Θα ακολουθήσει παράθεση απόψεων σε σκληρό ύφος. Όποιος αισθάνεται ευπρόσβλητος, καλό θα ήταν να μην συνεχίσει.
Η χώρα, για όσους νοιώθουν, βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό υπό την αύρα του «μακεδονικού». Λέω «πολύ καιρό» παρόλο που όλοι μας ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει όταν δεν ασχολούμαστε με τα κινητά μας, τα σκυλάδικά μας, τα διακοποδάνειά μας και διάφορες άλλες (παρόμοιες) ασχολίες «α’ διαλογής».

Το μακεδονικό ζήτημα φυσικά δεν προέκυψε τους τελευταίους μήνες που όλοι (δηλαδή αρκετοί) ξύπνησαν, δηλαδή μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά βρίσκεται στο προσκήνιο επί ολόκληρες δεκαετίες, που εμείς δεν κάναμε τίποτα. Το τίποτα το δικό μας, είναι που πάντα εκμεταλλεύονται οι άλλοι και γιατί; Διότι ανεξάρτητα με το αν εμείς (ως χώρα και λαός) εξυπηρετούμε τα δικά μας συμφέροντα, υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να εξυπηρετούν τα δικά τους. Αν τα δικά τους συμπίπτουν με τα δικά μας, είναι μια διαφορετική (αλλά επίσης καίρια) κουβέντα. Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για τις Συνθήκες, τι Συμφωνίες κλπ.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: μια Συμφωνία, είναι αυτό που λέει η λέξη: συμφωνία. Το κεφαλαίο γράμμα υποδηλώνει (για να το πούμε πολύ χοντροκομμένα) ότι είναι επίσημη. Το γεγονός ότι μια συμφωνία είναι επίσημη, φυσικά, την προσδίδει ιδιότητες εντελώς διαφορετικές από μια άτυπη συμφωνία, πχ επαγγελματικής φύσης. Και κάθε συμφωνία, συνήθως, προϋποθέτει ότι κανείς δεν είναι απόλυτα κερδισμένος ή απόλυτα χαμένος. Όλα τα εμπλεκόμενα μέρη κερδίζουν κάτι και χάνουν κάτι άλλο. Συνήθως αποτελεί χαρακτηριστικό κάθε συμφωνίας, να χάνει περισσότερα αυτός που πριν τη συμφωνία έχει και τα περισσότερα με το μέρος του, εκτός αν έχει μεσολαβήσει στρατιωτική ήττα ή πολεμική απειλή όπου εκεί αλλάζουν τα δεδομένα.

Όπως σε κάθε παρόμοια περίπτωση, έτσι και στην Συμφωνία των Πρεσπών προφανώς υπάρχουν θετικά και αρνητικά σημεία. Ο καθένας εστιάζει όπου θέλει, αλλά υπάρχει μια λεπτομέρεια που διαφεύγει την προσοχής των περισσοτέρων: ανεξάρτητα από τα επιμέρους θετικά ή αρνητικά σημεία, υπάρχει και η γενική εικόνα μιας συμφωνίας. Είναι θετική, ή αρνητική; Πχ, μπορεί να έχει διάφορα αρνητικά σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές να είναι θετική, ή το αντίθετο, ως επίσης μπορεί να είναι επώδυνη για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.

Στην Ελλάδα, το μείζον πρόβλημα είναι η μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτουμε, η οποία σε συνδυασμό με τη (σε γενικές γραμμές) χαμηλή αντιληπτική ικανότητά μας ως λαός, που συνοδεύεται από αστείρευτη ανωριμότητα, δημιουργούν ένα μάλλον… εκρηκτικό μείγμα. Αν υποθέσουμε ότι το μακεδονικό ζήτημα σέρνεται είτε στο προσκήνιο, είτε στο παρασκήνιο, εδώ και πάνω από 80-90 χρόνια, εμείς πότε ξυπνήσαμε; Μια φορά στις αρχές της δεκαετίας του 90 (μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας) και μια φορά μετά τον Ιούνιο του 18 (μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών). Πόσο διήρκεσε το κάθε ξύπνημα; Μερικούς μήνες την πρώτη φορά και μερικούς μήνες τη δεύτερη. Μήπως θυμάστε τι συνέβαινε πριν, μετά και στο ενδιάμεσο; Τίποτα. Οι άλλοι αλώνιζαν κι εμείς δεν κάναμε τίποτα και δεν μιλάω μόνο για τους πολιτικούς, αλλά και για τις απαιτήσεις που εγείρει ο λαός από αυτούς.

