Φαντάζει σαν άλλη μια διακοπή των εγχώριων πρωταθλημάτων για χάρη των ενδιάμεσων υποχρεώσεων των εθνικών ομάδων αλλά δεν είναι. Διόλου απίθανο η 20η Νοεμβρίου να είναι κυκλωμένη στα ημερολόγια εδώ και πάρα πολύ καιρό. Παρόλα αυτά διόλου απίθανο επίσης να σαστίζουμε και να απορούμε προς στιγμήν κάθε φορά κοιτάζοντας την, μη γνωρίζοντας ποια υποχρέωση δεν πρέπει με τίποτα να λησμονήσουμε. Σίγουρα όμως κάτι τέτοιο δεν μέλει να συμβεί γιατί πρόκειται για το Παγκόσμιο Κύπελλο, την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον πλανήτη.

Είναι η 22η διεξαγωγή αυτής της διοργάνωσης και προτού ξεκινήσει έχει κατακτήσει ήδη κάποιες πρωτιές. Για πρώτη φορά λαμβάνει χώρα στον Αραβικό κόσμο και για πρώτη φορά δε τέτοια ασυνήθιστη κατά τα πεπραγμένα χρονική εποχή. Είναι όμως και η διοργάνωση που έχει ξεσηκώσει και οδηγήσει μεγάλο κομμάτι του πανταχού αθλητικού κόσμου στο μποϊκοτάζ της, λόγω των σκληρών εργασιακών συνθηκών και θανάτων που έχουν προκληθεί τα χρόνια των έργων προετοιμασίας.

Το αν θα έπρεπε εξαρχής το Κατάρ να αναλάβει το Μουντιάλ και το αν θα έπρεπε όντως να πραγματοποιηθεί μετά τα όσα ήρθαν στο φως είναι μια άλλη συζήτηση. Την Κυριακή πάντως θα έχουμε σέντρα και στις 18 Δεκεμβρίου νικητή, που θα μείνει αναμενόμενα στην ιστορία.

Εδώ λοιπόν θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια απόπειρα να χρήσουμε φαβορί κατάκτησης με ένα τρόπο κάπως πιο εξονυχιστικό και αναλυτικό.

ΑΓΓΛΟΙ-ΓΑΛΛΟΙ ΤΑΡΤΑΡΑ /ΓΛΙΤΩΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΟΙ?

Τα “λιοντάρια” είναι σύμφωνα με τις στοιχηματικές εταιρίες το 4ο φαβορί και κατ’εμέ δεν πιστεύω πως η ώρα τους έχει έρθει. Επί Σάουθγκεϊτ είναι φανερή η πρόοδος που έχει γίνει, από την άποψη ότι έφτασαν στους τέσσερις του Μουντιάλ του 2018 και στο τελικό του Γιούρο 2020. Το τρόπαιο βέβαια στο δικό τους σπίτι δεν πήγε. Η ποιότητα σαφώς και υπάρχει και δεν αποκλείω να πάει μακριά και τώρα, αλλά υπάρχει κάτι το οποίο με προβληματίζει και με απομακρύνει από το να στηριχτώ πάνω στην χώρα από την Γηραιά Αλβιώνα. Αυτό είναι η έλλειψη ξεκάθαρης ύπαρξης κορμού βασικής ενδεκάδας. Η ύπαρξη πολλών διαθέσιμων όπλων μπορεί καμία φορά να μπερδέψει τα πράγματα και νομίζω ότι το κάνει στην προκειμένη περίπτωση. Το παρατηρήσαμε στο Nations League και νομίζω πως ακόμα και σήμερα δεν έχουν καταλήξει κάπου. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο μετά από μια ήττα ή μια πολύ μέτρια απόδοση, την επομένη να γίνουν 5-6 αλλαγές στο βασικό σχήμα. Αυτό ναι, σημαίνει πιθανώς ότι ο πάγκος είναι πολυτελείας, αλλά στην μεγάλη πλειονότητα τους οι ομάδες που το κατέκτησαν το τρόπαιο, ήταν ομάδες που πήγαν γνωρίζοντας τι θέλουν να κάνουν και με ποιους καιρό πριν. Επιπλέον, πρέπει να δούμε και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι σημαντικοί παίκτες της εκάστοτε εθνικής. Στέρλιγνγκ μετράει 3 γκολ σε 12 παιχνίδια, Μάουντ 2 σε 14, Κάλβιν Φίλιπς έχει παίξει μόλις μια φορά φέτος, όσες έχει δηλαδή σκοράρει και Γκρίλις στις 8 φετινές του συμμετοχές, ενώ ο μέχρι πρότινος βασικός κεντρικός αμυντικός Μαγκουάιρ συνεχίζει να μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Περιπτώσεις που ένα χρόνο πριν αλλά και στα παιχνίδια του Nations αποτελούσαν σημαντικά γρανάζια της αγγλικής μηχανής.

Περνώντας τώρα στους τωρινούς παγκόσμιους πρωταθλητές(Γάλλους) η ανάλυση μου δεν χρειάζεται λεπτομέρεια. Η περίοδος 2015-2018 ήταν μαγική, ξεκίνησε με το να είναι φιναλίστ στο Γιούρο 2016(όχι αποτυχία αν σκεφτεί κανείς τι έκανε στις διοργανώσεις μετά το 2006) και ολοκληρώθηκε με την στέψη στην Ρωσία. Βλέπει κανείς τους δυο βασικούς επιθετικούς της, τον τωρινό κάτοχο της Χρυσής Μπάλας και το μεγάλο “golden boy” του ποδοσφαίρου και αυτομάτως γεμίζει με αυτοπεποίθηση πως αυτή η ομάδα μπορεί να κάνει το “repeat”. Λησμονά όμως ένα πράγμα, την βάση της μεγάλης επιτυχίας, που δεν ήταν η επιθετική της γραμμή, αλλά η μεσαία. “Δείξε μου τα χαφ σου να σου πω τι ομάδα είσαι”. Αμφιβάλλω πολύ για το αν ο Τσουαμενί, ο Ραμπϊό και ο άγουρος ακόμα Καμαβινγκά μπορούν να καλύψουν το κενό του Καντέ και του Πογκμπά (με την Γαλλία πάντα άλλος παίκτης). Για να πάρει την μπάλα ο Μπενζεμά και Εμπαμπέ πρέπει κάποιος να την μεταφέρει και δόξα τω θεώ στη Ρεάλ και την Παρί κάποιοι το κάνουν καλά, στους “τρικολόρ” δύσκολο.

Για τους Πορτογάλους θα αναφερθώ παρόλο που δεν βρίσκονται στα πρώτα τέσσερα φαβορί. Η απόδοση κατάκτησης κυμαίνεται πάνω από τα 15 €. Η αλήθεια είναι πως το ρόστερ της θα χαρακτηριζόταν ίσως και κάτι παραπάνω από πλήρες. Διαθέτει το πιο ολοκληρωμένο μπακ αυτή τη στιγμή στον ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, τον Ζοάο Κανσέλο, χαφ πρώτης ποιότητας όπως ο Μπρούνο Φερνάντεζ, Μπερνάντο Σίλβα, τον πιο ταχύ και εν γένει φορμαρισμένο ακραίο επιθετικό της Serie A τον Λεάο και τον Κριστιάνο

Ρονάλντο για τον οποίο αν δοθούν συστάσεις θα είναι ιεροσυλία. Βλέποντας τα αυτά σίγουρα εκπλήσσεσαι με την υψηλή απόδοση, όμως αυτή οφείλεται στις αμφιβολίες γύρω από το κατά πόσο ο ομοσπονδιακός της προπονητής έχει καταφέρει να βρει τον τρόπο όλοι αυτοί μαζί να αποδώσουν. Άλλωστε μετά την επιτυχία του Γιούρο της Γαλλίας δεν είδαμε κάτι από τους Ίβηρες που να μας ενθουσιάσει. Σε αυτό ήρθε και προστέθηκε ο τρόπος πρόκρισης στο Κατάρ μέσω των έξτρα αγώνων αφού η μαχητική Σερβία την πέταξε στην 2η θέση των ομίλων με την εκτός έδρας νίκη στις 14 Νοεμβρίου στην Πορτογαλία, ένα χρόνο πίσω. Αξίζει ωστόσο να την έχουμε από κοντά, αρκετοί παίκτες της έχουν ωριμάσει και οι ποιότητα σε μια διοργάνωση σύντομης διάρκειας παίζει ρόλο, κανείς δεν περίμενε την πορεία της Κροατίας το 2018 και πάντοτε μια ομάδα σε Μουντιάλ είναι εκείνη η οποία μας εκπλήσσει ευχάριστα. Θα είναι έκπληξη μια τέτοια ομάδα να πάει μακριά; ΟΧΙ θεωρητικά, πρακτικά όμως στις πανταχού συζητήσεις ελάχιστοι έχουν ξοδέψει χρόνο να μιλήσουν για αυτή.

«ΛΑΤΙΝΟΙ, Η ΑΠΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ»

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ-ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Για να βρούμε την τελευταία φορά που χώρα της Λ. Αμερικής κατέκτησε το τρόπαιο του Σίλβιο Γκατσανίγκα, είναι το μακρινό πλέον 2002, όταν και για πρώτη φορά χώρες από την Ασία ήταν οικοδεσπότες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αν μη τι άλλο, ο οιωνός υπάρχει. Όχι μόνο αυτός όμως.

