Επτά χρόνια χωρίς το… εθνικό μας ξυπνητήρι
K υνικός στο λόγο του, σκωπτικός, μυαλό δίχως ταίρι…
A συμβίβαστη δημοσιογραφική πέννα που δεν άφηνε τίποτα όρθιο στο πέρασμά της…
Λ ογική της τρέλας ή η τρέλα της λογικής (Δάσκαλε, συμπάθαμε μα απάντηση ακόμα δεν βρήκα…)
Α τίθασο πνεύμα, που μπόρεσε να δημιουργήσει δίχως να ρημάξει…
Μ οναχικός… σαν “ανεμοδαρμένος βράχος”
Ι σορρόπησε άψογα στο ίδιο ζύγι το αριστοφανικό στοιχείο με τον καυστικό πολιτικό λόγο.
Τ ρομοκράτης των ερτζιανών, (όταν η λέξη διατηρούσε ακόμη την αυθεντική της έννοια…)
Σ ατυρικός ως το μεδούλι μα ποτέ προσβλητικός!
Η θικός… αυτουργός της εναλλακτικής ραδιοφωνίας.
Σ τιχουργός με μια θέρμη στη γραφή, που άγγιζε τις εσχατιές της ψυχής…
Ένας μοναχικός Δον Κιχώτης της πέννας
Πολλοί μπορεί να βρεθούν για να διεκδικήσουν τον τίτλο του “πατέρα της ελεύθερης ραδιοφωνίας”.
Λίγοι μπορούν να σταθούν στο ύψος αυτού του τίτλου. Έφερες στον κόσμο του ραδιοφώνου, το stand up comedy, χρησιμοποιώντας για καμβά σου το… “προτεκτοράτο” (αγαπημένη σου έκφραση) που λέγεται “Ελλάδα», έχοντας ως πρωταγωνιστές τους πολιτικούς και κομπάρσους όλους εμάς. Μόνο που εμείς “γελούσαμε σαν τα παιδιά” με την κατάντια μας, την οποία στιγμή δεν έπαψες να μας την θυμίζεις. Ήσουν το… “εθνικό μας ξυπνητήρι” για πάνω από δύο δεκαετίες, αλλά… φευ: εσύ κοιμήθηκες πλέον Γιάννη μου… Εμείς όμως δεν πρόκειται να ξυπνήσουμε ποτέ!
Δεν θα βρεθεί κανείς να αμφισβητήσει πως εσύ, ήσουν αυτός που έδωσες στο ελληνικό ράδιο, το νόημα που τόσο μα ΤΟΣΟ απεγνωσμένα αυτό αναζητούσε… Μια φωνή τόσο βαθιά πολιτική, που ήξερε να ακροβατεί στο αυτί μας, με έναν τόσο… ευγενέστατα αναιδή τρόπο, που όμοιό του είναι βέβαιο πως δεν θα συναντήσουμε ποτέ πια στο ράδιο. Γιατί μόνο εσύ τον ενσάρκωνες όπως θέλαμε: να αγγίζει και να γαργαλά τα όσα απόκρυφα πολιτικά γκαντεμιλίκια που εμείς δεν τολμάγαμε ν’ αρθρώσουμε.
Μυαλό φωτεινό, που μέσα του μπορούσαν να συμμαχήσουν οι άγγελοι με τους δαίμονες και να ξεχυθούν αναζητώντας ώτα ικανά να φέρουν την κάθαρση από τη σαπίλα. Πνεύμα με μονίμως οξεία κριτική διάθεση. Ανήσυχος νους και γνήσιο τέκνο της μόνιμης αμφισβήτησης, έδωσε την άνιση μάχη με το σύστημα κι ας γνώριζε πως το ματς ήταν προ πολλού… στημένο. (Αναπαύσου εν ειρήνη Δάσκαλε κι εδώ τα πράγματα όπως τα άφησες: “οι γνώριμες φάρες στις ίδιες φανφάρες…“). Κι αυτή η γνώση σου για τον αγώνα που ήταν πριν καν αρχίσει πουλημένος, είναι που σε κάνει αυτομάτως “οσιομάρτυρα” της ελεύθερης σκέψης, της “ακαλούπωτης” βούλησης και “Δον Κιχώτη”-εικόνισμα, των ρομαντικά αθεράπευτων “αυτόνομων αναρχικών πνευμάτων”.
Στιχουργός, δημοσιογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, ΜΑΕΣΤΡΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ. Μιά φιγούρα βγαλμένη από μια παραπαίουσα αυτοκρατορία, η οποία στα χέρια σου, έμοιαζε σαν την Ρώμη παραδομένη σε έναν σύγχρονο Νέρωνα, ο οποίος όμως τα είχε… 400 γι’ αυτό και αν του δινότανη ευκαιρία να κάψει το παρακράτος του νεοέλληνα, θα το έκανε σε λιγότερο από μία μέρα…
Ειλικρινής, πολυτάλαντος, έντεχνα σαρκαστικός. Πέρα για πέρα αληθινός, με… ακοπιάριστο χιούμορ. Εκνευριστικά επίμονος, ποιητικός, αλλά και ανυποχώρητος πεισματάρης. Εκφραστικός μέσα από έναν βαθυστόχαστα πολιτικό λόγο που ποτέ δεν δέχθηκε να τον… χρωματίσει ή να τον υποτάξει κάτω από κομματικά λάβαρα. Άνθρωπος ανέκαθεν ισορροπημένος μεταξύ μιας ευγένειας που δεν μπορούσες να την βυθομετρήσεις και ενός αθυρόστομου πνεύματος που δεν ήθελες να το τιθασεύσεις. Αυθεντικός όσο λίγοι, ευχάριστος μα και στραβόξυλο. Ζεστός, αλλά και απόμακρος, περιτριγυρισμένος από πολλούς μα σιωπηλά μοναχικός. Αλκοολικά… δουλευταράς, καθαρός επαγγελματίας, ευγενέστατη ψυχή.
ΔΑΣΚΑΛΕ, καλό σου ταξίδι. Μετά από 7 χρόνια, χωρίς την ερτζιανή σου παρουσία να μας ξυπνά πλέον τα πρωινά, κάπου νιώθουμε όντως πως… “ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος” χωρίς την παρουσία σου, πίσω απ’ το μικρόφωνο.
Αντίο Δάσκαλε, από εμάς εδώ πίσω στην πατρίδα όπου… “οι γνώριμες φάρες τις ίδιες φανφάρες“, να σε διαβεβαιώνουμε αποδεχόμενοι μοιρολατρικά τους βάρβαρους, που τόσο άγρια πολέμησες για να τους ξορκίσεις ότι δυστυχώς είχες δίκιο: “το προτεκτοράτο δεν φεύγει απ’ τον πάτο“.
Του Ηλία Νικηφόρου