ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΣΑΛΟΝΙΑ…….

Αρκετά χρόνια πριν το Champions League γίνει στα μέσα της εβδομάδος η αγαπημένη μας συνήθεια και η Euroleague η ρουτίνα κάθε μπασκετόφιλου , κάθε Πέμπτη υπήρχε μια ομάδα, ,η ομάδα όλων των Ελλήνων που ουσιαστικά μας έμαθε τους κανονισμούς του αθλήματος και μας έκανε να ερωτευτούμε το μπάσκετ. Στον απόηχο του Ευρωμπάσκετ του 1987 ο Άρης έμοιαζε σαν έτοιμος από καιρό , να αρπάξει την κληρονομία εκείνου του καλοκαιριού και να την προσαρμόσει στα δικά του δεδομένα.

Ο σύλλογος όπου το τμήμα μπάσκετ , αγαπήθηκε όχι μόνο από την μεγαλύτερη μερίδα των Ελλήνων φιλάθλων αλλά θαρρεί κανείς από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Το γιατί έχει πολλές εξηγήσεις. Ήταν όταν έπρεπε εκεί , πρωταθλητής Ελλάδος με τον εμβληματικό Γκάλη και το παλικάρι Γιαννάκη. Ήταν εκεί με τον εκρηκτικό προπονητή Γιάννη Ιωαννίδη που λατρεύεις και μισείς το ίδιο αλλά που ίσως ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη εποχή στην καλύτερη ομάδα. Η πειθαρχεία του coach, για έναν σύλλογο που ξαφνικά ξεπέρασε τα σύνορα της πόλης , αγαπήθηκε το ίδιο με την Εθνική ομάδα και σταδιακά κατέκτησε τα ευρωπαϊκά σαλόνια , ήταν επιβεβλημένη.

Κάποιες από τις εκφράσεις που υπάρχουν στα χείλη των φίλων του αθλήματος σχεδόν καθημερινά έχουν τις ρίζες στην χρυσή ομάδα της εποχής.

Τον μεγάλο Άρη. Τον Αυτοκράτορα. Πολύ πριν το pick & roll των Διαμαντίδη-Μπατίστ υπήρχε το back door των Γκάλη-Γιαννάκη. Πολύ πριν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός αρχίσουν να μετρούν αδιάκοπα τις συμμετοχές τους σε Final Four υπήρχε ο Άρης να μας μάθει τι είναι Final Four. Μάλιστα η πρώτη του συμμετοχή ήταν και η παρθενική διοργάνωση Final Four του θεσμού με την μορφή που την γνωρίζουμε σήμερα.

Γάνδη-Μόναχο-Σαραγόσα , τρία διαδοχικά Final Four για τον Άρη .Κανένα τρόπαιο, πολλές αναμνήσεις .Μπήκαν όμως οι βάσεις και για τον ίδιο τον σύλλογο να φέρει τα επόμενα 15 χρόνια 3 Ευρωπαϊκά κύπελλα στην Θεσσαλονίκη. Ο αριθμός ίσως δεν είναι τυχαίος τελικά. Ένα για κάθε μια συμμετοχή στο Final Four.

Στην Γάνδη το 1988 το άγχος ήταν μεγάλο το ίδιο όμως και οι αντίπαλοι. Η ήττα στον ημιτελικό από την Τρέϊσερ του θρυλικού Μπομπ Μάκαντου πόνεσε αρκετά , και η πρώτη οργανωμένη μετακίνηση χιλιάδων Αρειανών εκτός των συνόρων δεν συνοδεύτηκε από την κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου.

Το 1989 στο Μόναχο , η ομάδα ήταν πιο έμπειρη .Πολλοί πίστευαν ότι αυτή θα ήταν η στιγμή της. Όμως εκείνος ο απρόσμενος καυγάς του Γιαννάκη με τον επίσης θρυλικό Μαγκί άλλαξε τα δεδομένα της αναμέτρησης με την Μακάμπι και δυστυχώς το 0/2 ήταν γεγονός.

