Ενίσχυση του Στόλου: Άνετα μιά αμιγώς ελληνική υπόθεση Ι El Comandante
Οι εξελίξεις στα εξοπλιστικά φαίνεται να έχουν βγεί από την εποχή των… παγετώνων και να τρέχουν με (πρωτοφανείς για ελληνική πολιτική ηγεσία) γοργούς ρυθμούς. Θεωρήσαμε ώριμο λοιπόν, εκεί που όλοι μιλάνε για απόκτηση νέων μονάδων πρός ενίσχυση του Στόλου από το εξωτερικό, να στρέψουμε λίγο το βλέμα πρός τη δική μας ναυπηγική βιομηχανία και τις δυνατότητες που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτή έχει και όχι αυτές που προσπαθούνε… σύμμαχοι και εταίροι, να μας πείσουν ότι δεν διαθέτουμε… Γιατί βλέποντας την τελευταία πενταετία, ατέρμονες συζητήσεις για το τί τύπο πλοίου πρέπει να αποκτήσουμε, από ποιούς και με τί τρόπο, εύλογα γεννάται το ερώτημα: γιατί αυτό το πλοίο να μην είναι αμιγώς… ελληνικό; Διαθέτουμε την κατάλληλη τεχνογνωσία, πείρα δεκαετιών, προσωπικό με τεράστιες δυνατότητες, έναν εφοπλισμό που μπορεί να συνδράμει κι έναν λαό, που θεωρεί τα πληρώματα των πολεμικών μας πλοίων δικά του παιδιά και θα μπορούσε και αυτός, να συνεισφέρει έμπρακτα.
Ο… Έλληνας ασθενής
Όλα αυτά τα χρόνια που οι πολιτικές ηγεσίες αναλώνονταν σε ανούσια μακροχρόνιες διαβουλεύσεις και αναζητήσεις ικανού αντικαταστάτη των Φρεγατών του Στόλου, ο χρόνος περνούσε. Και τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, βρεθήκαμε να παίζουμε με την πλάτη στον τοίχο. Έτσι, για μία ακόμα φορά τα γεγονότα τρέξανε με φορά πρός… Δυσμάς και πάλι, με τη χώρα μας, να σέρνεται πίσω από τις επιταγές του κάθε… «συμμάχου» και η ουσία είναι, ότι μυαλό δεν λέμε να βάλουμε και επιμένουμε να αυτοπαγιδευόμαστε στον ρόλο του «Έλληνα ασθενή» (για να παραποιήσουμε τον τίτλο της γνωστής ταινίας).
Αν οι φήμες για ενδεχομενη αγορά από το U.S. Navy των φρεγατών L.C.H.S. αληθεύουν, τότε είμαστα άξιοι της μοίρας μας. Οι φρεγάτες αυτές από τις οποίες αγωνιούν οι Αμερικάνοι να απαλλαχτούν (καθώς κρίθηκαν ως ένας αποτυχημένος τύπος από τους ίδιους…), δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στο Π.Ν. Αυτό θέλουμε; Από φρεγάτες να κατέβουμε ένα σκαλί και να πάμε σε παράκτιες κορβετο-φρεγάτες, όταν οι ανάγκες μας αυτή τη στιγμή και με βάση τα νέα δεδομένα όπως αυτά διαμορφώνονται στην ευρύτερη περιοχή μας, απαιτούν πλοία ανοικτής θαλάσσης, που να μπορούν να καλύψουν μιά σειρά αυτόνομων αποστολών στην Αν. Μεσόγειο.
