, που έχει ως λάβαρό της, την καταπολέμηση του ρατσισμού, δεν θα πρέπει να αφήνει εθνοτικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά σύμβολα, να αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του, της κορωνίδας του αθλήματος.