Τι πραγματικά συμβαίνει με τη στάση της Γαλλίας στην ανατολική Μεσόγειο και που αυτή αποβλέπει;Μπορεί γιά τη χώρα μας το γεγονός αυτό να συνιστά στρατηγική ευκαιρία δημιουργίας μιάς αντιτουρκικής μεσογειακής συμμαχίας, η οποία θα μας βοηθήσει ν’ αποφύγουμε τον θανάσιμο εναγκαλισμό του νεοοθωμανικού επεκτατισμού; Ας δούμε λοιπόν γιατί η Γαλλία άρχισε να κινείται πιό ενεργά και ποιά δικά της συμφέροντα διακυβεύονται από την τουρκική υπερεπέκταση.

Βασικός στόχος της Τουρκίας είναι,μετά την Κύπρο,να μπορέσει να μετατρέψει και την Ελλάδα σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας-υποτελή της.Αυτό θα της δώσει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο της περιοχής,θα «στριμώξει» Αίγυπτο και Ισραήλ,θα δυσκολέψει την επικοινωνία της Γαλλίας με τον Λίβανο, στον οποίο παραδοσιακά ο γαλλικός ιμπεριαλισμός είχε ερείσματα, ενώ μέσω Λιβύης και Σάρατζ (τουλάχιστον ως τώρα…) ευελπιστεί την προσέγγιση με την Αλγερία, η οποία αφ’ ενός μεν είναι σφόδρα αντιγαλλική (γνωστοί οι λόγοι-αντιαποικιακός αγώνας των Αλγερινών κατά των Γάλλων στα τέλη της δεκαετίας του ‘50), αφ’ ετέρου φράσσει τον δρόμο επικοινωνίας της Γαλλίας με όλες της γαλλόφωνες αφρικανικές χώρες στις οποίες το Παρίσι έχει πολλά ερείσματα.

Κοντολογής οι ευρύτερες αυτές κινήσεις της Τουρκίας (ας μη ξεχνάμε και την επέμβασή της στη Συρία) αποσκοπούν στον έλεγχο της Μεσογείου ιδιαίτερα αυτή τη περίοδο κατά την οποία οι ΗΠΑ φαίνεται να εστιάζουν την προσοχή τους στην νοτιοανατολική Ασία,ενώ η Ρωσία αν και δηλώνει παρουσία στη Συρία και αλλού,έχει πάντοτε ως εμπόδιο γιά την πλήρη κάθοδό της στις θερμές θάλασσες τα στενά των Δαρδανελλίων, τα οποία είναι γνωστό από ποιούς ελέγχονται.

Οι Γάλλοι εντός Ε.Ε έχουν στενά περιθώρια ελιγμών λόγω της οικονομικής επικυριαρχίας της Γερμανίας,η οποία για οικονομικούς αλλά και γιά ιστορικούς λόγους ποντάρει και πάλι στην Τουρκία.Συνεπώς για τη Γαλλία η μόνη οδός που ανοίγεται μπροστά της,αν θέλει να παίξει το παιχνίδι ως μεγάλη δύναμη είναι να ματαιώσει τα σχέδια του Ερντογάν.

Και αυτό μπορεί να το κάνει εκτός Ε.Ε, χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική και ναυτική της ισχύ που είναι το μόνο σημείο στο οποίο υπερέχει έναντι της Γερμανίας,δημιουργώντας διακρατικές συμμαχίες οι οποίες θα τη βοηθήσουν να διατηρήσει τη στρατηγική πρωτοβουλία και ν’ απομονώσει την Τουρκία. Αν τα πράγματα είναι έτσι,τότε μένει να εξετάσουμε τι μπορεί να πράξουν οι ελληνικές πολιτικοοικονομικές ελίτ μπροστά σε μία τέτοια προοπτική.

Είναι ικανές να υπερβούν το φοβικό τους σύνδρομο απέναντι στους γείτονες; Είναι έτοιμες να αφήσουν κατά μέρος την κομπραδόρικη λογική τους προς χάριν του ευρύτερου εθνικού συμφέροντος; Μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχει ζωή πέρα από την σταθερή τους προσήλωση στην άνευ όρων αμερικανοφιλία και στην γερμανολαγνεία που τις διακρίνει;

Γιατί ο άλλος, ο ισχυρότερος (η Γαλλία εν προκειμένω) μπορεί να γίνει σύμμαχός σου και να σε βοηθήσει αν έχεις κι’ εσύ να του προσφέρεις, αν κι’ εσύ είσαι διατεθειμένος να παλαίψεις για την ύπαρξή σου. Είναι ετούτο το κομμάτι του παζλ που εμένα προσωπικά με ανησυχεί ιδιαίτερα… Εσείς τι πιστεύετε;