Με αφορμή μία διεξαγωγή ψηφοφορίας των Gentleman Ultra και Guardian για τους επιδραστικότερους ποδοσφαιριστές στην Ιταλία, στάθηκα στην απουσία ενός εκ των ολοκληρωμένων μέσων την περασμένη δεκαετία, τον Seedorf.

Η ενδεκάδα σαφώς απαρτίζεται από ποιοτικούς παίκτες – τοτέμ και ίσως λαμβάνεται υπόψη η θέση που αγωνίζεται ο καθένας και η διαδρομή του αντίστοιχα στη Serie A. Ο Ολλανδός αποτελούσε δικαίως το τρανό παράδειγμα χαφ που συνδύαζε τεχνική κατάρτιση με δυναμισμό. Διέθετε ηρεμία στο χειρισμό της μπάλας, σταθερός σε τοποθετήσεις και αναλλοίωτος αγωνιστικά στο πέρασμα των χρόνων.

Ωστόσο, σύμφωνα με την ενδεκάδα της δεκαετίας, ο Ολλανδός λείπει, ενώ στο ίδιο σχήμα θα βρει κανείς τον De Rossi της Ρόμα. Χρήσιμος και σταθερός ο Ιταλός των Ρωμαίων, αλλά ο Seedorf άφησε μοναδικό στίγμα αρχίζοντας από Άγιαξ, έπειτα Ίντερ, Ρεάλ και τέλος, Μίλαν. Στο παρακάτω σύνολο, λείπουν εμφανώς κι άλλες βαρύτατες προσωπικότητες, Zanetti ή Nedved.

Ο Ολλανδός αποτελεί μέλος της «χρυσής γενιάς» του Άγιαξ το 90’. Αρκετές κορυφαίες ομάδες του εμπιστεύθηκαν τη μεσαία γραμμή, καθώς υπήρξε παίκτης στιβαρός, με εξαιρετικά σουτ και πάσα ακριβείας. Απέχει από το σημερινό προφίλ των χαφ, διότι ο ίδιος περιλάμβανε στο παιχνίδι του την πρωτοβουλία, την προωθητική πάσα και την έξτρα ενέργεια.

Έβγαινε ορισμένες φορές εκτός τακτικής προσέγγισης, για να προσφέρει επιπλέον στοιχεία στον επιθετικό τομέα. Ικανός σε εκτελέσεις φάουλ, πατούσε συχνά περιοχή πετυχαίνοντας προσωπικά γκολ, ενώ τροφοδοτούσε και τους συμπαίκτες του.

Λίγο πριν καταρρεύσει το οικοδόμημα της Μίλαν, τον απολαύσαμε δίπλα σε Pirlo, με μοναδικό 6άρι ελαφρώς πίσω τον Gattuso. Η αρμονική τους συνύπαρξη και η σύζευξη των στοιχείων τους επέφερε την επιτυχία στο Champions League. Έχοντας φυσικά και τον χαρισματικό Kaka στο ανώτατο προσωπικό του επίπεδο. Ο Seedorf εύλογα αποτελεί το πρότυπο ενός προωθητικού μέσου. Ένας προφέσορας στο πώς αντιλαμβάνεται ο μέσος τον αγωνιστικό του ρόλο στο έπακρο. Συνδυάζει μεν ανασταλτικά στοιχεία, αλλά διακρίνεται ως φιγούρα και στη δημιουργία.

Σήμερα, προκύπτει η έλλειψη επιτελικών χαφ, τα οποία θα επιβάλλουν την δική τους ιδέα στο χορτάρι. Πλέον, είμαστε μάρτυρες παικτών που «κουμπώνουν» σε συστήματα και τακτικές – στις οδηγίες του προπονητή – χωρίς να ρισκάρουν περαιτέρω. Η έννοια «δεκάρι» έχει πάψει να υφίσταται εδώ και καιρό, ενώ η απουσία προωθητικών χαφ είναι εξίσου φανερή στο κορυφαίο κιόλας επίπεδο.