Είναι τόσο όμορφοι… Γράφει ο Pj Leone
“ And no one sings me lullabies
And no one makes me close my eyes
So I throw the windows wide
And call to you across the sky “
“ Κανείς δε μου τραγουδά νανουρίσματα
Και κανείς δε με κάνει να κλείσω τα μάτια μου
Έτσι και εγώ ανοίγω το παράθυρο διάπλατα
Και σε καλώ στον ουρανό ”
Pink Floyd – Echoes / Meddle – 1971
Αυτές τις μέρες πονάω.
Πονάω γιατί θυμάμαι τα νανουρίσματα, θυμάμαι που κάποιοι με κάνανε να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι.. Το παράθυρο είναι μόνιμα ανοιχτό τα καλοκαίρια, βλέπεις μένω στην επαρχία και δεν αισθάνομαι κίνδυνο. Κάπου κάπου, ξεπροβάλει και το αστέρι με τον μικρό Πρίγκιπα να μας χαζεύει και να προσπαθεί να καταλάβει τι άλλαξε. Μια σιγή απλώνεται στη γειτονιά.. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μα είναι γιορτή σκέφτομαι, και κανείς δε γιορτάζει.. Είναι η γιορτή του παιδιού.. Του παιδιού που βγαίνει στην αλάνα της γειτονιάς με μια σκισμένη πέτσινη μπάλα προσπαθώντας να μιμηθεί τις χορευτικές κινήσεις του αγαπημένου του παίχτη που είδε το βράδυ.. Είναι η σύναξη των μικρών ηρώων που τώρα πια είναι μεγάλοι και εξακολουθούν να τρέφουν το παιδί μέσα τους.
Αυτό το παιδί έχουν αλυσοδέσει και βασανίζουν προσπαθώντας να το πείσουν πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Πως δεν έχει προσωπικότητα και μοναδικότητα. Πως αυτό που πρέπει να κάνει είναι να μιμηθεί και όχι να δημιουργήσει. Να γίνει ένας καλοστημένος υπολογιστής με το πρέπων και αποδεκτό λογισμικό. Έτσι φτάσαμε σε μια κοινωνία ομοιότητας την οποία μπερδεύουν ως έννοια με την ισότητα και την ισονομία.
Το ποδόσφαιρο είναι η καλύτερη αλλά και τραγικότερη έκφραση της κατάρρευσης των δομών της σημερινής κοινωνίας, της σχέσης μέσω της έκφρασης της διαφορετικότητας σε πλαίσια ελευθερίας προς αναζήτηση της Αλήθειας και του Ωραίου. Αυτό μπορεί να λεχθεί πιο απλά ως Απώλεια της Τέχνης.
Ναι, το ποδόσφαιρό όπως και η μουσική είναι τέχνη, που εμπεριέχει αρμονία και υπέρβαση από το σύνηθες. Το να ντριπλάρει κανείς όπως και το να σολάρει κανείς στη κιθάρα, με την ταχύτητα του φωτός δε τον κάνει ποδοσφαιριστή και μουσικό αντίστοιχα. Τον κάνει έναν καλό εργάτη που είναι μεν χρήσιμος στην οικοδόμηση ενός μνημείου αλλά δεν θα το θυμάται κανείς μετά το πέρας του έργου. Στην επιγραφή θα αναγράφεται το όνομα του αρχιτέκτονα, αυτού δηλαδή που συνέλαβε την ιδέα. Πολλοί εργάτες παρελαύνουν πια σε όλα τα είδη τέχνης, με το ποδόσφαιρο να μην αποτελεί την εξαίρεση.
