Δε νοείται να ανταμειβόμαστε με αυτό το «θέαμα»

Προτού ξεκινήσουμε τις ερυθρόλευκες ή τις πράσινες δικαιολογίες, είναι καλό αρχικά να ξεκουράσουμε τον εγκέφαλο μας από αυτό το… ντέρμπι που απολαύσαμε ανάμεσα στους δύο αιώνιους. Ο καθένας μπορεί να αναλωθεί σε διάφορους λόγους που οδήγησαν στο να παρακολουθήσουμε αυτό τον πενιχρό αγώνα μεταξύ τους. Θέλετε να αναφερθούμε στο κορονοϊό, στην απόχη αρκετών παικτών από τους αγωνιστικούς χώρους ή ακόμη και στην φυγή ορισμένων για χάρη του Κόπα Άφρικα; Βεβαίως και προκύπτουν επιχειρήματα, που εύκολα όμως καταπιάνεται κανείς για να δικαιολογήσει τα… αδικαιολόγητα.

Το να αλλάξουν κάποιοι ποδοσφαιριστές έναν στοιχειώδη αριθμό πασών μεταξύ τους ή να δημιουργήσουν δύο έστω κλασικές ευκαιρίες στην αντίπαλη εστία δεν αποτελεί δα και γεγονός. Ωστόσο στο ματς της Λεωφόρου γίναμε μάρτυρες ενός ανεξήγητου φαινομένου. Δεν θυμόμαστε άλλον αγώνα που να μη καταγράφεται ούτε μία τελική στο στόχο, ούτε μία υποψία ευκαιρίας και φυσικά ούτε μία ουσιαστική μεταβίβαση από την μία πτέρυγα στην άλλη. Κι αν ο Παναθηναϊκός το επιχείρησε κάπως στο δεύτερο μέρος με ανούσιες σέντρες στα χέρια του Βάτσλικ, ο Ολυμπιακός παρέμεινε αιχμάλωτος του 5-3-2 ενώ ούτε κατά διάνοια δεν του άφηνε περιθώρια για ρίσκα και μία διαφορετική προσέγγιση στον αγώνα. Οι φιλοξενούμενοι συμπεριφέρονταν λες και παρατάχθηκαν προκειμένου να υποστηρίξουν μέχρι τέλους αυτό το αμυντικογενές πλάνο αφήνοντας οποιαδήποτε άλλη ιδέα στο περιθώριο.

Στη στελέχωση της ενδεκάδας και την επιλογή συστήματος υπεύθυνος είναι ο Μαρτίνς. Για κάθε διάβασμα του αγώνα ο Πορτογάλος κρίνεται αναλόγως θετικά ή αρνητικά με βάση το ρου μίας αναμέτρησης. Και ο Πέδρο αυτή τη φορά επέμεινε μέχρι τη λήξη αυτής της παρωδίας στην ύπαρξη τριών σέντερ μπακ. Βάζοντάς μας λοιπόν, σε σκέψεις κατά πόσο χειρότερος θα ήταν ο Ολυμπιακός με μία ομαλή διάταξη στη συνηθισμένη του μορφή. Μάλιστα όσο περνούσε ο χρόνος οι Ερυθρόλευκοι συμβιβάστηκαν με το σενάριο της ισοπαλίας έχοντας μέχρι και τον Ελ Αραμπί πίσω από το ημικύκλιο (!). Αποκρούοντας δηλαδή έναν Παναθηναϊκό που ναι μεν προσπαθούσε να αναπτυχθεί, αλλά κι αυτός ήταν εξίσου ανίκανος να εκδηλώσει επίθεση.

Άραγε στο αντίκρισμα του πρώτου εικοσαλέπτου στο αιώνιο ντέρμπι πως να αισθανθήκαμε που αποφασίσαμε να ξοδέψουμε με αυτό τον τρόπο ένα δίωρο Κυριακής. Εμείς τουλάχιστον ως θεατές αφήνουμε τον καφέ στη μέση ή αλλάζουμε συχνότητα στις τηλεοράσεις μας και πάμε παρακάτω. Οι παίκτες με όλη αυτή την υπερπροσπάθεια στο να επιτύχουν το… σκληρότερο φάουλ ή το πιο μακρινό απελπιστικό διώξιμο δεν βυθίστηκαν στο σκοτάδι του μυαλού τους; Διότι το θεωρούμε απίθανο να μην ταλαιπωρούνταν τόσο σωματικά, όσο βεβαίως και νοητικά. Το παρατηρούσε κανείς στο στραβωμένο βλέμμα τους, στον εκνευρισμό μεταξύ συμπαικτών και στο ξεφύσημά τους που διαδεχόταν το ένα ανεπιτυχές κοντρόλ μετά το άλλο.