Παρούσα και η… ευρωπαϊκή προοπτική
Το ότι θα υποκύψουμε τελικά στις απαιτήσεις των Αμερικανών, δεν σημαίνει ότι θα απεμπολήσουμε το ευρωπαϊκό μας… προσανατολισμό. Οι Ολλανδοί, (ναί… αυτοί που μονίμως υποστηρίζουν την Τουρκία σε κάθε ευκαιρία στην ευρωπαϊκή σκηνή και στα διεθνή forums) οι οποίοι μυρίστηκαν ζεστό χρήμα, έσπευσαν να μας πλασάρουν την αναβαθμισμένη έκδοση των δικών τους φρεγατών, τύπου “M”. Με τακτικές βγαλμένες από τα χρόνια της (δικής τους) αποικιοκρατίας, κατέφθασαν κομίζοντες… χάντρες και καθρεφτάκια, στους ιθαγενείς της «μπανανίας»… Διότι πολύ απλά, πήραν την τελευταία σχεδίαση κορβετο-φρεγάτας τους και την ονόμασαν… “φρεγάτα”, η οποία είναι ουσιαστικά ΓΥΜΝΗ και ΑΣΥΜΒΑΤΗ τόσο με τις ανάγκες του Π.Ν. όσο και με το σημερινό τακτικό περιβάλλον και μας τις πουλάνε για 800 εκατομμύρια έκαστη, ήτοι κάτι λιγότερο από τις γαλλικές Belhara.
Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για γερασμένα πλοία (κατά 8 έτη νεότερα των φρεγατών κλάσης “S” που διαθέτουμε, δηλαδή 32 ετών) πρόκειται όχι μόνο για ξεπερασμένες σχεδιάσεις, αλλά και για έναν τύπο πλοίου, που με το που έπεσε… «εκσυγχρονισμένος» στο νερό, ήταν ήδη μακράν πίσω από την εποχή του.
Κι όμως… εμείς επιμένουμε να τις γλυκοκοιτάμε κι ας είναι να τις χρησιμοποιήσουμε για μία ακόμα δεκαετία το πολύ κι ας μιλάμε για ένα κόστος της τάξης των 500 εκατομμυρίων δολαριών (όσο μιά ολοκαίνουργια Γαλλική ή Βρετανική) και ας προέρχονται από μία χώρα που ουδέποτε πήρε το μέρος μας. Βλέπετε… οι Ολλανδοί, μας υπόσχονται (όταν και όποτε, εάν και εφ’ όσον) ότι αν τις πάρουμε θα μπούμε στο πρόγραμμα της μελλοντικής τους φρεγάτας με ποσοστό συμμετοχής… Εάν προχωρήσει μιά τέτοια αγορά, τότε θα είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που θα κάνει εκσυγχρονισμό, μέσω αναχρονιστικών αγορών…
Μην εκπλαγείτε λοιπόν, αν το Μπανανιστάν, τους προτιμήσει…
Αν για κάτι θλίβομαι περισσότερο απ’ όλα, είναι ότι το Π.Ν. μέχρι σήμερα, μας είχε συνηθίσει σε επιλογές που η βαρύτητά τους, είχε διαχρονική αξία και αξιοποίηση και σήμερα το βλέπουμε κι αυτό, το τελευταίο κάστρο που αντιστεκόταν στην ισοπέδωση, να σέρνεται στη λογική της εύκολης λύσης, της καρέκλας, των διαπλεκόμενων, της ικανοποίησης της εξουσίας και της πάρτης τους…
Πιό αναγκαία από ποτέ η ναυπήγηση του Εθνικού Πλοίου
