Φλυαρία – αντιποδόσφαιρο, σημειώσατε “Χ” – Ο Τζες
Δύο σχολές ποδοσφαίρου αναμετρήθηκαν σήμερα. Από τη μία η ισπανική σχολή, με την υπερφλύαρη και άνευ ουσίας κατοχή της μπάλας, και από την άλλη η σχολή του ¨πίσω όλοι” και του “βουπ” να φύγει η μπάλα. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όποιον άντεξε να παρακολουθήσει το παιχνίδι και ένα μεγάλο… ΗΜΑΡΤΟΝ σε όποιο πανηγύρισε το βαθμό που μας χάρισαν οι αυτοκτονικοί Ισπανοί.
Ο τρόπος με τον οποίο παρατάχθηκε η εθνική μας ομάδα, δήλωνε ξεκάθαρα φόβο και ηττοπάθεια, κόντρα στη χειρότερη εθνική Ισπανίας που προσωπικά θυμάμαι. Παίκτες που βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση και φόρμα όπως ο Τζόλης, ο Γιακουμάκης, και ο Μαυροπάνος έμειναν στο πάγκο και φανέλα βασικού είδαμε να φοράει ο Τζαβέλας, ο Παπαδόπουλος, ο Ζέκα, και ο Μάνταλος… Είμαστε σοβαροί;
Το σύστημα της εθνικής μας ομάδας, πέραν του γνωστού passing game μεταξύ των κεντρικών αμυντικών, επικεντρώθηκε και στο γνωστό “βουπ” να φύγει η μπάλα στο πουθενά. Στους Ισπανούς έλειπε ο παίκτης που θα πάρει πρωτοβουλίες και θα βάλει δύσκολα στους αντιπάλους του. Οι περισσότερες επιθέσεις τους εκδηλώθηκαν από τα πλάγια χωρίς ωστόσο να μπορούν να βρουν ανοιχτούς χώρους στο… λεωφορείο που παράταξε ο Φαντ’ Σιπ. Οι Ισπανοί στο 33ο λεπτό απείλησαν με εξαιρετικό σουτ του Ντάνι Όλμο, ο οποίος έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι του Βλαχοδήμου, αλλά λίγο αργότερα μετά από μεγάλη μπαλιά του Κόκε, ο Μοράτα βρέθηκε ξεχασμένος στο κέντρο της άμυνας και εκτέλεσε για το 1-0.
Στην επανάληψη οι προσθήκες των Τζόλη, Σιώπη και Γιακουμάκη βελτίωσαν την εικόνα της εθνικής μας ομάδας χωρίς ωστόσο να προσφέρει στο φίλαθλο κοινό το ζητούμενο θέαμα. Το μεγάλο δώρο για την Ελλάδα ήρθε στο 57ο λεπτό, όταν σε ανύποπτη φάση, ο Μαρτίνεζ γκρέμισε τον Μπακασέτα στέλνοντας τον στην άσπρη βούλα, για να διαμορφώσει το τελικό 1-1. Η συνέχεια βρήκε τους Ισπανούς να διατηρούν τη κατοχή της μπάλας στο 80%(!) με το υπερφλύαρο στυλ παιχνιδιού τους, και την Ελλάδα να μαστίζεται από συνεχείς… κράμπες.
Τα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κανείς από το παιχνίδι αυτό, μόνο αισιόδοξα δεν είναι. Παίκτες που αναμέναμε να δούμε, τους είδαμε για μικρό χρονικό διάστημα, γνωστές φυσιογνωμίες διατήρησαν τη φανέλα βασικού, και η Ελλάδα εξακολουθεί να αγωνίζεται με έναν στυλ που το χαρακτηρίζεις εύκολα ως κακοποίηση του ποδοσφαίρου. Δεν ενοχοποιώ το αμυντικό προσανατολισμό ως τακτική, αλλά με τέτοια νοοτροπία ποιο μπορεί να είναι το ταβάνι της εθνικής μας ομάδας;