Στην Σαραγόσα το 1990 η ομάδα δεν ήταν τόσο έτοιμη και στον αγώνα με την οικοδέσποινα Μπαρτσελόνα όπου με την σειρά της έπαιζε τα ρέστα της για το πρώτο της ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ηττήθηκε αρκετά εύκολα. Σαν Επιφάνιο , Σολοθάμπαλ , Χιμένεθ έγραψαν τον επίλογο εκείνης της πορείας που είχε καθηλώσει όλη την Ελλάδα.

Μήπως όχι τελικά?. Ο Άρης συνέχισε να απασχολεί το άθλημα και την χρυσή δεκαετία του ’90. Παρόλο που ο ΠΑΟΚ ήταν ο νέος πρωταθλητής και το μπάσκετ <κατέβηκε> διαδοχικά στην πρωτεύουσα τον Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό.

Ο αρχηγός Γιαννάκης έμεινε όσο μπορούσε και οδήγησε στο πολυπόθητο τρόπαιο την ομάδα στο Τορίνο το 1993 απέναντι στην Εφες Πίλσεν , με το παιχνίδι να σημαδεύεται από τα επεισόδια μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων οπαδών σε μια εποχή που οι σχέσεις των δυο χωρών δεν ήταν οι καλύτερες.

Το 1997 κατακτά και το κύπελλο Κόρατς .Το κάνει όμως με τον δικό του τρόπο. Έχοντας χάσει το πρώτο παιχνίδι<ο τελικός ήταν διπλός> ανατρέπει διαφορά 11 πόντων μέσα στην Προύσα απέναντι στην Τόφας θυμίζοντας γιατί παραμένει ακόμα Αυτοκράτορας. Το 2003 θα κατακτήσει μέσα στο Αλεξάνδρειο το τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία του απέναντι στην Πρόκομ δείχνοντας ότι μπορεί ακόμα εκτός των συνόρων να φέρνει επιτυχίες.

Τι ήταν και τι εκπροσωπούσε ο Αυτοκράτορας ?

Η κληρονομία εκείνης της ομάδας του ‘80 είναι αυτό το οποίο την καθιστά ακόμα και τώρα πρώτη στις καρδιές των φιλάθλων της χώρας και ιδιαίτερα των φίλων του αθλήματος.

Αρκετή συζήτηση υπάρχει για τις επιλογές ξένων παιχτών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού την σημερινή εποχή και τον καθοριστικό παράγοντα που παίζουν στο να φτάσουν στην κατάκτηση του τροπαίου. Μην λησμονούμε ότι ο Άρης ήταν ο πρώτος στην μπασκετική κοινότητα που του ασκήθηκε η συγκεκριμένη κριτική. Ίσως η καλύτερη επιλογή ξένων παιχτών , του είχε δώσει το τρόπαιου του κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Εκτός όμως των καθαρά αγωνιστικών στοιχείων μήπως ο Άρης ήταν και όλα αυτά τα μικρά πράγματα που δημιουργούν αναμνήσεις .Ο Γιούγκεμπραντ πολύ πριν τον σταρ Λαμόνικα για να <βγάλουμε> τα απωθημένα μας. Τα κίτρινα χαρτάκια από τον χρυσό οδηγό και τα ρολά των ταμειακών μηχανών (πριν γίνουν παράγοντας για την έκβαση του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος) πριν την έναρξη του παιχνιδιού .

Τα επινίκια στα μπουζούκια πολύ πριν το ζεϊμπέκικο των αρχηγών Αλβέρτη & Σπανούλη αποτελέσει το must της γιορτής για την κατάκτηση της Ευρώπης. Η αντιπαλότητα και η προσωπικότητα των Ντακουρί , Τζάμσι ,Ρίβα ,Κούκοτς και του coach D΄Antoni.

Ο σύλλογος έχει τον κόσμο του, που γνωρίζει το άθλημα και στις δύσκολες στιγμές ήταv και θα είναι εκεί. Λένε στον αθλητισμό ότι ομάδα με κόσμο δεν πρόκειται ποτέ να σιγήσει. Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται ?