Μήπως μας κούρασε η διαχρονική αξία των κορυφαίων; | Sons Of Football

Το πολυαναμενόμενο βραβείο που ανέκαθεν ξεσήκωνε τον κόσμο και προκαλούσε σωρεία συζητήσεων, απονεμήθηκε ξανά στο Λέο Μέσι. Για έβδομη μάλιστα φορά, ενώ σίγουρα ήταν η πιο… γήινη Μπάλα που κράτησε στα χέρια του. Οι αντιρρήσεις που προέκυψαν ήταν εύλογες, διότι απέναντι του είχε βασικό συνδιεκδικητή τον Λεβαντόφσκι που τη τελευταία διετία προχωρά με σπασμένα φρένα και αγγίζει κατά πολύ τις επιδόσεις του τρανού διδύμου Λίο – Κριστιάνο, οι οποίοι με μία σπάνια διαχρονικότητα τις διατηρούν ακόμη υψηλά.

Το «χρυσό» βραβείο δεν παραδόθηκε τελικά σε διαφορετικό πρόσωπο, δηλαδή σε μία άλλη προσωπικότητα, έτσι ώστε να αλλάξει το μονοπώλιο, αλλά ίσως πρώτη φορά αισθανθήκαμε την αναλλοίωτη αξία του Μέσι να μας κουράζει. Εδώ και μία δεκαετία έχουμε εμπεδώσει την ανυπολόγιστη ποιότητα του Αργεντινού, και ποιος φυσικά την απαξιώνει στη τελική… Την είχαμε συνειδητοποιήσει και με το παραπάνω μέσα από τα επιτεύγματα του, όπως και στη περίπτωση του Ρονάλντο. Οπότε συνηθίσαμε και στους δύο να μοιράζονται τις κορυφές. Από εκεί και πέρα όμως, η ανεξάντλητη αξία τους μας βάρυνε και μας απωθούσε τελευταία από το αποτέλεσμα ενός βραβείου, καθώς γνωρίζαμε εξ αρχής τον τελικό νικητή. Ίσως τελικά αυτή η ατελείωτη κόντρα και η απόλυτη επικέντρωση στους δύο κορυφαίους, δημιουργεί ακριβώς τα αντίθετα πλέον συναισθήματα. Από τον πρωτόγνωρο λοιπόν, ενθουσιασμό για τους ξέφρενους αριθμούς των δύο εντός γηπέδου, στην συνεχή βεβαιότητα πως οι πρωτιές δεν θα κατακτηθούν από κανέναν άλλο. Ο πιο δημοφιλής ανταγωνισμός, αλλά και η ατομική τους υπεροχή ξεχωριστά, προκάλεσε και την αδιαφορία εκ μέρους μας τα τελευταία έτη.

Η αλλαγή είναι πέρα για πέρα αναγκαία, τόσο για να μας επαναφέρει το ενδιαφέρον, αλλά και να αποκτήσει η Χρυσή Μπάλα έναν πιο ακριβοδίκαιο τρόπο που συγχαίρει επισήμως όλους τους ποδοσφαιριστές στο κλείσιμο μιας σεζόν. Σίγουρα τόσο το παγκόσμιο κοινό, όσο και οι αθλητές δεν θα έφερναν καμία αντίρρηση στο να απονεμηθεί διπλό βραβείο και για τα κατορθώματα του Λεβαντόφσκι το 2020, εκτός από την επιθυμία του France Football και των αρμόδιων ψηφοφόρων να δοθεί στο Μέσι αυτή του 2021. Ακόμη και ο Λίο εξέφρασε κατά την τελετή παρόμοια άποψη, πράγμα που υποδείκνυε έμμεσα τις αμφιβολίες του Αργεντινού για τη τελευταία του βράβευση. Παρόλο κατέκτησε πάλι το βραβείο, τέτοιου τύπου δηλώσεις δεν συναντάμε καθημερινά, πόσο μάλλον σε τέτοιου είδους περιστάσεις. Σχετικά πάντως με την θορυβώδη κατάσταση και την οργή του κόσμου, ευθύνεται η ίδια η διοργάνωση, όταν εμείς ως φίλαθλοι δεν έχουμε ιδιαίτερη γνώση της διαδικασίας, δηλαδή στο πως ψηφίζουν όλοι οι υπεύθυνοι, δημοσιογράφοι και αρχηγοί εθνικών ομάδων. Ίσως έτσι με τη σειρά μας, θα κατανοούσαμε καλύτερα τα κριτήρια, με τα οποία αξιολογούνται οι συμμετέχοντες στις λίστες των MVP, δίχως να επεκτείνουμε τη συζήτηση σε κάθε ψεγάδι ή μη του καθενός ποδοσφαιριστή, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο.

Πέρα από το ηθικά δίκαιο που δεν το είδαμε απέναντι στο Λεβαντόφκσι, αλλά και την επιμονή μας για φρέσκα πρόσωπα στις βραβεύσεις, θέλαμε κατά κάποιον τρόπο να απονείμουμε στο Πολωνό ένα βραβείο χαριστικά. Αυτή τη φορά προσπεράσαμε τις ατομικές ή συλλογικές επιτυχίες του Μέσι, καθώς ο ίδιος έθεσε ψηλά τον πήχη που κατέληξε σε μακρά συνήθεια, μία δηλαδή από τα ίδια. Βέβαια, αν κοιτάξουμε με ψυχραιμία τα λεπτομερή στατιστικά τους ίσως δεν υπάρχει και κατάφωρη αδικία, παρά μόνο εκείνη με την αβλεψία του France Football στο περασμένο 2020 απέναντι στο Λέβα.

Εδώ που τα λέμε όμως, ένας θαυμαστής του Λίο, ένας πραγματικός φίλος όσων μαγικών μας έχει προσφέρει, μπορεί να διακρίνει πως φέτος ο «κοντός» δεν αποτύπωσε στον αγωνιστικό χώρο αντίστοιχες βαρβάτες εμφανίσεις, όπως άλλοτε που τον έστελναν στο βάθρο. Σίγουρα στο Κόπα Αμέρικα τα πήγε περίφημα, αλλά έως ένα σημείο. Ας πούμε στο κοντινό 2018-19, ο Αργεντινός κατόρθωσε θαυμάσιες εμφανίσεις, κρίνοντας αρκετά ντέρμπι στη La Liga, παίρνοντας μόνος του κορυφαία κλαμπ στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπως Γιουνάιτεντ, Τότεναμ και Λίβερπουλ. Ακόμη περισσότερο έλαμψε και με μεγάλη συνέπεια και λόγω ηλικίας το 2014-15, ή φυσικά στο απίστευτο σερί των τεσσάρων απονομών της Χρυσής Μπάλας όταν ήταν νεαρός και πράγματι μεσουρανούσε.

Το έργο λοιπόν, επαναλαμβάνεται. Και όσο παραμένει ίδιο με απαράλλαχτη κεντρική φιγούρα, τόσο περισσότερο θα μας απωθεί. Ίσως είναι η διαχρονικότητα αυτών των κορυφαίων που έφτασε στο τέλμα της στην όψη όλου του κόσμου. Πιθανόν αποζητούμε νέους ήρωες στο μονάκριβό μας άθλημα. Και μέσα από το ασυνήθιστο που έγινε σύνηθες, προσπαθούμε σιγά σιγά να απεμπλακούμε από αυτό. Από την πλευρά μας, αναγνωρίζουμε στο Λεβαντόφσκι την άνοδό του, το επίτευγμα στο να αντικρίζει τον Μέσι ή τον Ρονάλντο που κατέστησαν τις πρωτιές μια ρουτίνα της ζωής τους για μία ολόκληρη δεκαετία και κάτι παραπάνω. Ορισμένες φορές, όπως η τελευταία Χρυσή Μπάλα με τον Λίο, καταντάει και ένα εγωιστικό παιχνίδι που δεν περνά στον επόμενο, ώστε να απολαύσει κι εκείνος την ιδιαίτερη στιγμή.

Sons Of Football

Διαβάστε Περισσότερα