Έσβησε το αιμοσταγές “Φωτεινό Μονοπάτι”

Απεβίωσε στα 86 του χρόνια ο Abimael Guzman, ιδρυτής και αρχηγός του Sendero Luminoso (“Φωτεινό Μονοπάτι”). Σκληρός κι αμετανόητος Μαοϊστής (ίσως ο πλέον καταρτισμένος θεωρητικός εκπρόσωπός του, σε ολόκληρη την ήπειρο), θεωρούσε εαυτόν την… “Τέταρτη ρομφαία του Κομμουνισμού” (αποτελούσε ένα από τα πολλά ψευδώνυμά του) και δεν δίσταζε να υιοθετήσει στην Οργάνωσή του, αδιανόητες ωμότητες προκειμένου να πάρει στα χέρια του την εξουσία.

Υπήρξε ο βασικός οραματιστής της επιβολής του Κομμουνισμού στο Περού και με τον αγώνα της τρομοκρατικής Οργάνωσής του, από το 1980 ως το 1992 οπότε και συνελήφθη, κατάφερε να σύρει την χώρα, σε έναν άτυπο εμφύλιο που βασιζόταν στο αντάρτικο πόλεων.

Η σκληρότητα της δράσης του, η βία που εξαπέλυσε απέναντι στον πληθυσμό κυρίως της επαρχίας, οι απόπειρες κατά πολιτικών, το εμπόριο ναρκωτικών, οι βομβιστικές ενέργειες, ήταν μερικά μόνο από τα μέσα επιβολής μίας μορφής προλεταριακής δικτατορίας στο Περού. Ωστόσο, η δράση της Οργάνωσής του, έμεινε στην ιστορία, από τα απάνθρωπα μέτρα που λάμβανε καθώς και για την βία και τα πρωτόγνωρα εγκλήματα στα οποία δεν δίστασε να υποπέσει. Τα βασανιστήρια αθώων πολιτών, η απαγόρευση κυκλοφορίας σε χωριά και απομακρυσμένες περιοχές, καθώς και η απαγόρευση κατανάλωσης αλκοόλ, ήταν μερικά μόνο από τα έργα και τις ημέρες, του “Presidente Gonzalo” (όπως ήταν στις τάξεις της Οργάνωσης).

Η απάνθρωπη δράση του Sendero Luminoso όμως δεν σταμάταγε εκεί. Η αδυναμία της τρομοκρατικής αυτής οργάνωσης, να αντιμετωπίσει τις Ένοπλες Δυνάμεις του Περού, την ανάγκασε να καταφύγει σε συμβολικές κινήσεις πολιτικού περιεχομένου, όπως το κάψιμο των καλπών στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές της χώρας. Την ώθησε όμως και σε μία σειρά από πρωτοφανείς κτηνωδίες όπως η σφαγή 69 αθώων χωρικών ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας στην Lucanamarca, καθώς στα θύματα περιλαμβάνονταν έγκυες γυναίκες μέχρι και μωρά ηλικίας 6 μηνών μέχρι και βασανιστήρια… σκυλιών, τα οποία αφού τα είχαν βασανίσει τα κρεμούσαν σε κολώνες πρός εκφοβισμό των πολιτών.

Όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Βρετανός δημοσιογράφος και γιατρός Theodore Dalrymple “Επρόκειτο για την μεγαλύτερη ωμότητα που έλαβε χώρα ποτέ στο Περού. Μάλιστα τις ημέρες εκείνες που το “Φωτεινό Μονοπάτι” έφτασε πολύ κοντά στην κατάληψη της εξουσίας, τότε πραγματικά φοβήθηκα ότι σε μιά τέτοια περίπτωση, θα συναγωνιζόταν στην σκληρότητα το καθεστώς των Κόκκινων Χμερ.. Ως γιατρός, είμαι συνηθισμένος να βλέπω ακρωτηριασμένα κορμιά. Ωστόσο, δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος να αντικρύσω την φρίκη αυτή που είδαν τα μάτια μου,  στην Lucanamarca της επαρχίας Ayacucho, πολύ δε περισσότερο, όταν αυτά τα εγκλήματα έφεραν την υπογραφή , ενός Καθηγητή φιλοσοφίας…” (του Abimael Guzmán).

