Δύο ομάδες, βίοι αντίθετοι | Sons Of Football
Πως εξηγείς σε ένα νεότερο άτομο πως η ομάδα που απέτυχε να απείλησε πρώτη φορά στην ιστορία της με σουτ την αντίπαλη εστία, ήταν εκείνη που στο κοντινό παρελθόν παρέδιδε μαθήματα του πιο όμορφου και σύγχρονου ποδοσφαίρου. Από την μία πλευρά, στο Καμπ Νου πρωταγωνιστούσε η ομάδα – πρότυπο των ημερών μας, η Μπάγερν, η οποία εδώ και δεκαετίες δεν έχει ξεστρατίσει ουδέποτε από την πετυχημένη της πολιτική και την αντίληψη των συνθηκών ανά εποχή. Από την άλλη, παρακολουθούμε το θλιβερό τέλος ενός ποδοσφαιρικού ονείρου, την Μπαρτσελόνα, που εξαπατήθηκε από τον πόθο της αιώνιας μεγαλοσύνης και συνεχίζει ακόμη και σήμερα, με ορίζοντα ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των αρμόδιων υπευθύνων της.
Αξιοζήλευτη η λειτουργία της Μπάγερν
Οι δύο ομάδες αποτελούν την ιδανικότερη σύγκριση, προκειμένου να αναζητήσουμε τις τρανταχτές διαφορές ανάμεσα σε ένα πετυχημένο και ένα αντίστοιχα ανύπαρκτο πρότζεκτ συλλόγου. Σημειώνουμε με ευκολία εξίσου τους λόγους κατάρρευσης του ενός και της ανέλιξης του άλλου, όσο και τον διαφορετικό δρόμο που διαβαίνει η καθεμία με όποιες επιπτώσεις επακολουθούν στο παρόν, αλλά και στο μέλλον τους. Οι Βαυαροί ακόμη και σήμερα που αναλύουμε το αγωνιστικό προφίλ των ισχυρών, ανήκει και φέτος σε αυτούς. Ένα εκ των φαβορί λοιπόν, με στιβαρή ομάδα, αναλλοίωτο κορμό, υποστήριξη από φιλόδοξους ποδοσφαιριστές που έρχονται από τον πάγκο του Νάγκελσμαν, και μία φόρμα ομάδας ακούραστη με γνώμονα το άμεσο πρέσινγκ εκεί που ο αντίπαλος παραλύει.
Σε αγωνιστικό επίπεδο, οι Γερμανοί επιμένουν στους ελπιδοφόρους προπονητές που αναδεικνύει η χώρα. Τους αξιοποιεί, τους εμπιστεύεται σε ιδέες και πράξεις, αφήνοντας τους να διοχετεύσουν ό,τι πολύτιμο παρουσίασαν στα αρχικά τους έργα. Οι ποδοσφαιριστές που επιλέγονται πραγματοποιούνται κάτω από έναν αυστηρό κώδικα, χωρίς υψηλά εγκληματικά ποσά κάθε ώρα και λιγάκι. Στην αντίπερα όχθη, βιώσαμε την μαζική αποχώρηση των εναπομείναντων αστέρων: οι ένδοξες σημαίες των Μπλαουγκράνα, οι Λατίνοι στυλοβάτες δίπλα στον Μέσι, και φυσικά ο κοντός που με την συνολική του εικόνα άθελα του απέκρυβε ορισμένες φορές τα ζητήματα που ήδη άρχισαν να αναδύονται ενοχικά στο σύλλογο από το 2016-17 (!).
Το έχουμε επισημάνει κι άλλη φορά. Στην ανάγκη να αναδειχθεί η Μπάρτσα ως μία υπερδύναμη του ποδοσφαίρου και ακάθεκτη παντός καιρού, μεταμορφώθηκε σε αυτό που η ίδια και οι φίλοι της περήφανα απαξίωναν: σε κλαμπ ακριβών αγορών, επιζητώντας το ταλέντο με αντάλλαγμα το χρήμα, αυτό που απολάμβαναν τα μέλη του συλλόγου από τις επιτυχίες και την αξία των παιδιών από τις υποδομές της. Αυτή είναι η οξύμωρη πλευρά της χρεωκοπίας και αγωνιστικής καθόδου της Μπαρτσελόνα. Στο εγχείρημα να γιγαντωθεί, μίκρυνε απότομα.
