Από μικρό παιδί έδειξα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιά ότι είχε σχέση με την διεθνή πολιτική, την γεωγραφία και κυρίως με την ιστορία, παρά το γεγονός ότι το αντικείμενο τών σπουδών μου ήταν στο χώρο των θετικών επιστημών,διαμορφώνωντας σιγά-σιγά την πεποίθηση ότι αν θέλει κανείς κάποτε να έχει τη δική του γνώμη γιά όσα συμβαίνουν γύρω μας πρέπει να μελετά αυτούς τους κλάδους ταυτόχρονα. Η γεωγραφία μας δείχνει ξεκάθαρα τις επιδιώξεις αλλά και τα όρια των κοινωνικών σχηματισμών που ονομάζουμε κράτη, η ιστορία τα όσα συνέβησαν πάνω σ’ αυτούς τους δύο άξονες που προαναφέραμε και η πολιτική τις τρέχουσες εξελίξεις αλλά και τις πιθανές κατευθύνσεις πάνω στις οποίες κάθε χώρα δύναται η της επιτρέπεται να κινηθεί ανάλογα με τα συμφέροντά της.

Είναι λοιπόν απόλυτα φυσικό το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, πού είναι ένα τέτοιου είδους θέμα, να με απασχολεί έντονα,όπως άλλωστε και πολλούς από εμάς. Πρίν όμως προχωρήσω στη διατύπωση του ερωτήματός μου θέλω ν’ αναφερθώ σε δύο αντικειμενικές δυσκολίες τις οποίες θα βρεί κανείς μπροστά του μελετώντας την ιστορία… Το πρώτο από αυτά είναι ότι πρέπει κανείς να ξεπεράσει την ‘’ιστορική’’ γνώση που μας ενσταλλάχτηκε στο σχολείο διότι αυτό το είδος της γνώσης εδράζεται στη βάση της προπαγάνδας και της στήριξης του ‘’εθνικού μύθου’’ που η κυρίαρχη ιδεολογία έχει κατασκευάσει γιά τη χώρα.

Και τούτο είναι κάτι που απαντάται ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ και όχι μόνο παρ’ ημίν… Το δεύτερο εμπόδιο είναι ότι μέρος της ιστορικής γνώσης μεταφέρεται πρός εμάς μέσω συγγραφέων-ιστορικών οι οποίοι παρερμηνεύουν,παραποιούν η ενίοτε εξαφανίζουν γεγονότα προς όφελος σημερινών κομματικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Όπως λοιπόν αντιλαμβανόμαστε η μελέτη της ιστορίας απαιτεί επιμονή,υπομονή,χρόνο και πολλαπλές αναγνώσεις από διαφορετικές η και αλληλοσυγκρουόμενες πηγές.

Το σύνθετο λοιπόν ερώτημα που δημιουργήθηκε μέσα μου ήταν το ακόλουθο: Ποιοί είναι οι πραγματικοί λόγοι γιά τους οποίους η χώρα μας δείχνει τόσο έντονο φοβικό σύνδρομο απέναντι στην γείτονα; Γιατί χρόνο με το χρόνο φαίνεται να ολισθαίνουμε προς ‘’φινλανδοποίηση’’ σε σχέση με την Τουρκία παρά το γεγονός ότι ξοδεύουμε ένα σκασμό λεφτά γιά εξοπλισμούς;

Πως γίνεται 200 χρόνια πριν οι υπόδουλοι πρόγονοί μας να τολμούν μιά εξέγερση με δυνατότητες και μέσα πολλές φορές υποδεέστερα ως προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε σχέση με τη σημερινό συσχετισμό ισχύος της πατρίδας μας απέναντι στη Τουρκία; Γιατί προσεγγίζουμε το καίριο τούτο ζήτημα τόσο περιδεείς και με διαρκή διάθεση κατευνασμού του ‘’θηρίου’’; Απέδωσε ποτέ το παραμικρό αυτή η τακτική σε όποια χώρα την εφάρμοσε; Τι φταίει λοιπόν; Μην είναι τάχα το πληθυσμιακό μέγεθος της Τουρκίας;

Μήπως το γεγονός ότι η οικονομία της,αν και με πολύ μεγάλα προβλήματα,ανήκει στις είκοσι μεγαλύτερες του κόσμου; Μήπως όλ’ αυτά ερμηνεύονται εξ αιτίας του ότι οι πιό πρόσφατες ελληνοτουρκικές συγκρούσεις (Μ.Ασία 1919-1922 ,Κύπρος 1974) κατέληξαν οδυνηρά γιά τον ελληνισμό; Μήπως ευθύνεται η γενικότερη άποψη που επικρατεί στη χώρα μας ότι η διεθνής κοινότητα επιδεικνύει ανοχή προς τις επιδιώξεις τους (αυτό ακριβώς ισχυρίζονται κι’ αυτοί για μας); Δεν παραγνωρίζω τίποτα από τα παραπάνω ούτε τα υποβαθμίζω,όμως κι’ εμείς σαν χώρα δεν είμαστε το τίποτα.