Ας κάνουμε μία απόπειρα στο να συγκρατήσουμε ορισμένα συμπεράσματα από την παρουσία των δύο ομάδων. Αρχικά παρότι ο Παναθηναϊκός πήγε στη προτίμηση τριών δυσκίνητων χαφ αντί του Αλεξανδρόπουλου, στη πράξη δεν το πλήρωσε. Απέναντι οι Μαουρίτσιο, Βιγιαφάνες και Πέρεθ είχαν ως αντιπάλους τον απογοητευτικό Καμαρά και τον Εμβιλά, οι οποίοι ως δυάδα δεν δύνατο να υπερτερούν αριθμητικά στον άξονα. Άλλος που υπήρξε υποφερτός στο μάτι ήταν ο Χουάνκαρ σε σύγκριση με όλα τα ακραία μπακ που πήραν την ευκαιρία τους στο χορτάρι. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, προέκυψαν κυρίως αρνητικοί πρωταγωνιστές, με τους Λόπεζ, Μανωλά και Καμαρά να παραπαίουν καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς.

Ο Ολυμπιακός προχώρησε σε ένα λησμονημένο σύστημα από Ιούλη μήνα, το οποίο το μόνο που είχε ως στόχο ήταν να δικαιολογήσει την επικρατούσα κατάσταση στου Ρέντη. Ποια είναι αυτή; Η συζήτηση που απλώνεται για το θέμα του κορονοϊού, τις αποχωρήσεις των Αφρικανών για τις Εθνικές, την ανετοιμότητα μονάδων που βρίσκονταν στην αποστολή για τη Λεωφόρο. Συνεπώς, αυτά τα προαναφερόμενα προβλήματα (;) δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ένα απογοητευτικό στη πράξη 5-3-2, αλλά και την απαράδεκτη απουσία συνοχής από τους πρωταθλητές. Γιατί εάν δεν έχουμε απαιτήσεις από τον τωρινό Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό αλλάζουν τα δεδομένα στη κουβέντα μας. Οποιοδήποτε εμπόδιο κι αν παρουσιάζεται στη δύσκολη εποχή που βιώνουμε, δεν νοείται να στηριχθούν όλα τα παραπάνω από ορισμένους ως δικαιολογία που ο Ολυμπιακός δεν πάτησε την αντίπαλη περιοχή. Μόνο κοροϊδία μπορεί κανείς να αποκαλέσει το 90λεπτο των Ερυθρολεύκων, βάζοντας ασπίδες για προστασία και παίζοντας κρυφτό από τις τρανταχτές αδυναμίες που έχουμε εδώ και μήνες επισημάνει στην ομάδα.

Δεν γνωρίζουμε για εσάς, αλλά εμείς επιστρέψαμε στο σπίτι τσαντισμένοι. Είχαμε μία έκφραση στο πρόσωπο λες και μαλώσαμε ή λογομαχήσαμε με κάποιον προηγουμένως. Είχαμε δηλαδή το αίσθημα – και τώρα το έχουμε – πως σπαταλήσαμε το χρόνο μας για αυτό που τολμάμε να χαρακτηρίζουμε… ποδόσφαιρο. Από την εναλλαγή των σκορ στα γήπεδα της Αγγλίας και το τελευταίο συναρπαστικό Ελ Κλάσικο στην Ισπανία, να καταλήγουμε σε αγώνα πάλης για το ποιος θα ρίξει τις περισσότερες κλωτσιές. Θα ήμασταν κουτοί να έχουμε τις ίδιες προσδοκίες για τα δικά μας μέρη, όμως είναι απολύτως λογικό να περιμένουμε έναν σεβασμό προς το άθλημα από τις ίδιες τις ομάδες αλλά και προς το δικό τους αγωνιστικό πρόσωπο.

ΥΓ. Όποιος πρόσεξε την απόδοση του Μανωλά τρόμαξε. Κυριολεκτικά τρόμαξε…