Θυμίστε μου σας παρακαλώ, πριν από ποιες εκλογές μαζεύτηκαν οι διάφορες μακεδονικές Ενώσεις να απαιτήσουν από τα πολιτικά κόμματα, ότι αν δεν επιλύσουν άμεσα το μακεδονικό, θα γίνει εκλογικός αρμαγεδδών; Ποτέ. Τόσα χρόνια κρύβαμε το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι λες και ήταν σκόνη και νομίζαμε ότι το πρόβλημα δεν υπήρχε. Αυτό ονομάζεται στρουθοκαμηλισμός. Όμως στο ίδιο διάστημα, όλες οι άλλες πλευρές έκαναν δουλίτσα. Προφανώς και τα Σκόπια δεν έφτασαν να αναγνωρίζονται ως Μακεδονία (σκέτο) από 140+ χώρες δίχως να κάνουν τίποτα.

Όπως προείπα, οι απόψεις σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών διίστανται. Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, η αδράνειά μας επί δεκαετίες ήταν τέτοια, που όταν θα ερχόταν η ώρα θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε ούτως ή άλλως αρκετές υποχωρήσεις, κάποιες εκ των οποίων θα ήταν εκ των πραγμάτων και επώδυνες (και αυτό διότι ως χώρα μας εξυπηρετεί μια αδύναμη χώρα σαν τα Σκόπια στην περιοχή, παρά μια μεγάλη Αλβανία με την υποστήριξη της Τουρκίας). Όμως εδώ, συνέβη το εξής οξύμωρο: από τον ελληνικό λαό, αντιδρούν όσοι επί δεκαετίες αδιαφορούσαν και από τον πολιτικό κόσμο αντιδρούν όσοι επί δεκαετίες θα μπορούσαν να έχουν κάνει κάτι, αλλά δεν έκαναν! Μέχρι που ήρθαν αυτοί που θέλησαν να κάνουν και το πέτυχαν.

Η προσωπική μου γνώμη (δίχως να είμαι ειδήμων) είναι, πως πρόκειται για μια (γενικά) κακή Συμφωνία που (κατά την άποψή μου) σε βάθος χρόνου θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στη χώρα μας, όχι τόσο μεμονωμένα, όσο σε συνδυασμό με άλλα εθνικά θέματα. Πιστεύω ότι είναι μια Συμφωνία που δώσαμε πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαμε (και θα έπρεπε) να έχουμε δώσει, αφού τα Σκόπια είναι γενικά σε μια εύθραυστη ισορροπία, την οποίαν νομίζω ότι δεν εκμεταλλευθήκαμε επαρκώς.

Ο κυριότερος λόγος που θεωρώ ότι η Συμφωνία είναι κατά βάση κακή, είναι ότι, δεν εκχωρούμε απλώς μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα, αλλά αναγνωρίζουμε την ύπαρξή τους. Αυτό είναι εντελώς καινούριο και πάρα πολύ σημαντικό, ακόμα κι αν επιχειρήθηκε να χρυσωθεί το χάπι με τη διαφοροποίηση από την ιστορική κληρονομιά. Ο γεωγραφικός προσδιορισμός (διαχωρισμός) σε βόρεια και νότια Μακεδονία, όπου (πλέον, εθνικά) Μακεδόνες κατοικούν μόνο στο ένα κομμάτι, σε βάθος χρόνου θα οδηγήσουν σε σοβαρά προβλήματα. Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζουμε και πάντοτε θα βρίσκουμε μπροστά μας την… αυταπόδειχτη «ανωτερότητα» της φυλής.