Και κάπου εκεί είναι που γεννάται το ερώτημα: γιατί δεν αναλαμβάνουμε να κτίσουμε εμείς μία φρεγάτα; Το ζήτημα του λεγόμενου «Εθνικού Πλοίου», δεν μας είναι καθόλου… καινούριο. Η Ελλάς, ναυπηγούσε Αντιτορπιλικά προπολεμικά… Το Α/Τ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ το αιχμαλώτισαν μισοτελειωμένο οι Γερμανοί, οι οποίοι ολοκλήρωσαν την ναυπήγησή του και το χρησιμοποίησαν ως κυνηγό Υποβρυχίων (κατά μία τραγική ειρωνία της τύχης, ήταν το πλοίο που βύθισε το Υ/Β ΚΑΤΣΩΝΗΣ του ηρωικού Βασίλη Λάσκου). Από την δεκαετία του ’80 έχουμε που ρίχνουμε πλοία όλων των μεγεθών στο Αιγαίο. Από τορπιλοπυραυλάκατους, κανονιοφόρους και περιπολικά, μέχρι Φρεγάτες και υποβρύχια. Έχουμε το μέλι στα δάχτυλά μας και πάμε να το πάρουμε από τον ξένο παραγωγό και μάλιστα υπερτιμημένο…
Γιατί κακά τα ψέμματα: έχουμε αποκομίσει τεράστια εμπειρία στον ναυπηγικό τομέα τα τελευταία 40 χρόνια. Έχουμε ΟΛΑ τα μέσα από τις υπάρχουσες μονάδες που θα αποσυρθούν και που άνετα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στο «Εθνικό Πλοίο» (πυροβόλα, εκτοξευτές βλημάτων, ενεργά αντίμετρα, βλήματα, συστήματα εγγύς αντιπυραυλικής άμυνας Phalanx, κ.λ.π.). Βγάζουμε ΙΚΑΝΟΤΑΤΟΥΣ ναυπηγούς (τελευταία τους «εξάγουμε» κι αυτούς με το brain drain…) και διαθέτουμε 3 διαφορετικές ναυπηγικές μονάδες εντός Ελλάδος, που θα μπορούσαν άνετα να αναλάβουν ένα τέτοιο έργο. Το μόνο που θα χρειαστούμε είναι το δίκτυο ηλεκτρονικών συστήματων (ηλεκτρονικά μέσα, ζεύξεις βλημάτων, αντίμετρα, επικοινωνίες, συσκευές ηλεκτρονικού πολέμου κ.λ.π.) τα οποία όμως ούτως ή άλλως και από το εξωτερικό να αγοράζαμε τις νέες φρεγάτες, αυτά σε τρίτους θα τα κάναμε παραγγελία.
Εφοπλισμός και να την κάνουμε… λαχείο
Το μεγάλο αγκάθι των εξοπλισμών την τελευταία δεκαετία ακούει στο όνομα «έλλειψη πόρων»… Ωστόσο δεν είναι ένα θέμα που δεν έχει λύση. Έχει και μάλιστα… πολυπρόσωπη:
Είναι τόσο δύσκολο, να βάλουμε ρήτρα αποπληρωμής των οπλικών συστημάτων που επιθυμούμε να προμηθευτούμε από τις Η.Π.Α. την Γαλλία ή από οποιονδήποτε άλλο προμηθευτή., από τα κέρδη που οι άμεσα εμπλεκόμενες χώρες (Η.Π.Α., Γαλλία) θα έχουν από την εξόρυξη του ορυκτού πλούτου της χώρας;
Είτε η αποπληρωμή γίνει απευθείας σε είδος (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) είτε από την πώληση αυτών, οι εξοπλισμοί που επιθυμούμε μπορούν να αποπληρωθούν από την πρώτη κιόλας ημέρα που το τρυπάνι θα φέρει στις δεξαμενές των τάνκερ, τις πρώτες ποσότητες ορυκτού πλούτου που ανήκει ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.
