Ένα είναι σίγουρο. Εάν ο Σαλάχ είχε σκοράρει στο πρώτο παιχνίδι των δύο ομάδων στο Καμπ Νου δεν θα γινόμασταν μάρτυρες της επικής ανατροπής, η οποία θα μνημονεύεται στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Το μέγεθος της ήττας με 3-0 δεν άφηνε πολλά περιθώρια για οποιαδήποτε ανατροπή, την οποία δεν πίστεψε κανείς.

Εκτός του Κλοπ που το πίστεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Φάνηκε στις δηλώσεις του μετά το τέλος του πρώτου αγώνα, εκεί που στήριξε την ομάδα κα τους παίκτες του, τους έδωσε κουράγιο και τους επιβράβευσε για το παιχνίδι τους λέγοντας “ότι ήταν το καλύτερο εκτός έδρας παιχνίδι μας στο Champions League, όχι μόνο φέτος, αλλά και πέρσι”… Ακόμα κι αν ήξερε βαθιά μέσα του ότι αυτή δεν ήταν η πραγματικότητα… Σκοπός του δεν ήταν να πει την αλήθεια, αλλά να δώσει στήριγμα στους παίκτες του.

Πολλές φορές ο κόσμος παρασύρεται και πιστεύει ότι η φήμη, η δόξα και τα λεφτά που κερδίζουν οι ποδοσφαιριστές τους μετατρέπει άμεσα και σε ώριμες προσωπικότητες. Η πραγματικότητα είναι ότι στην ουσία είναι μικρά παιδιά και προπονητές με την προσωπικότητα του Κλοπ καταφέρνουν να τους συσπειρώνουν, να τους προσηλώνουν σε στόχους και να τους κατευθύνουν στα δύσκολα. Η μαρτυρία του Λόβρεν το επιβεβαιώνει, καθώς όπως είπε τα λόγια που άκουσαν στα αποδυτήρια πριν από το χθεσινό παιχνίδι δεν τα είχαν ξανακούσει ποτέ. Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η εικόνα του Κλοπ να αγκαλιάζει πατρικά τον Βαϊνάλντουμ πριν την είσοδό του στο β’ ημίχρονο και να του ψιθυρίζει κάτι με χαμόγελο. Στα μάτια του οπαδού είναι σαν να του είπε: Μπες και παίξε, σε πιστεύω.

Το γκολ του Κομπανί

Μπορεί το γκολ του Κομπανί στο ματς με τη Λέστερ τη Δευτέρα το βράδυ να ήταν μαχαιριά στις ελπίδες των φίλων της Λίβερπουλ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, όμως, όσο κι ακούγεται περίεργο, δεν θα μπορούσε να έχει γίνει την καλύτερη στιγμή. Έχω τη διαίσθηση ότι το γκολ αυτό αφύπνισε τους παίκτες της Λίβερπουλ, τους θύμωσε δημιουργικά μετά από τη φανταστική σαιζόν που διανύουν και έδωσε τη δυνατότητα στον Κλοπ να εκμεταλλευτεί όλη αυτή την ενέργεια που εκδηλώθηκε ως αλυσιδωτή αντίδραση από το φανταστικό γκολ του Βέλγου στόπερ.

Απο-Σαλαχοποίηση (by George)

Τα μεγάλα club χρειάζονται πάντα τον παίκτη που έχει την ποιότητα να δώσει το κάτι παραπάνω. Το πρόβλημα προκύπτει όταν στηρίζονται υπερβολικά σε αυτούς. Στις περιπτώσεις που δεν δίνουν τον παρών σε σημαντικά παιχνίδια υπάρχει δυσκολία στο να ξεπεραστεί ψυχολογικά αυτή η απουσία. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις , όπου οι καλά προπονημένες και προετοιμασμένες ομάδες, μπορεί και να απελευθερωθούν από μια τέτοια απουσία. Η “απο-Σαλαχοποίηση” θα μπορούσε να συγκριθεί με τα ελληνικά ταπεινά δεδομένα με την “απο-Μανταλοποίηση” πέρσυ που η ΑΕΚ πήρε πρωτάθλημα, και με την “απο-Πελκοποίηση” του φετινού ΠΑΟΚ.