Το ανεπίσημο τέλος του Κούμαν
Κατανοητή η επιλογή του 5-3-2 από τον Ολλανδό, έχοντας και στο μυαλό την ευκολότερη προσαρμογή των παικτών σε αυτό το σύστημα ήδη από το περσινό δείγμα. Ακατανόητη όμως, η εμπιστοσύνη σε ορισμένους παίκτες που σε σύντομο χρονικό διάστημα χρίστηκαν βασικοί, όπως οι Έρικ Γκαρσία, Λουκ Ντε Γιονγκ κλπ. Πέρα το ότι οι επιλογές στην επίθεση κρίνονται λίγες, η στήριξη όλου του πλάνου με βασικό φορ τον ψηλό και άχαρο Ολλανδό από τη Σεβίλλη μόνο ως κίνηση ενός προπονητή δίχως χάρισμα μπορεί να χαρακτηριστεί. Όχι μόνο ξαφνιαστήκαμε με τις αλόγιστες σέντρες μίας απελπισμένης ομάδας, αναγκαστήκαμε να δούμε τη συνολική τακτική βασισμένη σε ανθρώπους σε λάθος θέση, πιστούς σε εσφαλμένη φιλοσοφία.
Η κατρακύλα αποτελεί μία λέξη υπερβολική, και τη τοποθετούμε πάντα δίπλα στο κορεσμό μίας ομάδας, σε ένα εφιαλτικό ίσως βράδυ ή σε μία αποκαρδιωτική χρονιά κάποιου. Ό,τι αναφέραμε συνήθως έτσι τα χαρακτηρίζουμε στην αγωνιστική κατάσταση ορισμένων συλλόγων κατά καιρούς. Όμως, την τωρινή εικόνα της Μπάρτσα – δίχως σουτ στο στόχο (!) – η λέξη δείχνει πραγματικά λίγη στη σημασία της. Η σταδιακή πτώση του κλαμπ θα μπορούσε να γίνει με πιο ομαλό τρόπο.
Κανείς δεν χαίρει τόσο εύκολα όλης αυτής λαμπρότητας που βίωσε ο συγκεκριμένος σύλλογος για μία δεκαετία. Αλλά να έρθει η συρρίκνωση με σεβαστά βήματα. Αυτή την αντέχει ο φίλος του συλλόγου. Κι ας μην καραδοκεί πλέον στο κέντρο ο Τσάβι. Αρκείται και σε έναν Ντε Γιονγκ. Ωστόσο, στην αξιολόγηση όλων των παρόντων παικτών και την έλευση απίθανων περιπτώσεων ανά σεζόν, ακόμη και ένας λόγου χάρη Πέδρι με κάποια αισιόδοξα στοιχεία, δεν δύναται να καλύψει τη γύμνια του συνόλου, να αποτρέψει την θανάσιμη πρόσκρουση των Μπλαουγκράνα.
Η τωρινή Μπάρτσα ίσως και να βολοδέρνει ακόμη για αρκετές περιόδους. Πελαγωμένη και αποπροσανατολισμένη, ανάμεσα σε ένα κλαμπ ισχυρής λαϊκής βάσης και ενός ψυχοφθόρου ανταγωνισμού ανάμεσα στους Μεγάλους με κάθε κόστος. Ίσως ακόμη να μην είδαμε τίποτα, ίσως προκύψουν και χειρότερες στιγμές αποκαθήλωσης για τον πιο χιλιοειπωμένο σύλλογο όσον αφορά το πρωτοποριακό ποδόσφαιρο που κάποτε μας ενθουσίασε, αλλά και μας αιχμαλώτισε έως σήμερα στο πικρό της παρόν και το δυσοίωνο μέλλον της.
