"Celeste": αναζητώντας ταυτότητα στην μετά Tabarez εποχή

Η νέα εποχή δεν ξεκίνησε καλά για την Ουρουγουάη. Η μετάβαση από την εποχή του Όσκαρ Ταβάρεζ, σε αυτήν τουα Diego Alonso, έδειξε ήδη από τα προκριματικά πως ήταν προβληματική. Η «Σελέστε» κατάφερε με το ζόρι να πάρει το εισιτήριο για το Κατάρ, στα γήπεδα του οποίου, συνεχίζει να προβληματίζει, καθώς οι επιλογές του πάγκου της, δείχνουν να μην είναι πρός την σωστή κατεύθυνση.

Είναι γεγονός πως κάθε προσπάθεια ανανέωσης και δη όταν δεν μιλάμε για Συλλόγους (όπου οι παίκτες βρίσκονται καθημερινά), αλλά για Εθνικά συγκροτήματα, θέλει τον… χρόνο της. Η ανανέωση που επιχείρησε ο Alonso, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι έχει δώσει μιά άλλη ταχύτητα και μιά άλλη πνοή στην Εθνική Ουρουγουάης, η οποία είχε άμεση ανάγκη από μία νότα φρεσκάδας που έλειπε από τις τάξεις της. Υπήρχε από πλευράς Ταβάρεζ μία… εμμονική τάση ως πρός τον κορμό και η ανανέωση, που ο «Καθηγητής» ευαγγελιζόταν, ήταν της φιλοσοφίας του… σταγονόμετρου. Δεν μπορεί όμως να κατηγορηθεί γι’ αυτό, καθώς ο άγραφος νόμος του παοδοσφαίρου λέει πως «συνταγή που αποδίδει, δεν αλλάζει»…

Η αντικατάσταση του Μουσλέρα κάτω από τα δοκάρια της Εθνικής ήταν το λιγότερο επιβεβλημένη. Η διατήρηση των έταιρων βετεράνων (με 4 μουντιάλ ο καθένας στην πλάτη) Σουάρεζ, Κάσερες και Γκοντίν και Καβάνι, ήταν επίσης αναγκαία, καθώς παίζοντας δίπλα σε μία νέα φουρνιά παικτών, είναι αυτοί που καλούνται να μεταγγίσουν πείρα και μαθήματα δεξιότητας πρός τους νεότερους, για την νέα, μετά Κατάρ εποχή. Η δε ενσωμάτωση νεαρών σε ηλικία παικτών όπως του Ολιβέρα, του Πελίστρι, του Νούνιεζ και του Βαλβέρδε, προσέδωσε τον φρέσκο εκείνο άνεμο που έλειπε από τους «Οριεντάλες».Παρά το ορθόν της επιλογής του, να προσδώσει μιά πιο επιθετική χροιά στην Εθνική, κατεβάζοντας πλέον την Εθνική ομάδα με 3 επιθετικούς, φάνηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή, πως ο Σουάρεζ ήταν απελπιστικά μόνος του μπροστά. Μεγάλο ρόλο έπαιξε η λανθασμένη τοποθέτηση του Ντάργουιν Νουνιεζ, ο οποίος αντί να παίξει στη φυσική του θέση ως καθαρόαιμος striker είτε δίπλα είτε μπροστά από τον “Πιστολέρο”, βρέθηκε να παίζει στα άκρα…

Η δε αλλαγή του Σουάρεζ από τον Καβάνι, αποτελεί όχι απλώς ένδειξη έλλειψης εμπειρίας από πλευράς Diego Alonso, αλλά ίσως το μεγαλύτερο ατόπημα που έχει να επιδείξει μέχρι στιγμής τεχνική ηγεσία στο συγκεκριμένο μουντιάλ.
Μέγα σφάλμα αυτή η αλλαγή, καθώς οι δύο «παλιοσειρές» Σουάρεζ-Καβάνι αποτελούν ένα δίδυμο που ξέρει πολύ καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου, βρίσκονται στα τυφλά (βλ. τί έκαναν στο τελευταίο μουντιάλ μαζί, εναντίον της Εθνικής του Ρονάλντο) και με τις συνεχείς εναλλαγές θέσης μεταξύ τους, αποτελούν έναν μόνιμο πονοκέφαλο ακόμα και για την πιο καλοδουλεμένη άμυνα.
Θα μπορούσε άνετα να αντικαταστήσει τον Νούνιεζ έναν παίκτη με το ίδιο ύψος, το ίδιο εκτόπισμα και τον ίδιο σωματότυπο με τον Καβάνι και να περάσει στην θέση του νεαρού, τον “Matador”. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα είχε μέσα στο χόρτο το γνωστό κλασσικό επιθετικό δίδυμο των «Charruas» που είχαν άμεση ανάγκη επιθετικής ανάκαμψης, προτίμησε όμως να μείνει με 1 επιθετικό ουσιαστικά. Πραγματικά, πρόκειται για μία εντελώς ακατανόητη αλλαγή, για την οποία ενδεχομένως ούτε ο ίδιος ο Diego Alonso θα μπορέσει να δώσει μιά πειστική εξήγηση.
Η αμυντική λειτουργία των Ουρουγουανών, μπορεί να απέδωσε απέναντι στους ταχύτατους Κορεάτες, με την μαεστρική καθοδήγηση του έμπειρου Diego Godin, όμως δεν είναι η πλέον ενδεδειγμένη στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Το κλείσιμο των αμυντικών εντός της μεγάλης περιοχής, μπορεί να εξουδετερώνει τη δυνατότητα δημιουργίας διαδρόμων στους αντίπαλους επιθετικούς, δίνει όμως πολύ χώρο εκτός των καρέ και αυτό αργά ή γρήγορα οι «Οριεντάλες» θα το βρούν μπροστά τους. Επίσης, η απόσταση μεταξύ των παικτών τους, δυσκόλεψε πολύ την ακρίβεια των μεταβιβάσεων και τους ανάγκασε ενώπιον της πολύ καλά στημένης και πολυπρόσωπης άμυνας που βρήκαν μπροστά τους, να ροτάρουν την μπάλα προς τα πίσω και πρός τα πλάγια σε μιά προσπάθεια να βρουν διαδρόμους, χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η δε επιθετική φλυαρία της Ν. Κορέας στο πρώτο τέταρτο του β΄ μέρους, φαίνεται ότι πανικόβαλε τον προπονητή της «Celeste» ο οποίος με την είσοδο του Βίνια, ουσιαστικά αύξησε στους 5 την αμυντική του γραμμή, δείχνοντας ότι προτίμησε να κρατήσει απαραβίαστη την εστία του, απέναντι σε έναν αντίπαλο, που οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα εκτός από το τρίποντο, ισοδυναμούσε ουσιαστικά με… ήττα.
Και κάτι τελευταίο: είναι άκρως απογοητευτική η στάση του προπονητή του Νοτιοκορεατικού συγκροτήματος Paulo Bento, ο οποίος διαμαρτυρόταν σε κάθε σφύριγμα και απόφαση του Διαιτητή απέναντι στην ομάδα του, είτε ήταν οφθαλμοφανέστατα σωστή, είτε όχι. Θύμιζε τακτική προπονητή γειτονιάς, που καμία σχέση δεν έχει με την νοοτροπία που πρέπει να διακατέχει έναν Τεχνικό, που κατεβαίνει σε ένα Μουντιάλ.

El Comandante