Μετά υπάρχουν οι Έλληνες εφοπλιστές που συχνά έχουν προσφέρει στην πατρίδα, είτε ποσά για την ενίσχυση του Π.Ν. είτε έχουν παραγγείλει πλοία που στη συνέχεια τα δώρισαν σ’ αυτό, με πιό πρόσφατη την προσφορά των Π.Γ.Υ ΑΤΛΑΣ και ΗΡΑΚΛΗΣ, από την οικογένεια Παναγιώτη Λαζαρίδη. Oι δύο νέες μονάδες που δόθηκαν ως δωρεά στο Πολεμικό μας Ναυτικό, αύξησαν κατακόρυφα τις δυνατότητές του, στον τομέα της υποστήριξης. Έναν τομέα που και εκεί πονούσαμε καθώς τα όρια ηλικίας των πλοίων που διαθέταμε, είχαν αρχίσει να δείχνουν… τα (κούφια) δόντια τους. Ο ελληνικός εφοπλισμός, είναι ίσως ο μόνος κλάδος της βαριάς βιομηχανίας που διαθέτει αυτή έρμη χώρα, ο οποίος όχι μόνο ουδέποτε έστρεψε την πλάτη του, στις ανάγκες του Π.Ν. αλλά φρόντιζε με ένα αθόρυβο έργο, να το ενισχύει. Ίσως τώρα η πατρίδα έχει την ανάγκη τους πιό πολύ από ποτέ…
Τέλος, έχω αναφέρει αρκετές φορές (σε άρθρα μου κυρίως), ότι είναι αναγκαίο (και κυρίως ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ουσιαστικά ΤΙΠΟΤΑ) να είχαμε ήδη προχωρήσει στην έκδοση Ναυτικού Λαχείου. Ούτε καν αυτό το τόσο απλό δεν έχουμε αξιωθεί ακόμα να κάνουμε… Πρόκειται για μία λυσή φθηνή, με κυρίαρχο το χαρακτηριστικό ενός τριπλού… win-win, καθώς και τα απαραίτητα κονδύλια θα αρχίσουν να συγκεντρώνονται σιγά-σιγά και κάποιοι τυχεροί πολίτες θα αποκαθίστανται οικονομικά από τις κληρώσεις και το κράτος θα έχει κέρδη από την φορολόγηση των κερδών αυτών.
Και για να πάρουμε μία ιδέα σχετικά με την δύναμη που είχε αυτή η κίνηση τον καιρό που με μεγάλη επιτυχία εφαρμοζόταν, παραθέτω ένα απόσπασμα από την επίσημη ιστοσελίδα του Π.Ν.:
“Από την περιουσία του Ταμείου αγοράσθηκαν προπολεμικά το θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ, τα αντιτορπιλικά «Νέα Γενεά» και «Κεραυνός», 4 ανιχνευτικά τύπου «Πάνθηρ», 3 τορπιλοβόλα τύπου «Βαλκάν», το παλαιό εκπαιδευτικό «Άρης», 2 αντιτορπιλικά τύπου «Ύδρα», το βοηθητικό «Κοργιαλένιος», τορπιλάκατοι, τα αντιτορπιλικά «Β. Όλγα» και «Βασιλεύς Γεώργιος» και σημαντικής αξίας πολεμικό υλικό.
Με τη συμπληρωματική ενίσχυση του κρατικού προϋπολογισμού το ΤΕΣ συνέβαλε στην απόκτηση και άλλων πολεμικών μονάδων του Ναυτικού όπως 6 Υ/Β τύπου «Παπανικολής». Ακόμη συνέβαλε στην επισκευή πολεμικών μονάδων όπως για παράδειγμα του καταδρομικού «Έλλη», του θωρηκτού «Κιλκίς» κ.λ.π. Από τους πόρους του ΤΕΣ αμέσως μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ανεγέρθηκαν και επισκευάστηκαν οι Ναυτικές Σχολές, οι Ναυτικές Διοικήσεις και τα κτίρια του Ναυστάθμου Σαλαμίνας.”
Ας αναρωτηθούμε λίγο: ποιός από εμάς δεν θα έδινε… «ό,τι είχε ευχαρίστηση» για το Πολεμικό μας Ναυτικό, που μαζί με την Πολεμική Αεροπορία, αποτελούν το καμάρι του κάθε Έλληνα; Ποιός δεν θα έδινε από το υστέρημά του (κυριολεκτικά) όταν θα γνωρίζει ότι τα χρήματα αυτά, θα πήγαιναν όχι απλώς για ένα «καλό σκοπό» αλλά για την υπεράσπιση της πατρίδας μας, από τα ικανά χέρια των πληρωμάτων του Στόλου, που μας έχουνε βγάλει ασπροπρόσωπους;
