Διαθέτει η Ιταλία την πιο φορμαρισμένη μεσαία γραμμή;

Μας ικανοποίησε η Ιταλία και στη δεύτερη εμφάνισή της, φανερώνοντας ένταση σε κάθε γραμμή και σημείο του αγωνιστικού χώρου έναντι της Ελβετίας, η οποία δεν δύνατο να ακολουθήσει τον υψηλό της ρυθμό. Η μία φάση διαδεχόταν την αμέσως επόμενη, οι συνδυασμοί ήταν ακόμη πιο σύνθετοι από ότι στη πρεμιέρα με τους Τούρκους, μα πάνω από όλα απέδειξε πως έχει το πιο ικανό κέντρο τόσο από πλευράς χημείας, όσο και στην αξιοπρόσεκτη φυσική του κατάσταση.

Ίσως είναι μία από τις μοναδικές φορές που οι Ιταλοί του Μαντσίνι βασίζονται σε τουρνουά στις επιθετικές τους κυρίως αρετές, στη ποιότητα συνεργασίας τους, όπως και στη συνέχιση της πίεσης, ακόμη κι αν το σκορ έχει προ πολλού διασφαλισθεί. Δεν είναι μόνο ο ενθουσιασμός περί ομοιογενούς συνόλου, αλλά η σκουάτρα τζούρα εκφράζει ανεβασμένο ηθικό και δίψα ήδη από τον Εθνικό της ύμνο.

Με γνώμονα την επίθεση, όχι σε κατάσταση αμύνης

Το μεγάλο μυστικό στο πιο ευπαρουσίαστο σύνολο έως τώρα στο Euro βρίσκεται στη συνύπαρξη των τριών χαφ, Λοκατέλι – Μπαρέλα – Ζορζίνιο. Στους δύο τελευταίους είχαμε εκτενώς αναφερθεί σε άλλο σχετικό άρθρο για την θεαματική τους εξέλιξη και συμβολή στους συλλόγους που πρωταγωνιστούν. Παρά την απουσία του Βεράτι, προστέθηκε στη σύνθεση ο Λοκατέλι, ο οποίος όχι μόνο παρίσταται στα ανασταλτικά καθήκοντα, αλλά απειλεί την περιοχή, όπως και χθες με δύο πανέμορφα γκολ. Ειδικά η έναρξη της φάσης από τα πόδια του και το τελικό τελείωμα στο πρώτο γκολ έπειτα από κούρσα αρκετών μέτρων, τον κατέστησε τον πιο κομβικό παίκτη στη 2η συνεχόμενη νίκη της Ιταλίας.

Συγκεκριμένα, αυτοί οι τρεις σε κάθε χάσιμο της κατοχής αμέσως καταδιώκουν τον αντίπαλο, τακτική μάλιστα που ακολουθεί πρωτίστως και επάξια η τριάδα της επίθεσης. Αναζητούν την μπάλα, δηλαδή την υπεροχή με το μέρος τους. Επιθυμούν να είναι καθοδηγητές της έκβασης του αγώνα με απόλυτο έλεγχο, παρά στραμμένοι στην επιλογή της υπομονής μέχρι να τους δοθεί το λάθος. Ενδεχομένως παρόμοιας κλάσης κέντρο αποτελεί και αυτό της Γαλλίας, διαθέτοντας και τον κορυφαίο Καντέ. Μόνο που σε αντίθεση με τους Ιταλούς, οδηγούν το παιχνίδι (ειδικά με ανταγωνιστικό αντίπαλο) σε χαμηλό τέμπο, περιμένοντας στην αναμονή – σε κατάσταση αμύνης – έως ότου δοθεί η ευκαιρία στο ταχύτατο Εμπαπέ στον ανοιχτό αφύλακτο χώρο.

Ο Ινσίγνιε έρχεται προς τον άξονα

Υπάρχει και μία ακόμη λεπτομέρεια στην ευκολία μεταβιβάσεων της μεσαίας γραμμής, στοιχείο που το παρατηρήσαμε και απέναντι στην Ελβετία. Και οι τρεις του κέντρου δεν προσανατολίζονται σε παράλληλες μεταβιβάσεις στο γήπεδο, όπως καλή ώρα στα ακραία μπακ, αλλά προσδοκούν την κάθετη στο ημικύκλιο που θα τους απελευθερώσει στον υπόλοιπο χώρο. Και μέγας ρυθμιστής στην αμεσότητα της πάσας ανάμεσα στα αντίπαλα χαφ αποτελεί ο Ινσίγνιε, ο οποίος τρυπώνει και έπειτα αναλαμβάνει την οργάνωση μίας επίθεσης. Από την άλλη, ο Μπεράρντι είναι ο κύριος εκφραστής της τελικής ενέργειας ή εκείνος που στιγμιαία θα τροφοδοτήσει τον Ιμόμπιλε.

Παρατηρώντας ειδικά τα ατελείωτα τρεξίματα (και με τη μπάλα) του Μπαρέλα, είναι πράγματι δύσκολο να συναντήσει κανείς άλλον τέτοιο μέσο, εκτός ίσως του ασύγκριτου Καντέ. Ο νεαρός Ιταλός φωνάζει παρών και στην επίθεση, καθώς είναι ένας από τους ελάχιστους που μεταφέρονται τόσο γρήγορα από την άμυνα και αργότερα, μπροστά από την γραμμή του ημικυκλίου. Αυτές οι κούρσες είναι που κουράζουν ακόμη και στο νου τους αντιπάλους, όπως καλή ώρα οι Ελβετοί που σε κάθε απώλεια κατοχής έτρεχαν να σώσουν την κατάσταση στα μετόπισθεν.

Το θετικό βέβαια, με την Ιταλία είναι πως συνεχίζει το απρόσμενο ελκυστικό ποδόσφαιρο στο χορτάρι, με το οποίο εξασφάλισε εύκολα το εισιτήριο για την επόμενη φάση του Euro 2020. Επίσης, το ότι δεν πηγάζει από την ίδια μία συντηρητική προσέγγιση στο αγωνιστικό σκέλος, δεν σημαίνει πως δεν προφυλάσσει την άμυνά της μέσα από το επιτυχές πρέσινγκ των ασυναγώνιστων – αυτή τη στιγμή – κεντρικών της χαφ.