Η Αργεντινή σε αυτό το Κόπα Αμέρικα είναι μια ομάδα που ψάχνει να βρει τον αγωνιστικό της προσανατολισμό. Η αλήθεια είναι ότι οι αμυντικοί και οι μέσοι που διαθέτει αυτή την περίοδο είναι μέτριοι ποιοτικά και οι Μέσι και Αγουέρο δεν μπορούν να σηκώνουν μονίμως όλο το βάρος της ομάδας. Τα παιχνίδια του ομίλου έδειξαν στο Σκαλόνι ότι χρειάζεται καταρχάς ένα αγωνιστικό σουλούπωμα αμυντικά και μια πιο ορθολογική προσέγγιση στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας. Η εικόνα να γίνεται ο Μέσι χαφ, δεκάρι, σέντερ φορ, σκόρερ και να πρέπει να αντιμετωπίζει κάθε φορά το σύνολο των μεσοαμυντικών της αντιπάλου ομάδας δεν οδηγούσε πουθενά.

Σχήμα με 4-3-1-2

Με ένα τακτικό σχεδιασμό που θυμίζει έντονα τη Μίλαν της εποχής του 2007 κατάφερε ο Σκαλόνι να απελευθερώσει τον Μέσι και ταυτόχρονα να τον ξεκουράσει μέσα στο γήπεδο, αφού μπορεί να κάνει λιγότερα χιλιόμετρα. Τοποθέτησε πίσω του τρία χαφ που τρέχουνε για αυτόν και κάνουν όλη την απαιτούμενη χαμαλοδουλειά. Ο Παρέδες ως 6αρι, ο Ακούνια στα αριστερά του και ο Ντε Πολ δεξιά του σχηματίσαν μια αρκετά σφιχτή τριάδα στο κέντρο. Μπροστά από τον Μέσι κινήθηκαν ο Αγουέρο με τον Λαουτάρο Μαρτίνες, με τον δεύτερο να γυρνάει πολλές φορές στα αριστερά της μεσαίας γραμμής όταν η ομάδα βρισκόταν σε θέση άμυνας.

Στην αμυντική τετράδα τοποθέτησε έναν στόπερ, τον Φόιτ, στο δεξί άκρο για να περιορίσει τις επελάσεις του Ματσίς , ο οποίος είχε πολλά προβλήματα και όσες φορές επιχείρησε να διεισδύσει από την πλευρά του τον ανέκοπτε άνετα ο αμυντικός της Τότεναμ. Κάτι που προβληματίζει στην επιθετική ανάπτυξη της Αργεντινής είναι ότι αδυνατεί να ανεβάζει ταχύτητα και ένταση στο παιχνίδι της, κάτι που της αφαιρεί τη δυνατότητα να αποκτήσει ρυθμό. Τα χαφ της είναι αρκετά αργά, αυτό διακρίνεται ακόμα κι από την σωματοδομή τους, ενώ κι ο Ντι Μαρία δεν έχει την έκρηξη του παρελθόντος. Παρόλα αυτά κυριάρχησε στα πρώτα 20 λεπτά του αγώνα, πίεσε την άμυνα της Βενεζουέλας και κατάφερε να βάλει δύναμη σε κάθε διεκδίκηση της μπάλας στον αέρα. Στα πρώτα κόρνερ και στημένες φάσεις οι Αργεντίνοι κέρδιζαν κατά κράτος και κάπως έτσι έγινε και το 1-0 που απελευθέρωσε και ψυχολογικά την ομάδα.

Ακίνδυνη επιθετικά η Βενεζουέλα

Ο Ντουνταμέλ είχε ήδη επιτύχει που κατάφερε να περάσει η ομάδα του στα προημιτελικά. Το πλάνο του ήταν να παίξει κλειστά και να κρατήσει το μηδέν, όμως η αδυναμία στα στημένα ήταν καθοριστική. Από εκεί και πέρα προσπάθησε να παίξει επιθετικά από τα άκρα, όμως ο Ματσίς από τα αριστερά βρήκε τον μπελά του με τον Φόιτ και δεν κατάφερε να τον περάσει ούτε μια φορά, ενώ ο Μουρίγιο από τη δεξιά πλευρά ήταν κι αυτός καλά κλεισμένος από τον Ταλιαφίκο. Ο Ροντόν στην κορυφή της επίθεσης έκανε ένα ακόμα κακό παιχνίδι και η παρουσία του στη διοργάνωση ήταν κάκιστη. Δεν κατάφερε ούτε στο ψηλό παιχνίδι να γίνει αισθητός, ούτε με το κορμί του να μπορέσει να κερδίσει μονομαχίες και να κρατήσει μπάλα.

Η είσοδος του Σοτέλδο έδωσε μια κινητικότητα στο χώρο του κέντρου, όμως και πάλι η Βενεζουέλα έδειχνε πολύ λίγα πράγματα επιθετικά για να μπορέσει να γίνει επικίνδυνη. Χωρίς να μπορεί να αλλάξει η εικόνα του παιχνιδιού ήρθαν και δύο λάθη που έφεραν το 2-0. Ο Ροζάλες έκανε λάθος μεταβίβαση στο χώρο του κέντρου, η μπάλα κατέληξε στα πόδια του Αγουέρο, στο σουτ του οποίου ο τερματοφύλακας της Βενεζουέλας έκανε ένα χείριστο διώξιμο και η μπάλα στρώθηκε ιδανικά στο νεοεισελθόντα Λο Σέλσο για να κάνει σε κενό τέρμα το 2-0 σφραγίζοντας τη νίκη της Αργεντινής και να τη στείλει στα ημιτελικά με αντίπαλο την Βραζιλία.