Ένα ελπιδοφόρο υλικό από την υποτιμημένη Μασία

Αυτός είναι ίσως ο δρόμος της σωτηρίας για την Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών, μία ομάδα προδομένη στην ιδέα της μεγαλοσύνης, που εμφανιζόταν όλο και πιο αποπροσανατολισμένη από τις αρχικές ρίζες της καταξίωσής της. Πλέον, η επαναστροφή στη λησμονημένη Μασία και τα παιδιά της είναι επιβεβλημένη, τότε που πριν δέκα ολόκληρα έτη η «χρυσή» γενιά των υποδομών πρόσθετε αναλλοίωτες και αξέχαστες επιτυχίες στο στάτους του Καταλανικού συλλόγου.

Τη δεδομένη στιγμή που αστέρες του παρελθόντος δεν μοιράζονται πλέον τα αποδυτήρια, όπως και αποτυχίες προκύπτουν ξανά στη φετινή διαδρομή της Μπάρτσα, παρόν δηλώνουν 6 – 7 παιδιά, πρώιμοι πρωταγωνιστές σε ηλικίες μεταξύ 17 και 19 ετών αντίστοιχα. Και παρότι αγωνίζονται μόνοι τους αυτοί οι νεαροί, δίχως να έχουν δίπλα κάποιες έμπειρες μονάδες, στέκονται επάξια και αναγκάζονται να ωριμάσουν μία ώρα αρχύτερα.

Ακόμη κι αν ο αποκλεισμός στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει αρκετές πιθανότητες έπειτα κι από την ισοπαλία ενάντια στη Μπενφίκα, οι Μπλαουγκράνα χρειάζεται να επικεντρωθούν κυρίως στις δυνατότητες των νεαρών, όπως οι Γκάβι, Νίκο, Αραούχο, Φάτι κ.α. Υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες που οι διοικούντες τους φόρτωσαν στη πλάτη αυτών των παιδιών, πρέπει και να τα εμπιστευτούν, αλλά και να τα στηρίξουν έμπρακτα στα δειλά τους πρώτα αυτά βήματα. Διότι η Μπαρτσελόνα από την ομάδα που έθετε τον στόχο κατάκτησης των πάντων, μετριάζει κατά πολύ τις βλέψεις της, άρα και η συλλογική υπομονή προς τους νεαρούς πρέπει να είναι η ανάλογη.

Οι πρώτες κιόλας τροποποιήσεις στη συγκρότηση της ενδεκάδας και στις προθέσεις της στο γήπεδο έχουν κάνει ήδη την εμφάνιση τους μετά την έλευση του Τσάβι. Δεν γνωρίζουμε αν ο άλλοτε εκπληκτικός χαφ μπορεί να σταθεί αντάξιος του ονόματός του κι ως προπονητής, όμως οι νέοι του ρόστερ βλέπουν στο προφίλ του την πορεία που θα ήθελαν και οι ίδιοι να έχουν στο μονάκριβο κλαμπ τους.

Στο αγωνιστικό σκέλος, η Μπαρτσελόνα προσπαθεί να εισάγει έξτρα στοιχεία, τα οποία είχαν φθείρει εδώ και κάμποσα χρόνια. Η ομάδα που σύστησε κάποτε το ωφέλιμο πρέσινγκ, την ασταμάτητη πείνα της για τη μπάλα στα πόδια, πλέον δεν υφίσταται εδώ και καιρό. Και η επιστροφή λοιπόν, στις λησμονημένες αρετές είναι και το πιο κρίσιμο χαρακτηριστικό στην εύρεση της ταυτότητάς της. Στα δύο πρώτα παιχνίδια του Τσάβι που βέβαια πραγματοποιήθηκαν στο Καμπ Νου, παρατηρούμε την πίεση ψηλά με έμφαση στο χώρο και τους αντιπάλους παίκτες, και όχι με γνώμονα μονάχα το σημείο που κινείται η μπάλα. Η παράταξη της σύνθεσης γίνεται με βάση την κάλυψη μέτρων, την κατοχή υπερβολικά υπέρ και πάλι των Μπλαουγκράνα, ενώ οι πιο προικισμένοι παίκτες του συνόλου μοχθούν για μία έστω κάθετη πάσα, καθώς είχε φθάσει σε σημείο να απουσιάζει εντελώς.

