Έφυγες αήττητος! El Comandante

Με τον Κώστα γνωριστήκαμε στο ΤΕΜΡΟ. Όχι κολλητοί. Ούτε καν φίλοι. Δυό γνωστοί μέσα στο ίδιο κανάλι είμασταν που τα λέγαμε στο «φεύγα» πάντα.
Ψηλός αναμφίβολα, στητή φωνή, με λεπτό αλλά και ευφυές χιούμορ, μεγάλος πλακατζής, αλλά και φύση ανεξάρτητη παράλληλα. Αν και πιεσμένος με τον χρόνο του, πάντα βρίσκαμε κάτι να σχολιάσουμε για μπάσκετ.

Η πίεση που είχε ήταν τέτοια, που πολλές φορές τα γραπτά του είχαν εδώ κι εκεί μικρά λαθάκια και δεν είχε τον χρόνο καν να τα διορθώσει.

Μιά μέρα έκανα μιά “στάση” στο γραφείο που καθόταν, με διάθεση για πείραγμα (απαντούσε με μεγάλη προθυμία στις πλάκες ακόμα κι όταν… “έπηζε”) και αναπόφευκτα το μάτι μου έπεσε στο γραπτό του.

“Ρε Κώστα, μ’ όλο το σεβασμό, αλλά μου επιτρέπεις;”

“Ελεύθερα…”

“Το ‘αήτιτος ξέφηγε με 6 βαθμούς από τον δεύτερο’ δεν στέκει..”

“Γιατί;” με ρώτησε στρέφοντας το κεφάλι του πρός το μέρος μου, με μιά φυσική απορία που έκανε τα άγρια πλήν σε αρμονία μεταξύ τους χαρακτηριστικά του προσώπου του, να τονιστούν.

“Να… -και σε παρακαλώ να μην με παρεξηγήσεις- εδώ: το ‘αήτιτος’ είναι με δύο “τ” και “η” και το ‘ξέφηγε’ δεν θέλει “η” αλλά υψιλον…”

“Ε και; Ποιός ξέρει πώς τα έγραψα; Ο κόσμος τα ακούει. Δεν βλέπει τα γραπτά μου για να δει τα λάθη μου. Άσε που έχω θέμα με κάθε μορφής… ήττα γενικότερα” μου αντιγύρισε με ένα πλατύ χαμόγελο.

Αφοπλιστική απάντηση κι όλοι όσοι είμασταν εκεί κοντά, γελάσαμε με την καρδιά μας.

“Παλιά του τέχνη κόσκινο: σε τάπωσε ο ψηλός” ακούστηκε να μου λέει ένας συνάδελφός.

Ο Κώστας μάλλον θα νόμιζε ότι το είχα πάρει κατάκαρδα και καθώς… σηκωνόταν από το γραφείο, με κτύπησε στην πλάτη:

“Καθόλου, δεν παρεξηθήκα… Ηρέμησε. Και δεν υπάρχει ήττα. Αλλαγές επιπέδων υπάρχουν μόνο… Πότε είσαι πιο ψηλά, πότε πιο χαμηλά…” μου έκανε κουνώντας εκείνα τα χέρια του, που έμοιαζα με… κουπιά.

Και ελάχιαστα αργότερα, κατευθυνόμενος για το δελτίο, σκύβει μου κλείνει το μάτι και χρωματίζοντας με έναν διφορούμενο τόνο τη φωνή του μου κάνει:

“Τα διόρθωσα. Ποιά η διαφορά; Πάλι δεν θα καταλάβουν τίποτα…”

Καλό σου ταξίδι, ψηλέ.

Είμαι σίγουρος πώς όταν σου έκανε νόημα να τον ακολουθήσεις, εσύ του είπες:

“Δεν γαμηέσαι κι εσύ…”

Και στην παρατήρησή του “…με γιώτα όχι με ήττα” του απάντησες:

“Δεν υπάρχουν ήττες, αλλαγές επιπέδων μόνο…”.

Και να ξέρεις… το δικό σου επίπεδο χαρακτήρα, ήταν πολύ πιο ψηλά από πολλών άλλων συναδέλφων που γνώρισα.

Καλό ταξίδι, Κωστή. Για μένα, έφυγες ΑΗΤΤΗΤΟΣ!