Ερώτηση: πριν από αρκετούς μήνες, για όσους θυμούνται, η Καταλονία είχε ανακοινώσει δημοψήφισμα σχετικά με την ανεξαρτητοποίησή της από την Ισπανία. Μήπως θυμάστε πως είχαν αντιδράσει οι Ελληνάρες μας; Προφανώς, νομίζοντας ότι το δημοψήφισμα είναι για το champions league ή την Barcelona, έσπευδαν να επικροτήσουν την ενέργεια αυτή, κάνοντας λόγο για το «υπερήφανο καταλανικό έθνος που μπλα μπλα μπλα» και λοιπές ανεγκέφαλες αρλούμπες….
Μπούρδες.
Κατ’ αρχάς, αν είχε διαβάσει κανείς σχετικά, θα γνώριζε ότι το ισπανικό Σύνταγμα (πέραν της μερικής ανεξαρτησίας που εκχωρεί στην Καταλονία και σε άλλες περιοχές) απαγορεύει τις αποσχίσεις: αυτό το έχει υιοθετήσει η Καταλονία (δηλαδή υπάρχει συμφωνία. Γι’αυτό και μόλις «όπλισε» η Μαδρίτη, όλα τα γατάκια επέστρεψαν στα κρεβατάκια τους, πλην του πρωθυπουργού της Καταλονίας που έτρεχε να σωθεί στο εξωτερικό). Αυτά όμως είναι εσωτερικά θέματα της Ισπανίας και δεν μας ενδιαφέρουν. Το σημαντικότερο είναι το άλλο: πότε κάθησε ο Ελληνάρας να αναλογιστεί τι σημαίνει η φράση «επικροτώ την προσπάθεια ανεξαρτησίας της Καταλονίας»; Για την ακρίβεια, πότε κάθησε να σκεφτεί, τι σχέση μπορεί να έχει μια τέτοια άποψη και τι επιπτώσεις μπορεί να επιφέρει στα ελληνικά εθνικά θέματα;

Είναι γνωστό ότι στη Φλώρινα υπάρχουν κάποιοι «περίεργοι» που επιθυμούν από παλιά να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες. Μέχρι σήμερα, επί της ουσίας δεν είχαν κανένα νομικό υπόβαθρο στα αιτήματά τους. Πλέον όμως, αναγνωρίζουμε μακεδονικό έθνος, άρα «αύριο» θα έχουμε «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα (η οποία δεν αποτελεί πρόσφατο επιχείρημα των συγκεκριμένων κύκλων, όμως πλέον θα έχει υπόβαθρο). Όταν, λοιπόν, θα έχουμε Μακεδόνες (δικούς τους) και Μακεδόνες (δικούς μας) εντός συνόρων, μπορεί ένας άνθρωπος να μου εξηγήσει, πως θα διαχωρίζονται οι μεν Μακεδόνες από τους δε Μακεδόνες; Το πρόβλημα θα γίνει τεράστιο και κάποιος θα πρέπει να κάνει πίσω. Αφού όμως τους έχουμε αναγνωρίσει πως, έχουν μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα (erga omnes), γιατί να κάμνουν πίσω σε αυτό το τόσο ευαίσθητο ζήτημα; Για όποιον νομίζει ότι η ανωτέρω επισήμανση είναι αποκύημα της φαντασίας, ας ασχοληθεί λίγο με το τι εστί «Ουράνιο Τόξο» και «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού» και (ελπίζω ότι) θα καταλάβει.

Κι επειδή είναι αρκετοί αυτοί που θεωρούν ότι τίποτα δεν μπορούν να μας κάνουν τα Σκόπια δίχως στρατό, να τους θυμίσω ότι στρατό δεν είχε ούτε το Κόσσοβο και επιχείρησαν στρατιωτικά οι εκεί Κατσαπλιάδες, αν θυμάστε. Οι μεγάλες αλλαγές, γίνονται με τα χαρτιά, για όποιον δεν μπορεί να το καταλάβει.

ΜΕΡΟΣ Β …… εν αναμονή …..