                                                                         Ο τελευταίος… χορός
Και όντως η τρομοκρατική Οργάνωση, έφτασε πολύ κοντά στο να πάρει  την εξουσία στα χέρια της, όταν εκμεταλλευόμενη την πολιτική κρίση που επικρατούσε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στη χώρα, μετέφερε τον ένοπλο αγώνα της, εντός της πρωτεύουσας Lima. Προχωρώντας σε μία σειρά βομβιστικών επιθέσεων και επιλεκτικών δολοφονιών υψηλά ιστάμενων αξιωματούχων της Κυβέρνησης, πλάσαρε έντεχνα την εικόνα ότι είχε τον έλεγχο της  πόλης η οποία έμοιαζε να τελεί ύπο μία άτυπη… πολιορκίας.

Αποκορύφωμα αυτής της δράσης του -που όντως έφερε ένα κύμα πανικού τόσο σε κυβερνητικό επίπεδο, όσο και στους απλούς πολίτες- ήταν η βομβιστική ενέργεια που έλαβε χώρα στον πλέον πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο της πρωτεύουσας, την οδό Tarata, η οποία χαρακτηρίστηκε από μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και τεράστιες ζημιές σε οικονομικό επίπεδο.

Ήταν το έτος 1992 και η Κυβέρνηση που είχε σχηματίσει ο Ιαπωνικής καταγωγής Πρωθυπουργός της χώρας, Alberto Fujimori, εξαπέλυε ένα ανηλεές κυνηγητό, πετυχαίνοντας να εντοπίσει τα ίχνη του “Φωτεινού Μονοπατιού” σε μία σχολή… μπαλέτου. Οι άνδρες της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας του Περού, είχαν εντοπίσει πιθανά κρυσφήγετα της Οργάνωσης και επιδίδονταν σε ελέγχους. Σε έναν από αυτούς, παρατήρησαν ότι η συγκεκριμένη Σχολή, άν και κατοικείτο μόνο από ένα άτομο, την χοροδιδάσκαλο, παρήγαγε… υπερβολικά μεγάλο όγκο απορριμάτων. Στον έλεγχο που διενήργησε κλιμάκια της Υπηρεσίας στα σκουπίδια, βρέθηκαν μεταξύ άλλων κουτιά από χάπια ψωρίασης, ασθένεια από την οποία έπασχε ο ηγέτης της Οργάνωσης. Στην επίθεση που έλαβε χώρα στη Σχολή Μπαλέττου, βρήκαν και συνέλαβαν 8 άτομα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο ίδιος ο Guzmán, ενώ χάρη στα αρχεία που βρέθηκαν στον Η/Υ του, υπήρχαν ονόματα μελών της τρομοκρατικής του ομάδας, βάσεις της, αποθήκες οπλισμού και χάρτες με πιθανούς στόχους.

Το ημερολόγιο έγραφε “12 Σεπτεμβρίου 1992”.
Πρόκειται για μία ημερομηνία-σταθμό από κάθε άποψη.
Πρώτα απ’ όλα γιατί ο ηγέτης της Οργάνωσης, έπεφτε επιτέλους στα χέρια των Αρχών.
Δευτερευόντως επειδή έθετε -επισήμως τουλάχιστον- τέλος στη δράση του “Sendero Luminoso “, το οποίο άν και επίσημα συνέχισε τη δράση του, αυτή δεν είχε πλέον κανέναν ουσιαστικό αντίκτυπο πλέον.
Ο Abimael Guzman, θα έφευγε από τη ζωή, 29 χρόνια αργότερα.
Το ημερολόγιο και πάλι έγραφε “12 Σεπτεμβριου” αλλά αυτήν τη φορά του 2021.
Τραγική ειρωνία της τύχης ή πλήρωμα του χρόνου, το γεγονός ότι πέθανε την ίδια μέρα με εκείνη της σύλληψής του, η λογική λέει, ότι ο πάλαι ποτέ άνδρας του “Φωτεινού Μονοπατιού” μάλλον δεν πρέπει να περίμενε μιά τόσο… ακραία σύμπτωση.

EL COMANDANTE