Οι κινήσεις της Λίβερπουλ

Η Λίβερπουλ έκανε αυτό που ήταν φυσιολογικό, πήρε το ρίσκο να βγάλει μεγάλη ένταση και ενέργεια στα πρώτα 15λεπτα του κάθε ημιχρόνου, παίζοντας ψηλά την Μπαρτσελόνα και με ότι συνεπάγεται αυτό για την έκθεση που θα είχε η άμυνά της. Στόχος το γρήγορο γκολ που θα λειτουργούσε αντιστρόφως ανάλογα στην ψυχολογία των δύο ομάδων. Πέρα από τις τρεις μεγάλες απουσίες των Σαλάχ, Φιρμίνιο και Κεΐτά, ο Κλοπ έπρεπε να αντιμετωπίσει και τον τραυματισμό του Ρόμπερτσον στο τέλος του ημιχρόνου. Κάτω από τις αντίξοες συνθήκες και με το 1-0 υπέρ του, μετέφερε τον Μίλνερ από το κέντρο στη θέση του αριστερού μπακ και έριξε μέσα τον φετινό εκπληκτικό Βαϊνάλντουμ σε ρόλο κρυφού επιθετικού. Για τον Ολλανδό είχαμε αναφερθεί σε παλιότερο άρθρο στο ματς Ολλανδίας-Γαλλίας για το Nations League. Κεϊτά και Οριζί έδωσαν επικές μάχες και ειδικά ο τελευταίος ήταν αποκάλυψη για τα φετινά δεδομένα του.

Αντέδρασε ως μικρή ομάδα η Μπαρτσελόνα

Από την άλλη μεριά η Μπαρτσελόνα και ο Βαλβέρδε χάλασαν όλη την καλή εικόνα που σχημάτισαν στο πρώτο παιχνίδι. Επαναπαύτηκαν στο 3-0 και στις τρεις σημαντικές απουσίες της Λίβερπουλ και με εξαίρεση το δεύτερο μισό του α’ ημιχρόνου δεν μπόρεσαν να αντέξουν την πίεση και τα τρεξίματα των αντιπάλων. Μετά το δεύτερο γκολ οι παίκτες παρέλυσαν και η αντίδρασή τους ήταν μηδενική. Οι Σέρχι Ρομπέρτο και Λενγκλέ δεν έχουν προσωπικότητα και όταν σε τέτοια παιχνίδια τα 2/4 της άμυνας δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν τότε δίκαια περιμένεις το μοιραίο. Επιπρόσθετα οι κινήσεις από τον πάγκο ήταν φοβικές και περιόρισαν την Μπαρτσελόνα σε ακόμα πιο παθητικό ρόλο. Μπορεί η κίνηση να μπει ο Σεμέδο στη θέση του Σέρχι Ρομπέρτο να ήταν σωστή, όμως, η παραμονή του τελευταίου στον αγώνα ως δεξί χαφ και η αλλαγή του Βιδάλ με τον Αρτούρ βύθισε τις γραμμές ακόμα πιο χαμηλά. Εν ολίγοις, η συνολική αντιμετώπιση θύμισε μικρή ομάδα που δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι μέσα σε μια τόσο καυτή έδρα.

You ‘ll never walk alone

Ανατριχιαστική η σκηνή στο τέλος, όπου οι οπαδοί με τον Νταλγκλίς από τις κερκίδες και οι παίκτες από το χορτάρι τραγουδάνε το “You ‘ll never walk alone” σαν μια εικόνα καρτ-ποστάλ. Πραγματικά είναι ιεροσυλία να τραγουδιέται αυτό το τραγούδι από οπαδούς άλλων ομάδων. Οι μόνοι που το δικαιούνται είναι οι κόκκινοι οπαδοί στο λιμάνι.