Αυτό που στα μάτια μου ξεχωρίζει Βραζιλία και Αργεντινή από τους υπόλοιπους είναι το γεγονός πως μοιάζουν “πολύ ομάδες”. Σχεδόν μπορείς να πεις την βασική ενδεκάδα που μπορούν να κατεβάσουν, με τον κίνδυνο να πέσεις μια έξω, άντε δυο όχι παραπάνω. Νιώθεις ότι ο καθένας ξέρει τον ρόλο του και έχει κάνει πρακτική σε αρκετά παιχνίδια, έχει μπει στο πετσί για τα καλά.

Η “αλμπισελέστε” έχει γίνει επί Σκαλόνι μια ομάδα αρκετά σφιχτή και σκληρή στα μετόπισθεν. Η μεγάλη ποιότητα στο αμυντικό τρίτο δεν υφίσταται, οπόττε και όλη την ομάδα την παρατηρεί κανείς πραγματικά να μάχεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν δέχεται εύκολα γκολ πράγμα που τα κάνει όλα πιο εύκολα αφού η ποιότητα μπροστά των Μέσι, Ντιμπάλα , Λαουτάρο Μαρτίνεζ και Ντι Μαρία είναι αρκετή για να κάνει τη ζημιά ακόμα και σε μια μέτρια ή κακή τους εμφάνιση. Η ατυχία της βέβαια είναι ότι ο “αχώνευτος” γείτονας, την ποιότητα αυτή την έχει σε όλες τις γραμμές.

Από το νούμερο ένα(GK) μέχρι και την αιχμή του δόρατος η “σελεσάο” διαθέτει παίκτες τους οποίους η Αργεντινή δεν διαθέτει. Πολύ φοβάμαι ότι η ζημιά για την τελευταία θα γίνει όταν τα πράγματα γίνουν απαιτητικά πολύ για τα κεντρικά της χαφ. Παρέδες και Ντε Πολ δύσκολα θα μπορούσαν να συγκριθούν με τους Φαμπίνιο-Κασεμίρο , όπως και στην άμυνα όπου Μαρκίνιος και Τιάγκο Σίλβα δείχνουν ότι ακόμα μπορούν να κάνουν την διαφορά.

Νεϊμάρ, Βινίσιους, Ροντρίγκο,Ζεσούς βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση, ενώ παίκτες που φέτος έχουν ξεχωρίσει μέχρι στιγμήν στα εγχώρια πρωταθλήματα όπως για παράδειγμα ο Μαρτινέλι αποτελούν απλώς μια λύση ανάγκης στο πάγκο, στοιχεία πολυτελείας. Εδώ για μένα έρχεται και προστίθεται η πίκρα που τους άφησε το τελευταίο Κόπα Αμέρικα, όταν και το έχασαν από την αρμάδα του Μέσι μέσα στον ναό τους, το Μαρακανά. Είχαν αντιμετωπίσει πολύ χαλαρά εκείνο το τουρνουά γιατί στο ακριβώς προηγούμενο είχαν κάνει μια απλή passeggiata (όπως λένε και οι φίλοι μας Ιταλοί που θα απουσιάσουν) χωρίς καν το Νεϊμάρ. Φοβάμαι περισσότερο τις ομάδες που καλούνται να αγωνιστούν σε μεγάλα τουρνουά έπειτα από τρανταχτή επιτυχία παρά αποτυχία. Οι ποδοσφαιριστές της γενιάς του 2014 και μετά έχουν να αποδείξουν πολλά γιατί συγκρίνονται πάντα με θρύλους συμπατριώτες τους. Για ολόκληρο το βραζιλιάνικο έθνος το τρόπαιο του Μουντιάλ σημαίνει πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε και ιδού η μεγάλη τους ευκαιρία και ίσως για τους περισσοτέρους τελευταία. Κλειδί εδώ είναι και ο όμιλος τους. Καλούνται από την αρχή κιόλας να πάρουν τα ηνία κόντρα σε ομάδες σκληροτράχηλες και σε καμία περίπτωση δεν θα είναι χαλαροί. Πολύ καλύτερο από το να ξεκινήσουν με δυο θεαματικά αποτελέσματα κόντρα σε αντιπάλους που μόνο και η χαρά της συμμετοχής τους φτάνει. Κρύβει φουρτούνες μα αν καταλαγιάσουν είσαι ένα βήμα πιο μπροστά από όλους.

Η ποιότητα σε όλα τα φαβορί είναι αναμενόμενο να υπάρχει. Αυτό που πρέπει να ξεχωρίσουμε είναι η κατάσταση στην οποία ήταν μέχρι στιγμής οι εκάστοτε αστέρες αλλά και το κατά πόσο σίγουροι μοιάζουν οι ομοσπονδιακοί προπονητές σχετικά με το πλάνο που είτε έχουν καταρτίσει ή θα καταρτίσουν. Η ΒΡΑΖΙΛΙΑ μου μοιάζει η ομάδα που έχει καταφέρει να συνδυάσει όλα τα παραπάνω.

Ίδωμεν.