«Δώστε πάσα στον Λευτέρη…» I El Comandante

Αρχές του 2001, καλύπτω την Regatta Fiumanka που διεξαγόταν στην Rijeka της Κροατίας. Δεν θα ξεχάσω, ότι στο τραπέζι που παρέθεσε προς τιμήν μας ο τότε Δήμαρχος της πόλης, ο Τούρκος συνάδελφος, φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να αναφέρεται στην μεγάλη του αγάπη για την Φενέρ Μπαχτσέ της οποίας ήταν φανατικός οπαδός. Σε κάποια δόση, ο Δήμαρχος αναφέρθηκε στην ομορφιά των Δαλματικών ακτών και των νησιών τους. Κατά τη διάρκεια της αναφοράς του αυτής, έδειξε προς το μέρος μου, λέγοντας:

“Μόνο με τους φίλους μας τους Έλληνες, δεν μπορούμε να συγκριθούμε στην ομορφιά των νησιών μας”. 
Σε εκείνο το σημείο, ο “γείτονας” δεν άντεξε:
“Τα νησιά όμως τα έχουνε όλα οι Έλληνες. Είναι άδικο να τα θέλουνε όλα δικά τους“.
Η πληρωμένη απάντηση ήρθε από ένα συνάδελφο από την Κύπρο: “Δεν τα… «θέλουνε». Τα έχουνε! ΕΙΝΑΙ δικά μας“.
Το μεμέτι όμως, δεν μπορούσε όμως να το αφήσει έτσι:
“Ναί, αλλά δεν θεωρείς άδικο να τα έχετε όλα εσείς κι εμείς σχεδόν τίποτα;”
Εκεί ήταν που ο Κύπριος ξεσπάθωσε:
“Δηλαδή επειδή η κοπέλα σου είναι πανέμορφη, να την έχουμε κι εμείς. Δεν έγινε τίποτα, έτσι;”
Κάπου εκεί επιχείρησε μιά ντρίμπλα περιοπής:
“Δεν έχω κοπέλα. Εμείς όμως πήραμε το Κύπελλο Πρωταθλητριών πέρυσι. Εσείς τί; Τίποτα, ποτέ…”
“Μα εσύ, δεν είσαι… Γαλατά Σεράι. Εσύ είσαι Φενέρ Μπαχτσέ!” του υπενθύμισε ο Κύπριος.
“Ναί, αλλά πάνω απ’ όλα είμαι Τούρκος!” ήρθε η απάντησή του.
“Έλληνας είσαι σε όλα σου. Απλά δεν το ξέρεις…” του είπα καθώς είχα αποφασίσει να μπω για τα καλά στη συζήτηση.

«Το όνομά σου είναι Χαϊκάλ, μία λέξη που προέρχεται από το ελληνικό ρήμα «καλώ».
Πάμε παρακάτω:
Στην Κωνσταντινούπολη, το πιό φημισμένο μαγαζί νυκτερινής διασκέδασης ποιό είναι;”
“Ιστανμπουλ, λέγεται…” είπε ο Τούρκος φανερά ενοχλημένος.
“Για εσάς… Για εμάς λέγεται Κωνσταντινούπολη. Ποιό είναι το μεγαλύτερό σας αξιοθέατο εκεί; Δεν είναι το Τοπ Καπί… Είναι η Αγιά Σοφιά… Ποιοί την έκτισαν;»
Καμία απάντηση…
«Ποιό είναι το πιο ξακουστό κέντρο διασκέδασης στην Πόλη; Μήπως είναι το κέντρο που τραγουδάει ο ελληνικής καταγωγής Φαίδων;”
“Ναί” απάντησε κοφτά και συμπλήρωσε υπερήφανα: “Έχει και τον Κεμάλ σε τατουάζ επάνω του”
“Α, ναί, ο Κεμάλ… που είχε Ελληνικής καταγωγής μητέρα… Καλά τα λέω;”
Σιωπή ξανά…
Είχα όμως πάρει ανάποδες για τα καλά:

