Ένα ακόμα φαβορί Δον Κάρλο ένα ακόμα

Το γκολ του Βινίσους ήταν αυτό που χώρισε τις Ρεάλ Μαδρίτης και Λίβερπουλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, με την Βασίλισσα να στέφεται έτσι πρωταθλήτρια Ευρώπης για 14η φορά στην ιστορία της, ενώ ο “Δον Κάρλο” επιβεβαίωσε ότι είναι ίσως ο καλύτερος προπονητής των τελευταίων 20 ετών.

Το σκηνικό ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, με την Λίβερπουλ να κρατάει την κατοχή και την Ρεάλ να προσπαθεί να βγάλει φάσεις έχοντας για λιγότερη ώρα τη μπάλα στα πόδια (για την ιστορία η κατοχή ήταν στο 54-46 υπέρ των Άγγλων). Ωστόσο, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πως παρατάχθηκαν οι δύο ομάδες και πως ήθελαν να κάνουν ζημιά στον αντίπαλο.

Η ομάδα του Κλοπ, ως συνήθως, πίεζε σε κάθε μήκος και πλάτος του γηπέδου, προσπαθώντας να ανακτήσει αμέσως την κατοχή και να κλέψει μπάλες σε επικίνδυνα για την Ρεάλ Μαδρίτης σημεία. Με τον Φαμπίνιο πιο αμυντικά προσανατολισμένο, οι Τιάγκο και Χέντερσον έφτιαχναν το παιχνίδι από το κέντρο, ωστόσο ο Κλοπ βασιζόταν στα άκρως ποιοτικά του άκρα για να δημιουργήσει πρόβλημα και κυρίως στους Σαλάχ και Άρνολντ από τα δεξιά. Ωστόσο, τα προβλήματα στο πλάνο φάνηκαν σχεδόν άμεσα, λόγω της καταπληκτικής προσαρμογής του Αντσελότι στις απειλές της Λίβερπουλ.

H Ρεάλ Μαδρίτης ήταν άκρως πειθαρχημένη στα αμυντικά της καθήκοντα. Βασικά γρανάζια στο αμυντικό πλάνο του Αντσελότι ήταν οι ακραίοι μπακ και τα χαφ. όσον αφορά τους Κρόος και Μόντριτς, οι 2 “γερόλυκοι” είχαν επωμισθεί να κλείνουν τους χώρους στον άξονα κάθε φορά που οι Σαλάχ και ντίας συνέκλιναν προς το κέντρο, ώστε να μην χρειάζεται να συγκλίνει το μπακ και να μένει ακάλυπτη η πλευρά. Ειδάλλως, οι μαέστροι της Ρεάλ πίεζαν τις πάσες των Αλκάνταρα και Χέντερσον.

Η δουλειά των ακραίων μπακ ήταν να “αναλάβουν” τους Άρνολντ και Ρόμπερτσον, δύο άκρως επιθετικογενή μπακ και βασικά γρανάζια στην επιθετική μηχανή του Κλοπ. Ο Αντσελόττι φάνηκε ότι ήταν διαβασμένος, αφού και ο Μεντί, αλλά και ο Καρβαχάλ ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου προσηλωμένοι στα αμυντικά τους καθήκοντα και δεν έκαναν επικίνδυνες προωθήσεις μπροστά. Αυτό από μόνο του δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στην Λίβερπουλ. Ο λόγος είναι ότι οι προωθήσεις των ακραίων μπακ άφηναν εκτεθειμένες τις πλευρές, όπου οι Μαδριλένοι μπορούσαν να δημιουργούν επικίνδυνες καταστάσεις.

Τεράστιο ρόλο σε αυτό έπαιξε ο Καζεμίρο, ο οποίος ήταν κυριολεκτικά μηχανάκι και έδινε ομηρικές μάχες σε κάθε άμυνα, τρέχοντας να καλύπτει, “επιτρέποντας” έτσι στους Βαλβέρδε και Βινίσιους να μένουν μπροστά (ο Βραζιλιάνος γυρνούσε ενίοτε στην άμυνα, όταν ο Μεντί υπερφορτωνόταν με κόκκινες φανέλες, αποδεικνύοντας έτσι ότι όλη η Ρεάλ ακολουθούσε με θρησκευτική ευλάβεια το αμυντικό πλάνο). Αντίθετα, ο ομόλογος του Καζεμίρο στην Λίβερπουλ, Φαμπίνιο, δεν μπορούσε να καλύπτει τα κενά. Οι λόγοι είναι δύο, ο Μπενζεμά και ο Βαλβέρδε.

Κάθε φορά που η Βασίλισσα έκλεβε την μπάλα ενώ οι Ρόμπερτσον και Άρνολντ ήταν μπροστά, ο Μπενζεμά γυρνούσε στο κέντρο για να ζητήσει μπάλα. Αυτό ανάγκαζε τον Φαμπίνιο να τον ακολουθεί, με αποτέλεσμα οι πλευρές να μένουν ακάλυπτες και να μπορεί ο Βινίσιους να βγάζει τρεξίματα και κινήσεις διαρκώς. Όσον αφορά τον Βαλβέρδε, ο “Φέντε” ήταν ένας από τους παίκτες κλειδί στην επίθεση. Ετρεχε παντού και αποτελούσε συνεχώς επιλογή, τόσο όταν ακροβολιζόταν στα άκρα, όσο και βοηθώντας στο μπιλντ απ, τραβώντας παίχτες και κυρίως μοιράζοντας παιχνίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι πριν μπει το γκολ ήταν ίσως ο κορυφαίος παίχτης μετά τον Κουρτουά, κάνοντας αθόρυβη δουλειά στο γήπεδο.

Η αδυναμία της Λίβερπουλ να καλύψει επαρκώς τα άκρα της φάνηκε και στο γκολ, όπου από την πλευρά του Ρόμπερτσον δημιουργήθηκε η ευκαιρία, η οποία ολοκληρώθηκε από την μεριά του Άρνολντ, με την Λίβερπουλ να μην έχει τα νούμερα να καλύψει επαρκώς τα χνότα της, καθώς παίχτες της είχαν ξεχαστεί ξανά μπροστά. Ωστόσο, οφείλουμε να πούμε ότι η Λίβερπουλ κατάφερνε να βγάλει ευκαιρίες, και αυτό κυρίως λόγω του άμεσου παιχνιδιού που την χαρακτηρίζει, δηλαδή απευθείας μεταβιβάσεις από το αμυντικό τρίτο στον χώρο στην επίθεση, όπου τα εξτρέμ (κυρίως ο Σαλάχ, μια και ο Ντίας ήταν σε άλλο γήπεδο – ή απλά τον είχε εξαφανίσει ο Καρβαχάλ, διαλέγετε και παίρνετε) με ατομικές ενέργειες δημιουργούσαν ρήγματα. Γι αυτό πρέπει να αποδωθούν τα εύσημα στον εξαιρετικό Κουρτουά, διότι εκεί που αποτύχαινε η τακτική ήταν αυτός παρών για να δώσει τις λύσεις.

Μία πανέμορφη ποδοσφαιρική σεζόν έφτασε στο τέλος της, μία σεζόν που είχαμε την τύχη να παρακολουθούμε αγώνες που δεν ήταν μόνο πλούσιοι σε θέαμα και γκολ, αλλά και σε τακτική και προπονητικό σκάκι (ναι, με αυτά ασχολούμαστε στην στήλη του ΠΟΛΙΤΗ, βλέπουμε το ποδόσφαιρο από την οπτική της τακτικής και των προπονητών). Όταν η ομάδα μου, η Μάντσεστερ Σίτι, αποκλείστηκε από την πρωταθλήτρια, είχα γράψει ότι οι προκρίσεις κερδίζονται, δεν δίνονται επειδή σε έχουν χρίσει φαβορί. Όταν ξεκινούσε η σεζόν είχαμε γράψει ότι ο Κάρλο Αντσελόττι από μόνος του ανεβάζει αυτομάτως μία ομάδα σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Ναι, η φετινή Ρεάλ Μαδρίτης που κανείς δεν την περίμενε και δεν την πίστευε (βάζω και εμένα μέσα) τα κατάφερε.

Ο Δον Κάρλο από την αρχή κάνει ένα πράγμα: διαλύει το ένα φαβορί μετά το άλλο. Όταν ματώνεις σε κάθε φάση και αποκλείεις ΠΣΖ, Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτι, τότε στον τελικό δεν πας ως αουτσάιντερ. Πας απλά για να βγάλεις έξω ένα ακόμα φαβορί…ένα ακόμα!

Ραντεβού του χρόνου

ΠΟΛΙΤΗΣ

ΥΓ1: 4 Τσάμπιονς Λιγκ, πρωταθλητής στα 5 κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Σεβασμός!

ΥΓ2: Η φετινή Λίβερπουλ αξίζει πολύ περισσότερη αναγνώριση και σεβασμό από όσο “προστάζουν” οι τίτλοι που κατέκτησε