Η όλη εστίαση του Τσάβι έχοντας επίγνωση των τραυματιών επιθετικών της ομάδας, βρίσκεται στο κέντρο με τη χρησιμοποίηση όλων των χρήσιμων μέσων, με τους οποίους κερδίζει αρχικά την υπεροχή – φλύαρη ή όχι – έναντι του αντιπάλου, αλλά από εκεί και έπειτα το έργο δυσκολεύει. Η επιθετική τριπλέτα τη δεδομένη στιγμή δεν απαρτίζεται από κατ εξοχήν βασικά εξτρέμ, καθώς όλα τα βαριά χαρτιά ταλαιπωρούνται από συχνούς τραυματισμούς. Για τη σημασία ύπαρξης τόσο του Φάτι, όσο και του Ντεμπελέ, αποτελεί η δυναμική παρουσία του δεύτερου για ένα 20λεπτο ως αλλαγή, διότι είναι ο μόνος με ικανότητας στο ένας εναντίον ενός, όσο οξύμωρο κι αν διαβάζεται αυτό για τα κυβικά της Μπαρτσελόνα. Επομένως, η ομάδα ναι μεν καλώς στρέφεται στις λαμπρές ακαδημίες της, κι επανέρχεται μία στοιχειώδης λειτουργία στις μεταβιβάσεις και στο κάθετο αυστηρά και μόνο, ποδόσφαιρό της, αλλά όσο η ενδεκάδα παραμένει ορφανή και λειψή από βαρβάτους επιθετικούς οι απαιτήσεις έστω για μικρούς, καθημερινούς «τελικούς» θα χαμηλώνουν εύλογα.

Ο κόσμος υπήρξε ανυπόμονος για μία νότα αισιοδοξίας στα δρώμενα της Μπάρτσα. Απογοητεύτηκε, λύγισε, και εγκατέλειψε και τον σύλλογο μετά τις τρικυμίες εντός και εκτός γηπέδου που τον διαδέχθηκαν η μία μετά την άλλη. Τις τελευταίες μέρες όμως, γυρίζει πίσω μία μεγάλη μερίδα φίλων. Αντικρίζοντας τον γνώριμο Τσάβι, κάποιοι αναθαρρεύουν και ελπίζουν ξανά για μία φρέσκια αρχή. Μόνο που από πλευράς τονωτικών ενέσεων, κάθε άλλο στη τωρινή Μπαρτσελόνα: από την επανεκλογή Λαπόρτα, τις υποσχέσεις για ανανεώσεις Μέσι, μέχρι το χατίρι πρόσληψης του Τσάβι ως δώρο στο κοινό του Καμπ Νου.

Όλα έμοιαζαν – ή μοιάζουν τουλάχιστον – θετικές εξελίξεις, με ένταση στο φρόνημα και πίστη στο δικό μας τρόπο, τον «Barca way». Κι αφού απαξιώθηκε η περίφημη Λα Μασία των Καταλανών, τώρα είναι πάλι η στιγμή που έρχεται στο προσκήνιο. Έπειτα από την πτώση, την αδιέξοδο σε κάθε επίπεδο, οι υποδομές του συλλόγου δείχνουν ως μόνη τελικά, λυτρωτική διέξοδο. Πιθανόν αυτό το ξεστράτισμα της Μπάρτσα με το παιχνίδι υπέρογκων ποσών σε μεταγραφές, τις δολιοφθορές μεταξύ διοικούντων, αλλά κι αυτή η ένοχη απόλαυση επιτήδειων των καρπών επιτυχιών από τη φουρνιά της Pep Team, την οδήγησαν με το πιο οδυνηρό τρόπο εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα, στην υποτιμημένη Μασία, που είχαμε ξεχάσει πλέον να την μνημονεύουμε για την σημασία ύπαρξής της.