“Δεν πειράζει. Πες μας κάτι άλλο: ποιός ανακυρήχθηκε “παίκτης του αιώνα” στην πατρίδα σου;”
Σ’ εκείνη την ερώτηση, τον είδα να δαγκώνεται.
“Δεν μπορεί να μην τον ξέρεις… Ήταν παίκτης της Φενέρ Μπαχτσέ. Σημαία της ομάδας σου και ο μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών (σημ. μέχρι τότε) της Εθνικής ομάδας της χώρας σου. Αποκλείεται να μην τον θυμάσαι…”
“Ο Λεφτέρ…” είπε με μιά φωνή σαν… μισοπεθαμένος.
“Ο Λευτέρης Αντωνιάδης. Σωστά;” επέμεινα.
“Ναί, ο Λεφτέρ Κιουτσούκ Αντωνιάδης…”
«Αγαπητοί φίλοι» είπα απευθνόμενος πρός τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους:
«Ο Λεφτέρ Αντωνιάδης, ήταν ελληνικής καταγωγής ποδοσφαιριστής, με μεγάλη καριέρα στην Φενέρ Μπαχτσέ αλλά και στην Ευρώπη. Είχε πάνω από 500 γκολ στο ενεργητικό του. Ήταν ο πρώτος παίκτης της χώρας, που πήρε μεταγραφή σε ευρωπαϊκό σύλλογο. Έκλεισε δε την καριέρα του, όπως το ονειρεύοταν: σε Ελληνική ομάδα, την Α.Ε.Κ. Μάλιστα μόλις πέρυσι (σημ.: το έτος 2000) σε δημοψήφισμα που έγινε στην Τουρκία, τον ανακήρυξαν “ποδοσφαιριστή του αιώνα”. Το πλήρες όνομά του ήταν Ελευθέριος Αντωνιάδης. Το “κιουτσούκ” -όπως τον αποκάλεσε ο φίλος εδώ- (είπα δείχνοντας τον Τούρκο) σημαίνει “μικρός, μικροκαμωμένος” και ήταν παρατσούκλι του, καθώς ήταν κοντός (σημ.: 1.69 μ.). Λευτέρης «Κιουτσούκ» Αντωνιάδης… Ακούγεται τούρκικο σε κάποιον από εσάς;»

Ο Vojko Obersnel, ένας μετριοπαθής πολιτικός και έξω καρδιά χαρακτήρας, ο οποίος είχε αναλάβει τη Δημαρχία της πόλης το 2000 (σημ.: διατηρεί τη θέση αυτή επί 20 συναπτά έτη και εκλέγεται με ποσοστό κοντά στο 60%…) παρενέβη με το γνωστό απόφθεγμα του Ιούλιου Καίσαρα:
“It all sounds like Greek to me…”
Βούτυρο στο ψωμί μου, η πάσα του. Συνέχισα ακάθεκτος:
«Ο Ελληνικής καταγωγής, Λευτέρης Αντωνιάδης, αποτελεί κατά γενική ομολογία τον μεγαλύτερο παίκτη που πέρασε ποτέ από τα τουρκικά γήπεδα και τον πρώτο σκόρερ της Εθνικής τους» (σημ.: πολλά χρόνια αργότερα, τον ξεπέρασε μόνο ο Χακάν Σουκούρ, του οποίου υπήρξε μέντορας…).  συμπλήρωσα για να καταλήξω:
«Στα παιχνίδα του με την Εθνική -της οποίας σημειώστε ότι ήταν και αρχηγός- κατά την ανάκρουση του τουρκικού εθνικού ύμνου ο Λεφτέρ, ως ορθόδοξος που ήτανε, έβγαζε έξω από τη φανέλα το σταυρό που φορούσε. Το ξέρει καλά αυτό και ο φίλος μας εδώ» (ξανάδειξα πρός τον Τούρκο δημοσιογράφο) «ο οποίος ελπίζω να μας επιβεβαιώσει ότι ένα σύνθημα που ακόμα και σήμερα δονεί τακτικά το «Σουκρού Σαράτσογλου», την έδρα της Φενέρμπαχτσέ δηλαδή, είναι το “Δώστε πάσα στον Λευτέρη, να το γράψει στο τεφτέρι…”

Ο θρυλικός Λευτέρης Αντωνιάδης, μου είχε δώσει μιά πρώτης τάξεως πάσα για γκολ απέναντι στον Τούρκο συνάδελφο, που το έβαζα εγώ για λογαριασμό του αείμνηστου striker, στο… τεφτέρι, παίρνοντας το… ροζ φύλλο αγώνος.
Πρός το τέλος της ζωής του, διασθανόμενος τον θάνατο, έκανε μιά δήλωση στην οποία φάνηκε το άσβηστο μεγαλείο του ως Ρωμηού:
«Ξέρω πως όταν πεθάνω θα τυλίξουν το φέρετρό μου με την ερυθρά ημισέληνο αλλά η καρδιά μου θα είναι γαλάζια, με σταυρό».

Θεώρησα χρέος μου, να γράψω κάτι για τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή απέναντι που ήταν Έλληνας με τα όλα του, με αφορμή την συμπλήρωση 8 χρόνων από τον θάνατό του (13/01/2012).
Για την ιστορία, να πω ότι πρίν από μερικά χρόνια, βρήκα τον Χαικάλ, σε γνωστό κοινωνικό δίκτυο. Με θυμήθηκε. Τελευταία φορά που μιλήσαμε, ήταν πρίν από δύο χρόνια: το έτος 2018, όταν η Σουπερ Λίγκα της Τουρκίας, μετονομάστηκε σε “Λεφτέρ Κιουτσούκ Αντωνιάδης” προς τιμήν του μεγάλου αυτού ελληνικής καταγωγής ποδοσφαιριστή. Τότε του έστειλα το εξής μήνυμα:
«Πώς… ονομάζεται η λίγκα σας;»
(Ακόμα περιμένω απάντηση…).

El Comandante

 

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα