European Super League: (επι)κρίνοντας το σκεπτικό των «12»

Το μονάκριβο ποδόσφαιρο δοκιμάζεται εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα από την αποσχιστική διάθεση δώδεκα ισχυρών συλλόγων και από την έναρξη αντιπαλότητας ανάμεσα στους άπληστους και τις κυρίαρχες UEFA και FIFA, αρνούμενες να ενδώσουν στην επιθυμία των πρώτων. Όλοι μας αναζητούμε τον σκοπό αυτής της ασεβούς κίνησης των clubs, τα οφέλη από την αποχώρηση τους, αλλά και τις ευθύνες που επιρρίπτουν στις αντίστοιχες αρχές, στις οποίες ανήκαν εδώ και δεκαετίες.

Τα διαφορετικά «θέλω» της κάθε πλευράς

Η αλήθεια και στις δύο περιπτώσεις κρίνεται σύνθετη, αν αναλογιστούμε πως πέραν αυτών των δύο πλευρών, στη μέση υπάρχουν και αγωνιούν τόσο το παγκόσμιο φίλαθλο κοινό, όσο και οι ίδιοι πρωταγωνιστές του αθλήματος: οι ποδοσφαιριστές και τα υπόλοιπα μέλη μίας ολόκληρης ομάδας. Διότι εάν το εξετάσουμε από τη σκοπιά του καθενός, οι πρώτοι στρέφονται στη σωτήρια χορήγηση ποσών της αμερικάνικης επενδυτικής τράπεζας JP Morgan. Οι διοργανώτριες αρχές με τη σειρά τους, μάχονται για την παραμονή του συνόλου, με το οικονομικό όμως, πρόσημο να ευνοεί εδώ και αρκετά έτη αυτή τη συνεχή συνύπαρξη των οργανισμών παγκοσμίως.

Διότι με το που στρέψουμε το βλέμμα στους φιλάθλους, ίσως είναι οι πρώτοι που εκφράζονται με διάχυτο συναίσθημα σε κάθε πανό παραπόνων ή σε διαμαρτυρία κατά της ενέργειας των αγαπημένων τους συλλόγων. Μέσα από το συναισθηματικό τους φόρτο, αποτυπώνεται η ανησυχία για τη διατήρηση των αξιών, ενώ υπενθυμίζουν τις ιδέες ίδρυσης των ομάδων, αλλά και την αιτία κυρίως, ύπαρξης του αθλήματος. Εύλογοι συλλογισμοί δηλαδή, που τους συναντάμε σε έναν βαθμό εξίσου στα τεχνικά επιτελεία και τους παίκτες αντίστοιχα. Και αυτοί λοιπόν, γνωρίζουν πως στο ενδεχόμενο τελικής αποχώρησης των «12», θα σιωπήσει ο ανταγωνισμός και το όνειρο για διάκριση και υψηλές θέσεις στην Ευρώπη θα σβήσει για τη πλειοψηφία των εθνικών πρωταθλημάτων.

Ο φόβος της χρεοκοπίας πίσω από τη διάθεση αποχώρησης

Αρχικά, η εγωιστική κίνηση αυτών των συλλόγων μεταφράστηκε από μεγάλη μερίδα του κόσμου πως κυρίαρχος λόγος αποτελεί η εύρεση όλο και περισσότερων κερδών. Μόνο που πριν φθάσουμε στην έννοια του κέρδους και την αύξηση της οικονομικής τους θέσης, πρέπει πρωτίστως οι συγκεκριμένοι σύλλογοι να μειώσουν τα εξοντωτικά ποσά χρέους που συσσωρεύτηκαν έπειτα και από την πανδημία. Η έξαρση του ιού λοιπόν, είναι ο κύριος λόγος που επιτάχυναν τη σκέψη δημιουργίας μίας κλειστής απρόσιτης λίγκας, προκειμένου να απεμπλακούν οι ιθύνοντες αυτών των συλλόγων από αυτό τον βραχνά. Ωστόσο, ως πρώτη δεδομένη αιτία παρουσιάζεται μεν ο ιός, αλλά και το αμάρτημα της ανεύθυνης διαχείρισης από διάφορους προέδρους, που διαφέντευαν ή έχουν ακόμη στα χέρια τους τη τύχη αυτών των οργανισμών.

Σίγουρα, τα οικονομικά ποσά εμφανίζονται υπέρογκα τη δεδομένη στιγμή, όμως αποσκοπούν στη μείωση χρεών που ενδεχομένως η UEFA δεν δύνατο να δεσμευτεί πως θα έπραττε επιτυχώς. Οι εγγυητικές ενέργειες από πλευράς της διοργανώτριας αρχής δεν έπεισαν τους ισχυρούς «12», οι οποίοι αναζητούν την χαλάρωση από τα καταστροφικά χρέη που τους καταδιώκουν όσο διοικούν. Όπως πολύ ορθά κοιτάμε τη χασούρα των ομάδων στη παραπάνω εικόνα, παίρνουμε κιόλας την σωστή απάντηση για όλη αυτή την αναστάτωση στα θεμέλια του ποδοσφαίρου. Επίσης, ας λάβουμε υπόψη, πως η απώλεια χρημάτων καταγράφεται στο κατατοπιστικό διάγραμμα έως τον Ιούνη 2020 και μόνο. Σκεπτόμενοι τους υπόλοιπους μήνες έως και σήμερα το 2021, πιθανόν αυτά τα καταγεγραμμένα ποσά κάθε συλλόγου να αγγίζουν πλέον και το 1 δις (!).

Σε μία περίοδο μάλιστα, που οι μικρότεροι σύλλογοι εξίσου πασχίζουν να βγουν αλώβητοι από την πανδημία, δίχως να αναζητούν τη βεβαίωση στήριξης σε τόσο ένθερμο μάλιστα τόνο. Και εδώ που τα αναλύουμε κιόλας, η πλειοψηφία των κλαμπ παγκοσμίως ουδέποτε κυνήγησαν τις δαπανηρές προσθήκες παικτών, παρά μόνο συμβιβάστηκαν στη διαμορφωθείσα κατάσταση στις αγοραπωλησίες που έθεσαν οι κακομαθημένοι «Μεγάλοι». Γιατί αντικρίζοντας το έλλειμμα εκατομμυρίων στα ισχυρά σωματεία, κατευθείαν κοιτάμε το μακροχρόνιο ιστορικό επενδύσεων από πλευράς τους. Έτσι λοιπόν, βρίσκουμε και τις επιθυμητές απαντήσεις στο όλο παρόν ζήτημα.

Φταίει και η υποκρισία μας

Στην αναταραχή που προέκυψε ανάμεσα στις διοργανώσεις και τους «Μεγάλους», ευθυνόμαστε ακόμη και εμείς οι απλοί παρατηρητές. Τόσο οι φίλαθλοι, όσο και άτομα που πιθανόν ζουν και εργάζονται εντός του ποδοσφαίρου. Όλοι μας αποφύγαμε να διαμαρτυρηθούμε για τα πολυέξοδα ποσά που διαμορφώθηκαν στο τοπίο μέχρι πρότινος. Όταν μάλιστα παρακολουθούσαμε δρομολόγια πιτσιρικάδων με καταπονημένη τη πλάτη τους από τα υπέρογκα ποσά, διατηρούσαμε παθητικά αποστάσεις. Υπομείναμε τις νέες τάσεις εξόδων, τις μεταγραφές με λούστρο και τους τίτλους των ειδήσεων, αναφερόμενες σε αστρονομικά ποσά για χάρη και μόνο ενός αθλητή.

Με αυτό τον τρόπο, φθάσαμε σήμερα στο εξής αποτέλεσμα: ομάδες με τεράστια ανοίγματα στο οικονομικό πεδίο, να αποτραβιούνται από το σύνολο, και να προσδοκούν σε χρήματα εδώ και τώρα. Αφού λοιπόν, επικρίνουμε ορθά τις ενέργειες των «12», θα μπορούσαμε εδώ και καιρό να θίξουμε τους πλειστηριασμούς στα πρόσωπα νεαρών παικτών, την ανοδική αύξηση τιμών στα εισιτήρια και εισόδους σε τμήματα γηπέδων. Εδικά από τη στιγμή, που το ποδόσφαιρο ήδη εδώ και καιρό τείνει προς τον ελιτισμό, η ιδέα του European Super League αμβλύνει όλο και πιο πολύ την απόστασή του από τη λαϊκή βάση. Άλλωστε, μία ματιά να ρίξουμε σε προϊόντα και αντικείμενα για να παίξει κανείς ποδόσφαιρο, τα ποσά τίθενται εμπόδιο για ορισμένα παιδιά να αγγίξουν τη μπάλα με ίσες ευκαιρίες.

Το «μαξιλαράκι» των χρημάτων, ο μοναδικός πόθος

Έχουμε ή όχι αίσιο τέλος σε αυτή την πολύκροτη υπόθεση, η σημαντικότητα των χρημάτων ήταν και η βασική προϋπόθεση για κάθε έναν από τους αποστάτες. Καθώς ήδη κυκλοφόρησε η βάσιμη πληροφορία περί αγγλικού fund, που διατίθεται να προσφέρει 7,5 δις (!) στη διοργάνωση της UEFA. Μία κίνηση λοιπόν, από πλευράς αρχών για να ισοφαρίσουν τα διαθέσιμα χρήματα της JP Morgan. Άλλωστε, οι 12 αυτοί σύλλογοι δεν το πράττουν τελικά για να ενισχύσουν κυρίως τα ταμεία τους, αλλά να τα ελαφρύνουν από ποσά της ,με τα οποία έμαθαν να συμβιώνουν και να αναπαύονται στη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Στην γενική κανονικότητα δηλαδή, με ορθάνοιχτη αγορά συγχρόνως και ασφυκτικά – από φιλάθλους – γήπεδα. Ελάτε όμως, που ένα αναπάντεχο γεγονός αλλάζει τις ισορροπίες, την καθημερινότητα μας, ενώ μας αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, τα μοντέλα διοικήσεως στο πολιτισμό μας.

Απαραίτητη διαφοροποίηση σκεπτικού και στο ποδόσφαιρο (και σε κάθε άθλημα), δίχως όμως εστίαση στην κάλυψη υπέρογκων εξόδων με αντίστοιχες επενδύσεις τέτοιων ποσών. Ίσως ήρθε η ώρα να εξετάσουμε σοβαρότερα τα διαφόρων ειδών πλαφόν που ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι αόριστα. Ανώτατα όρια λοιπόν, ή τα λεγόμενα financial fair-play με όλη τη τιμιότητα της λέξεως (δίχως απροκάλυπτες εξαιρέσεις της κάθε UEFA), που θα μετριάζουν αυτή την αχόρταγη στάση των πλουσίων για αλόγιστες δαπάνες.