Κατ’ αρχήν έχουμε περιορισμένα χερσαία σύνορα προς αυτούς (Έβρος) που με βάση τους ειδικούς τα κάνει σαφώς υπερασπίσιμα,πολλά νησιά που εκτός από στόχοι απόβασης για τους απέναντι,συνιστούν μία περιφερειακή αλυσσίδα στα δικά τους παράλια σε συνδυασμό μ’ ένα μικρότερο αλλά πολύ αξιόλογο πολεμικό ναυτικό και τέλος μία πολεμική αεροπορία η οποία αξιολογείται ανάμεσα στις κορυφαίες του κόσμου. Επί πλέον είμαστε μέλη διεθνών οργανισμών και μέσω αυτών έχουμε τη δυνατότητα πολιτικής,οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας με άλλες χώρες με παρόμοια μ’ εμάς συμφέροντα.

Αυτή λοιπόν η εικόνα δεν μου φαίνεται αρκετή γιά ν’ απαντήσει στο ερώτημα που θέτω και αν τελικά ήταν,τότε δεν θα παρουσιάζαμε ως έθνος αυτή την εικόνα ηττοπάθειας.Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχουν βαθύτερα αίτια τα οποία πρέπει να τ’ αναζητήσουμε στην ιστορία της διαμόρφωσης της Ελλάδας και της Τουρκίας πρίν και μετά τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και στην πολιτική,στάση των κυρίαρχων ελίτ των δύο χωρών. Ο λόγος γιά τον οποίο επικεντρώνομαι σ’ αυτό το ζήτημα είναι διότι πιστεύω ότι Ο ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ,ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥΣ…….

Ξεκινάμε λοιπόν πρώτα με την Τουρκία… Μετά τον Α.Π.Π και τη διάλυση της αυτοκρατορίας εξαφανίστηκε εκείνο το κοινωνικό στρώμα που, ελέω σουλτάνου, αποτελούσε τη κυρίαρχη ομάδα εξουσίας η οποία όμως δεν συμμετείχε στην παραγωγική διαδικασία αλλά ζούσε πλουσιοπάροχα εισπράττοντας φόρους από Έλληνες, Αρμενίους και Εβραίους οι οποίοι ασχολούμενοι με το εμπόριο, τις μεταφορές και την μεταποίηση αποτελούσαν την,εν δυνάμει, αστική τάξη της καταρρέουσας αυτοκρατορίας.

Σ’ αυτό το κοινωνικό στρώμα η εκπροσώπηση των τουρκικής καταγωγής υπηκόων ήταν ιδιαίτερα ισχνή. Μετά τη δημιουργία της τουρκικής δημοκρατίας και την συστηματική εκδίωξη αλλά και εξόντωση των αλλόθρησκων άρχισε να δημιουργείται η τούρκικη αστική τάξη η οποία σήμερα γιγαντώθηκε έχοντας όμως ένα βασικό χαρακτηριστικό: το συντριπτικό ποσοστό των υπερκερδών της το συσσώρευε ΑΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ και μάλιστα από την εντατική εκμετάλλευση (και λόγω της ευνοικότατης προς αυτούς κεμαλικής νομοθεσίας) ενός σχετικά πειθήνιου και υποταγμένου πληθυσμιακού δυναμικού,το οποίο σήμερα αγγίζει τα 80,000,000..

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η κυρίαρχη ελίτ της Τουρκίας φροντίζει να προωθεί στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να υπηρετήσουν τα μεγαλεπίβολα σχέδιά της (βλέπε Ερντογάν καθώς και τον τρόπο που διαπραγματεύεται σαν ίσος προς ίσον με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας).Είναι λοιπόν φανερό ότι οι τούρκικες ελίτ θα υπερασπιστούν λυσσαλέα τη χώρα τους (και όχι μόνον,η επέκταση είναι πάντα στο νού τους) μιά και στις πλάτες αυτής της χώρας αλλά και αυτού του λαού έχουν τη θέση που έχουν στην παγκόσμια καπιταλιστική ιεραρχία.

Τώρα από ιδεολογικής πλευράς,τα μεγαλεία του παρελθόντος,η υπεροψία τους έναντι των γειτόνων τους ,η αρκετά ισχυρή στρατιωτική τους μηχανή και η ιστορική τους παράδοση σε φρικαλεότητες εγγυώνται σ’ αυτή τη ξεσκολιασμένη άρχουσα τάξη ότι όποτε χρειαστούν τον μέσο τούρκο πολίτη (υπήκοο μάλλον) να υπερασπιστεί τα ‘’όσια και ιερά’’τους,θα τον έχουν πρόθυμο και άνευ αντιλογίας εκτελεστή των επιθυμιών τους με ότι αυτό συνεπάγεται…………………. Όσο γιά τη χώρα μας η εξέλιξη ήταν εντελώς διαφορετική. Όπως είπαμε και παραπάνω η ελληνική αστική τάξη,εν σπέρματι,εμφανίζεται εντός Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή αναπτύσσεται ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΤΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ,γεγονός πρωτοφανές στη παγκόσμια ιστορία.