Τι κοινό έχει ο Pele, ο Maradona και ο Cruyff με τον Coverdale, τον Gallagher και τον Dylan ; Θα πει κανείς πως έδρασαν πάνω κάτω την ίδια εποχή. Σωστά, αλλά έχουν ένα ακόμα κοινό , το οποίο ίσως να ήταν χαρακτηριστικό της εποχής. Αυτό λέγεται σκοπός και όχι σκοπιμότητα. Κοινή ρίζα αλλά διαφορετική σημασία. Σκοπός τους ήταν να εκφραστούν.. να χορέψουν.. να εναρμονιστούν με τη κίνηση και τους ανθρώπους γύρω τους. Να γίνουν ένα με το κοινό τους.. να είναι οι ίδιοι Πομποί και Δέκτες αυτού του γεγονότος που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
Προϋπόθεση αυτού είναι η ύπαρξη προσωπικότητας, σε διαφορετική περίπτωση δεν είσαι εκφραστής του εαυτού σου αλλά μιμητής κάποιου άλλου ή άλλων.
Σήμερα, αντιθέτως κυριαρχεί η σκοπιμότητα στις διάφορες εκφάνσεις της. Μη πάμε μακριά, πάμε στη Παιδεία, με τον βασικό της άξονα να αποτελεί η σκοπιμότητα. Βαθμοθηρία από το δημοτικό έως το Παν/μιο με κατάληξη το διορισμό στο δημόσιο. Θυσιάζεις την δόμηση του εαυτού σου και την ουσιαστική πνευματική και ψυχική σου ανάπτυξη για ένα μακρινό σίγουρο ( ; ) μέλλον. Όπου σίγουρο μέλλον, βάλτε τρόπαιο στο ποδόσφαιρο και στη μουσική πλατινένιος δίσκος με κοινό παρανομαστή και στα δύο την φήμη και το χρήμα.
Είμαι αλλεργικός στους καριερίστες ρε φίλε.. Είμαι αλλεργικός στις φιλίες σκοπιμότητας.. Είμαι αλλεργικός στον τσοντοποιημένο ερωτισμό… Είμαι αλλεργικός στη μπύρα χωρίς αλκοόλ.. Είμαι αλλεργικός στα ηλεκτρονικά τσιγάρα.. Είμαι αλλεργικός στην έλλειψη κριτικής σκέψης.. Είμαι αλλεργικός σε κάθε τι που αλλάζει το περιεχόμενο στις έννοιες προς το ατομικό όφελος. Είμαι αλλεργικός στη μαζικοποίηση..
Αν η μπάλα και η μουσική είναι γυναίκες τότε οι σημερινοί παίχτες είναι παντελώς ανέραστοι. Αν η μπάλα και η μουσική είναι φαγητό τότε μαγειρεύουν αυγά τηγανιτά και νομίζουν πως είναι γκουρμέ επειδή τους φορέσανε τον σκούφο του Σεφ σε κάποιο τηλεοπτικό σόου. Από τις αλάνες μεταφέρθηκαν στα κομμωτήρια και τότε…..
“This is the end , my only friend the end…”
Ξεχάσανε πολλοί, πως αυτό το δάχτυλο που έδειξε ο Maradona ανήκει στο “Χέρι του Θεού” Ναι, καλά καταλάβατε, ο Θεός, σας χλευάζει για το δημιούργημα σας. Η ζωή για μενα είναι ένα Αργεντίνικο Tango υπό τα ουρλιαχτά και την ποίηση του Διονυσιακού Morrison στο σεληνιακό τοπίο της Μήλου παρέα με την Αφροδίτη συναντώντας τις μελωδίες του Gilmour. Αυτοκαταστροφικό πολλές φορές μεν.. Γνήσιο και πηγαίο δε..
Ο Έρωτας άλλωστε δεν είναι αυτοκαταστροφικός ;
Γι’ αυτό πονάω αδερφέ… Γιατί κατέρρευσε το Γνήσιο, το Όμορφο και ο Έρωτας..
Κάθε που βρέχει λοιπόν και γω, ακούω το Catch the Rainbow των Rainbow, ανοίγω το παράθυρο και αντικρίζω τους παιδικούς μου ήρωες να χορεύουν γελώντας, με τη μπάλα παρέα με τον Νουρέγιεφ στα χρώματα του ουρανίου τόξου..
Κλείνω τότε τα μάτια και τους κρατώ μέσα μου μια για πάντα.
Είναι τόσο όμορφοι…
Pj Leone