Η συνθήκη του Κιουτσούκ Καιναρτζή που επέτρεπε στους Έλληνες καραβοκυραίους του 17^ου και 18^ου αιώνα να εμπορεύονται ελεύθερα με τη χρήση της ρωσικής σημαίας,να ιδρύουν παροικίες και εμπορικούς σταθμούς και γενικά να πλουτίζουν,δίνουν την εξήγηση γιατί η χώρα μας έχει αυτό το πολλαπλάσιο σε σχέση με τις ανάγκες της ελληνόκτητο εμπορικό στόλο και ποιές είναι οι ρίζες του φαινομένου του ελληνικού εφοπλισμού.Όμως τα κέρδη που συσσωρεύονται από οικονομικές διαδικασίες που στηρίζονται στις μεταφορές προιόντων ΔΕΝ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Οι οικονομικοί απόγονοι (αδόκιμος ο όρος αλλά βοηθάει εδώ…) εκείνων των ανθρώπων που σήμερα διαφεντεύουν την Ελλάδα επανεπενδύουν μόνο μικρό μέρος των κερδών τους εντός της χώρας, έχοντας προνομιακά κέντρα των δραστηριοτήτων τους το Σίτυ του Λονδίνου και την Νέα Υόρκη. Το 1821 όταν αντιλήφθηκαν ότι το τότε μοντέλλο ανάπτυξής τους είχε φάει τα ψωμιά του συμμετείχαν ολόψυχα στον αγώνα μετατρέποντας τα εμπορικά σε πολεμικά πλοία και χρηματοδοτώντας τις ανάγκες της Επανάστασης. Βέβαια μετά την απελευθέρωση αρκετοί από αυτούς ζήτησαν αποζημιώσεις από το κάτισχνο οικονομικά νεοσύστατο ελληνικό κρατίδιο και το επεισόδιο της καύσης μέρους του ελληνικού στόλου από τον ήρωα του κατά θάλασσαν αγώνα Ανδρέα Μιαούλη πιθανότατα έχει σχέση μ’ αυτό το ζήτημα…

Τι έχει αλλάξει σήμερα; Οι ελληνικές ελίτ οικονομικά,ακόμα και σε παγκόσμια κλίμακα,θεωρούνται πανίσχυρες. Όμως η ανατροφοδοσία των μυθικών τους κερδών προέρχεται,όπως είπαμε και παραπάνω,από διεθνείς διεργασίες. Το ελληνικό κεφάλαιο είναι σε μεγάλο ποσοστό διεθνοποιημένο. ΚΙ’ ΕΔΩ ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΩ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΒΑΡΥ:ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΑΡΘΡΩΜΕΝΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΛΙΤ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΤΙ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΣ. Εδώ βρίσκεται και η εξήγηση του γεγονότος ότι στο πολιτικό πεδίο τα άτομα τα οποία προωθούνται προκειμένου να διοικήσουν αυτή τη χώρα είναι διακεκριμένες ανθυπομετριότητες μιά και δεν υπάρχει συλλογικό όραμα γιά αναβάθμιση της πατρίδας μας πέρα από το τουριστικοκομπραδόρικο παρελθόν μας αλλά και παρόν μας.

Ιδεολογικά τώρα τι γίνεται;Όραμά μας (όχι όλων βέβαια) η θεωρία του ‘’΄έπιασα τη καλή’’…Ατομικά… Ο καθένας μόνος του… Ακόμα και η είσοδός μας στην Ε.Ε και στο κοινό νόμισμα πως αντιμετωπίστηκε; Θυμάστε το ‘’προσεχώς Βουλγάρες’’;Θυμάστε τις αγροτικές επιδοτήσεις και την τελική τους κατάληξη; Θυμάστε όλα τα θαυμαστά που συνέβαιναν προ κρίσης;Ανομολόγητος πόθος πολλών νεοελλήνων σε σχέση με το πως βλέπαμε την Ε.Ε εκφραζόταν ενδόμυχα ως εξής ‘’…να αυτοί που θα μας ταίζουν…’’ η ακόμα χειρότερα, ‘’…να αυτοί που θα φυλάνε τα σύνορά μας…’’.

Το πρώτο κατέρρευσε με πάταγο μιά και η διεθνής των πρώην εμπόρων σκλάβων,ιμπεριαλιστών και παραδοσιακών καπιταλιστών της Ε.Ε μας έδωσε και καταλάβαμε… Ουαί και αλλίμονο αν καταρρεύσει ωσαύτως και το δεύτερο με την ευγενική χορηγία της χώρας-βρικόλακα που μας έλαχε στ’ ανατολικά μας.

Υ/Γ. Με μεγάλη μου χαρά θα δεχτώ οποιαδήποτε κριτική γιά το παραπάνω κείμενο αρκεί να γίνεται με κοσμιότητα και να είναι τεκμηριωμένη ώστε να προχωρήσει ο διάλογος μεταξύ ημών των πολιτών που ούτε εξουσιαστικούς μηχανισμούς κατέχουμε ούτε οφίκια,έχουμε όμως και δικαίωμα και καθήκον να μην αδρανούμε απέναντι στα σοβαρά προβλήματα της εποχής που ζούμε………….